Οι μούντζες στο Σύνταγμα τρόμαξαν τους πολιτικούς

O Αλέκος Παπαδόπουλος, ένας πολιτικός που έχει πάρει αρκετές φορές το ρίσκο να λέει την άποψή του κόντρα στο κόμμα του, δήλωσε εντυπωσιασμένος από την σημαντική εκδήλωση της Κυριακής 8 Ιουλίου για την Πάρνηθα, ωστόσο σημείωσε ότι είναι βαθιά προβληματισμένος. Τον προβλημάτισαν οι φωτογραφίες που είδε στις εφημερίδες με τις μούτζες προς την πλευρά του Κοινοβουλίου.

"Με τρόμαξε η συγκέντρωση στο Σύνταγμα" είπε, προλογίζοντας εκδήλωση του περιοδικού "Μεταρρύθμιση" (10-07-2007). "Οι άνθρωποι που ήταν εκεί δεν ήταν ούτε ακροδεξιοί, ούτε αναρχικοί. Είμαι σίγουρος ότι είναι άνθρωποι προβληματισμένοι, που έχουν κοινωνική δράση, άτομα που αρκετά από αυτά μπορεί να προέρχονται από το μεσαίο χώρο. Ηταν πολίτες που το ξέρω ότι έχουν συνείδηση, έχουν πρόθεση να βοηθήσουν μια συλλογική προσπάθεια" (το ρεπορτάζ είναι από δικές μου σημειώσεις για το Think Positive).

"Με προβλημάτισε", συνέχισε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, "ότι οι μούντζες στράφηκαν εναντίον του Κοινοβουλίου, που είναι το σύμβολο της βαθιάς Δημοκρατίας. Με ανησυχεί η κλονισμένη αξιοπιστία του Κοινοβουλίου". Τη βαθιά του ανησυχία για τις μούντζες εξέφρασε και ο δημοσιογράφος Ριχάρδος Σωμερίτης, που ήταν ομιλητής στην ίδια εκδήλωση.

Στη συνέχεια ο Αλέκος Παπαδόπουλος ήταν πολύ σκληρός για τη ληστεία που έχει κάνει το πολιτικό σύστημα και οι σημερινές γενιές των ενήλικων στην περιουσία των επόμενων γενιών (επειδή το θέμα αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, επιφυλάσσομαι για επόμενο post).

Και εμένα, τον ιστολόγο αυτού του blog, δεν μου αρέσουν οι μούντζες... Ωστόσο, αν πρέπει κάποιος να πάρει μια πρωτοβουλία, αγαπητέ κ. Παπαδόπουλε και αγαπητέ –και συμπατριώτη- Ριχάρδε, δεν είναι οι νέοι που μούντζωσαν. Η μούντζα είναι μια πράξη υπερβολής, οργής ή αγένειας, διαλέγεις ό,τι θέλεις. Το κάψιμο της Πάρνηθας, όμως, και οι συνεχείς καταπατήσεις δασών είναι άγρια κλοπή, την οποία υφίστανται αυτοί που μούντζωναν και όλη η κοινωνία...

Πρακτικά λοιπόν, αν πρέπει κάτι να γίνει από τους λίγους –ή περισσότερους- πολιτικούς που έχουν φιλότιμο και όραμα, είναι να μην μείνουν στο αγενές της μούντζας... Το καλύτερο που έχουν να κάνουν αυτοί οι πολιτικοί, είναι να κάνουν το πρώτο βήμα για να συναντήσουν την πλειοψηφία των ανθρώπων που πήγαν στο Σύνταγμα. Τα πρώτα βήματα πρέπει να τα κάνουν οι όποιοι σοβαροί πολιτικοί και να δηλώσουν με έμφαση ότι θέλουν την επικοινωνία αυτή για να ακούσουν, όχι για να μιλήσουν...

Γνωρίζω ότι υπήρχαν πολιτικοί, από εκείνους που έχουν δώσει δείγματα σοβαρότητας και συνέπειας, που σκέφτηκαν να πάνε στο Σύνταγμα, αλλά φοβήθηκαν μήπως γίνονταν αντικείμενο "γιούχας"... Η γνώμη μου είναι ότι έπρεπε να πάρουν το ρίσκο, αφού πράγματι ήθελαν να πάνε ως απλοί πολίτες και είχαν αποφασίσει ότι δεν επρόκειτο να μιλήσουν σε καμμιά κάμερα...

Χάθηκε μια ευκαιρία για συνάντηση, αλλά δεν χάθηκε η δυνατότητα... Οι πολιτικοί που αντιλαμβάνονται ότι οι κομματικοί μηχανισμοί και η τηλεόραση τους έχουν αποξενώσει από τις πραγματικές διεργασίες της κοινωνίας, μπορούν να δημιουργήσουν και άλλες ευκαιρίες. Και, υποθέτω ότι οι ανήσυχοι πολίτες, πριν μουντζώσουν κάποιον όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, θα του μεταφέρουν την οργή τους, θα τα "ψάλλουν" στους πολιτικούς, θα πουν τα αιτήματά τους... Μετά, μπορεί να μην χρειαστεί να επιστρατεύσουν τη μούντζα σε αυτή τη συνάντηση, γιατί θεωρώ βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που πήγαν στο Σύνταγμα, έχουν επίπεδο, επιχειρήματα, κουλτούρα και αγωγή.