Τι να γίνει το παιδί σας;
Ήταν έκπληξη για εμένα όταν άκουσα στην οικοδομή τον ηλεκτρολόγο εγκαταστάσεων, να εκμυστηρεύεται την αγωνία του για να συνεχίσει ο γιος του τη δουλειά του. Ο γιος είχε μπει σε κάποια φιλολογική σχολή και ήθελε να την συνεχίσει. Aπ' ό,τι κατάλαβα δεν το έκανε από συμπάθεια στα φιλολογικά, αλλά γιατί ήταν άλλος ένας οπαδός της αντίληψης που λέει ότι υδραυλικοί μπορεί να γίνονται μόνο Αλβανοί και Πολωνοί, ενώ οι Έλληνες πρέπει να ψάχνουν δουλειά γραφείου, ακόμα και αν αυτή αμείβεται στο 20% των εσόδων του υδραυλικού.
Ο ηλεκτρολόγος της ιστορίας μας, είναι σοβαρός και αξιόλογος. Τα επιχειρήματά του είναι στέρεα και λογικά. Η εμφάνισή του είναι αξιοπρεπής και δείχνει ότι κατ' αρχάς έχει πολύ καλά εισοδήματα, κατά δεύτερον ότι έχει κατακτήσει ένα αξιοσημείωτο επίπεδο ζωής. Ζει μέσα σε συνθήκες που από πλευράς ποιότητας είναι καλύτερες από το 80% των φιλολόγων και των μαθηματικών, πιθανόν και από το 50% των μηχανικών πολεοδομίας και τελωνειακών...
Όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα νοοτροπίας, που είναι βαθύτατα αποτυπωμένα στη σημερινή ζωή της χώρας και είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσουν τη ζωή των παιδιών μας. Θα έπρεπε να ασχολούνται με αυτά κάποιοι από τους ηγέτες μας, να δείξουν το σωστό δρόμο, να μας ταρακουνήσουν, ώστε να δούμε τη ζωή με τρόπο ρεαλιστικό...
Το παιδί του ηλεκτρολόγου της ιστορίας μας, μπορεί στο τέλος να γίνει και αυτό ηλεκτρολόγος, επειδή θα καταλάβει ότι για να διοριστεί φιλόλογος σε γυμνάσιο θα περιμένει 10 χρόνια και θα έχει μισθό 900 ευρώ καθαρά. Το θέμα είναι: γιατί να το κάνει εξ ανάγκης και να αποτυπώνεται στις υπηρεσίες που θα παρέχει στους ταλαίπωρους πελάτες του;
Η αισιόδοξη πλευρά της ιστορίας μας λέει ότι οι πιέσεις που θα υποστούμε τα επόμενα χρόνια, θα μας υποχρεώσουν να δούμε αξίες και ποιότητα σε χώρους που παραμελήσαμε και υποτιμήσαμε.
Στάθης Χαϊκάλης
8 comments:
Ο προβληματισμός δεν είναι νέος...
Προς το παρόν οι αντιστάσεις παραμένουν ωστόσο δεν είναι μακριά η στιγμή που οι Έλληνες γονείς θα ξεκινήσουν να στρέφουν τα παιδιά τους σε επαγγέλματα που θα εξασφαλίζουν το μέλλον τους
Αυτή τη στιγμή το όνειρο των περισσοτέρων ελλήνων είναι να διοριστούν στο δημόσιο για να έχουν "το σταθερό".
Το όνειρο των περισσοτέρων ελληνίδων μαμάδων είναι να παντρευτεί το κορίτσι τους κάποιον με "σταθερό".
Και δεν έχουν και άδικο, καθώς από μικροί ετοιμαζόμαστε για να γίνουμε workers (& υπάλληλοι) και όχι επιχειρηματίες. Που σημαίνει ότι δε θέλουμε ρίσκα και δε θέλουμε να "κολυμπάμε" μόνοι μας.
Δυστυχώς, η διαμορφωμένη νοοτροπία του "σταθερού", έχει να κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και με την απώλεια της δημιουργικότητας. Επιθυμούμε "ξεκάθαρα" επαγγέλματα, συγκεκριμένους "μπούσουλες", γιατί χάνουμε -με πολύ γρήγορο ρυθμό- αυτό που μας βοήθησε επί αιώνες να επιβιώσουμε: Την πατέντα. Ας γίνουμε όλοι φιλόλογοι, managers, υπάλληλοι με συγκεκριμένα job descriptions, γιατί κανένας πλέον δεν έχει τη διάθεση να ρισκάρει, να πειραματιστεί ενώνοντας δύο καλώδια, παίρνοντας ένα τρυπάνι και ανοίγοντας τρύπες σε ένα κομμάτι λαμαρίνα για να δει πώς λειτουργεί. Εάν δεν ανακτίσουμε αυτή τη δημιουργικότητα, αυτή τη σπίθα στο μάτι του παλιού τεχνήτη που ερχόταν να κάνει μία δουλειά και θα την έβγαζε σε πέρας κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, καλύτερα ας γίνουν φιλόλογοι τα παιδιά μας. Όμως, αξίζει πραγματικά για το μέλλον του λαού μας, να τους προσπαθήσουμε να τους εμπνεύσουμε τη δημιουργικότητα. Εάν τα καταφέρουμε, τότε το ρίσκο απλά δε θα υπάρχει, ή θα περιοριστεί πολύ περισσότερο από τη δουλεία-ομόλογο σε ένα δημόσιο φορέα.
To έχουμε καταλάβει ότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα; Οτι τα νέα παιδιά θέλουν να γίνουν υπάλληλοι και ελάχιστα διανοούνται ότι θα πάρουν ρίσκο;
Πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, ρε παιδιά;
Μην σου κάνει εντύπωση και μην εκπλήσεσσαι: Είναι το πλέον σύνηθες ο πατέρας να θέλει το παιδί του να συνεχίσει τη (στρωμένη ?)δουλειά του.
Η ταπεινή μου άποψη είναι οτι ο ρόλος του γονιού είναι να είναι αρωγός στις όποιες αποφάσεις επαγγελματικού προσανατολισμού επιλέξει το παιδί του και να μην το κατευθύνει αναγκαστικά στη διαδοχή του. Τρανό παράδειγμα η ποδοσφαιρική καριέρα του υιού Καψή. Ούτε στην Ομάδα φτούρησε και αναγκάστηκε να κάνει παρέα στο Λέμενς που δεν είχε και τα μέσα...
πρόσφατα μου έστειλαν ένα βιογραφικό μηχανικού, που έχει πιάσει δουλειά ως υπεύθυνος σε νυχτερινό κέντρο. Αυτή η περίπτωση τι θέση έχει στις αναλύσεις σας;
Τα κακόμοιρα τα παιδιά ποιος τα ρωτάει; Από νωρίς γεμίζουμε το κεφάλι τους με τις επιθυμίες μας και όταν δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν μια λύση είναι να φύγουν στο εξωτερικό για να μας γυρίσουν επιστήμονες…
Νέα παιδιά θέλουν να γίνουν υπάλληλοι;
Ασφαλώς όχι… ποιος όμως είναι διατεθειμένος να καταφύγει στον τραπεζικό δανεισμό προκειμένου να στήσει την επιχείρηση του και στη συνέχεια να περάσει από τις συμπληγάδες του ελληνικού κράτους, συναλλασσόμενους με δεκάδες υπαλληλίσκους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα τα αρπάξουν. Ας διαμορφώσουμε ένα κλίμα που θα προωθεί την επιχειρηματικότητα και μετά να γκρινιάζουμε για το αν τα παιδιά μας παίρνουν ρίσκα ή δεν δημιουργούν
Post a Comment