Στα παραλειπόμενα της εκδήλωσης για τα blogs και την κοινωνία των πολιτών, ήταν και 2 - 3 στιγμιότυπα που, μέσα από τις εικόνες μιας ιστορίας, θέτουν στην κρίση μας ζητήματα που:
-είτε είναι παλιά, αλλά έρχονται με καινούργια ορμή
-είτε δίνουν μια τελείως καινούργια διάσταση.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, σε μια αποστροφή της εισήγησής της, αναφέρθηκε στην επαναφορά του ερωτήματος «τι είναι ιδιωτικό και τι είναι δημόσιο», μέσα από μια προσωπική της ιστορία: σε κάποια φιλική εκδήλωση, ένας παριστάμενος γύρισε σε βίντεο το χορό της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ και πρώην Επιτρόπου. Ο «δράστης» της είπε μετά ότι την έχει βιντεοσκοπήσει και η κυρία Διαμαντοπούλου ένοιωσε άβολα, καθώς ήταν μια προσωπική στιγμή, που δεν θα της άρεσε να γίνει δημόσια (άλλα σημεία της ομιλίας της κυρίας Διαμαντοπούλου ήταν πιο σημαντικά και θα αναρτηθούν με το πλήρες κείμενο της τοποθέτησής της στο αμέσως επόμενο διάστημα).
Ένας συνεργάτης μου σημείωσε σε συζήτησή μας ότι δεν υπάρχει σύνορο ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό για ένα δημόσιο πρόσωπο. Από τη δική μου πλευρά, μάλλον κατανοώ την Άννα Διαμαντοπούλου: χωρίς να μιλάει κανείς για περιορισμούς στα blogs και στα social media, είναι πιθανόν να τίθενται στη διάθεση του κοινού πληροφορίες και υλικό που δεν είναι βέβαιο ότι προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στο διάλογο, τους θεσμούς κλπ. Σε κάποιες περιπτώσεις πιθανόν να υπάρξουν υπερβολές, οπότε χρειάζεται ωρίμανση, ώστε να λειτουργήσουν αυτοπεριορισμοί, αλλά και να αναπτυχθεί μια νέα κουλτούρα για τον σεβασμό της πληροφορίας και της προσωπικότητας του πολίτη.
Η δεύτερη ιστορία ήταν πιο γαργαλιστική: την ανέφερε ένας ενδιαφέρων ακροατής της εκδήλωσης, που συμβαίνει να είναι ο άνθρωπος που υποστηρίζει το blog του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ντίνου Βρεττού. Η λειτουργία του blog από τον συγκεκριμένο βουλευτή, που έχει ως προνομιακή περιοχή το Μενίδι (ήταν νομίζω και δήμαρχος, παλαιότερα,) τον οδήγησε σε μια «φυσική οδό», να κάνει παρέμβαση στη Βουλή για τον κίνδυνο εξαφάνισης της φάλαινας. Απ’ ό,τι κατάλαβα, η πράξη αυτή του κυρίου Βρεττού δεν ήταν μια κίνηση για να κολακεύσει μια μικρή ομάδα ψηφοφόρων, που είχε ένα περίεργο αίτημα. Η λειτουργία του blog οδήγησε από μόνη της έναν «παραδοσιακό» βουλευτή, που εκλέγεται σε μια «πολύ παραδοσιακή» περιοχή, να αντιληφθεί ότι το επόμενο βήμα είναι να πάρει πρωτοβουλίες, που βγαίνουν μέσα από τον καινούργιο κόσμο, που επέλεξε να «περπατήσει».
Η εντελώς ιεραρχική διάταξη των συμβατικών media και το κλειστό σύστημα παραγωγής και διάθεσης της πληροφόρησης σε χώρες όπως η Ελλάδα, θα δώσει «αέρα» στα social media. Αυτά τα νέα μονοπάτια μας επαναφέρουν παλιά διλήμματα, αλλά, παράλληλα, μας οδηγούν σε πράξεις που δεν είχαμε σκεφτεί… Έχουμε, πάντως, πολύ δρόμο ακόμα…
-είτε είναι παλιά, αλλά έρχονται με καινούργια ορμή
-είτε δίνουν μια τελείως καινούργια διάσταση.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, σε μια αποστροφή της εισήγησής της, αναφέρθηκε στην επαναφορά του ερωτήματος «τι είναι ιδιωτικό και τι είναι δημόσιο», μέσα από μια προσωπική της ιστορία: σε κάποια φιλική εκδήλωση, ένας παριστάμενος γύρισε σε βίντεο το χορό της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ και πρώην Επιτρόπου. Ο «δράστης» της είπε μετά ότι την έχει βιντεοσκοπήσει και η κυρία Διαμαντοπούλου ένοιωσε άβολα, καθώς ήταν μια προσωπική στιγμή, που δεν θα της άρεσε να γίνει δημόσια (άλλα σημεία της ομιλίας της κυρίας Διαμαντοπούλου ήταν πιο σημαντικά και θα αναρτηθούν με το πλήρες κείμενο της τοποθέτησής της στο αμέσως επόμενο διάστημα).
Ένας συνεργάτης μου σημείωσε σε συζήτησή μας ότι δεν υπάρχει σύνορο ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό για ένα δημόσιο πρόσωπο. Από τη δική μου πλευρά, μάλλον κατανοώ την Άννα Διαμαντοπούλου: χωρίς να μιλάει κανείς για περιορισμούς στα blogs και στα social media, είναι πιθανόν να τίθενται στη διάθεση του κοινού πληροφορίες και υλικό που δεν είναι βέβαιο ότι προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στο διάλογο, τους θεσμούς κλπ. Σε κάποιες περιπτώσεις πιθανόν να υπάρξουν υπερβολές, οπότε χρειάζεται ωρίμανση, ώστε να λειτουργήσουν αυτοπεριορισμοί, αλλά και να αναπτυχθεί μια νέα κουλτούρα για τον σεβασμό της πληροφορίας και της προσωπικότητας του πολίτη.
Η δεύτερη ιστορία ήταν πιο γαργαλιστική: την ανέφερε ένας ενδιαφέρων ακροατής της εκδήλωσης, που συμβαίνει να είναι ο άνθρωπος που υποστηρίζει το blog του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ντίνου Βρεττού. Η λειτουργία του blog από τον συγκεκριμένο βουλευτή, που έχει ως προνομιακή περιοχή το Μενίδι (ήταν νομίζω και δήμαρχος, παλαιότερα,) τον οδήγησε σε μια «φυσική οδό», να κάνει παρέμβαση στη Βουλή για τον κίνδυνο εξαφάνισης της φάλαινας. Απ’ ό,τι κατάλαβα, η πράξη αυτή του κυρίου Βρεττού δεν ήταν μια κίνηση για να κολακεύσει μια μικρή ομάδα ψηφοφόρων, που είχε ένα περίεργο αίτημα. Η λειτουργία του blog οδήγησε από μόνη της έναν «παραδοσιακό» βουλευτή, που εκλέγεται σε μια «πολύ παραδοσιακή» περιοχή, να αντιληφθεί ότι το επόμενο βήμα είναι να πάρει πρωτοβουλίες, που βγαίνουν μέσα από τον καινούργιο κόσμο, που επέλεξε να «περπατήσει».
Η εντελώς ιεραρχική διάταξη των συμβατικών media και το κλειστό σύστημα παραγωγής και διάθεσης της πληροφόρησης σε χώρες όπως η Ελλάδα, θα δώσει «αέρα» στα social media. Αυτά τα νέα μονοπάτια μας επαναφέρουν παλιά διλήμματα, αλλά, παράλληλα, μας οδηγούν σε πράξεις που δεν είχαμε σκεφτεί… Έχουμε, πάντως, πολύ δρόμο ακόμα…
1 comment:
Εχω εντυπωσιαστεί από το πόσοι γνωστοί μου παρακολουθούν blogs και μάλιστα γράφουν σχόλια..
Post a Comment