Ο Γάλλος Πρόεδρος Nicolas Sarkozy, αφού προσεταιρίστηκε πολλά στελέχη των Γάλλων σοσιαλιστών (Jack Lang, κλπ), έδωσε ρόλο και στον διευθυντή της εφημερίδας Le Monde, Jean-Marie Colombani. Το ΠΑΣΟΚ στις «καλές μέρες Σημίτη» (1996-2000) είχε πάρει την πρωτοβουλία και είχε αξιοποιήσει στελέχη που είχαν πολιτικές ρίζες και από τα δεξιά του και από τα αριστερά του.
Η Νέα Δημοκρατία έχει αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές... Όσον αφορά στην επιλογή της μην δώσει μερίδιο εξουσίας σε στελέχη άλλων ιδεολογικών τοποθετήσεων, είναι δικαίωμά της. Το ζήτημα είναι ότι, αν επιθυμεί να περιορίσει την –τεχνητή εν πολλοίς- πόλωση και να χτίσει ευρύτερες συμμαχίες, αυτό δεν μπορεί να γίνεται με φιλοαριστερές διακηρύξεις ή φιλολαϊκές εξαγγελίες. Η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας περνά μέσα από συναινέσεις. Οι συναινέσεις προκύπτουν μέσα από «ανοικτές θύρες» και συνεργασία σε κοινωνικά θέματα, όπου οι διαχωριστικές γραμμές φαντάζουν αστείες. Το γεγονός, λ.χ., ότι πηγαίνει ολοένα και χειρότερα το Δημόσιο ως φορέας παροχής υπηρεσιών στον πολίτη, δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής προσέγγισης του ενός ή του άλλου κόμματος εξουσίας (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ μέχρι τώρα).
Τα κόμματα δεν συμφωνούν σε αυτό το σημείο, όχι γιατί έχουν διαφορές στην πολιτική τους, αλλά επειδή το καθένα θέλει το Κράτος για τον εαυτό του. Τα κόμματα της Αριστεράς, ομοίως , αρνούνται κάθε μορφής συνεργασία με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, επειδή δεν ενδιαφέρονται για την επίλυση προβλημάτων, αλλά διότι έχουν ως πρωτεύονται στόχο να διατηρήσουν το καθένα το δικό του μερίδιο εξουσίας (η παρουσία με 10 ή 20 βουλευτές στο Κοινοβούλιο έχει και αυτή ένα χώρο εξουσίας).
Τα κόμματα, λοιπόν, τα εξυπηρετεί –κατά τη δική τους λογική- η στρατηγική της περιχαράκωσης και των στεγανών. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν φιλοδοξία ανάλυσης, αλλά μιας υπενθύμισης ότι η κοινωνία των πολιτών, της οποίας ένα μικρό λιθαράκι είναι και η μπλογκόσφαιρα, πρέπει να πιέσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και όποιοι δεν συμπαθούν τον Sarkozy, γιατί είναι σκληρός δεξιός, πρέπει να παραδεχθούν ότι μέσα από τις συναινέσεις που επιχειρεί, θα βρει υπερβάσεις για κάποια από τα προβλήματα που έχουν μπλοκάρει τη γαλλική κοινωνία και οικονομία. Θα ξεμπλοκάρει το σύστημα, που βρίσκεται σε τέλμα.
Μόνο στην Ελλάδα θριαμβεύουν τα κλειστά συστήματα, οι λογικές κατοχής ενός χώρου εξουσίας. Τα περισσότερα κλειστά συστήματα, διατηρούν τα σύνορά τους με τεχνικό τρόπο. Δεν εκφράζουν εναλλακτικές λύσεις, δεν αποτελούν διαφορετικές προσεγγίσεις.
Ο κ. Κ. Καραμανλής πήρε την πρωτοβουλία και έβαλε κάποια στοιχεία ρίσκου στην καινούργια του κυβέρνηση, αφού είδε ότι η προηγούμενη οδηγήθηκε σε τοίχο... Μπορεί να κάνει ένα βήμα παραπέρα, όχι για να δώσει οφίτσια σε μερικούς που είχαν πόστα και επί άλλων κυβερνήσεων, αλλά για να διευρύνει την επιρροή του στην κοινωνία, που θα του δώσουν την ευκαιρία να παλέψει κάποιες τομές και ορισμένες αληθινές μεταρρυθμίσεις. Η κ. Ντ. Μπακογιάννη, που έχει εμπειρία των ζητημάτων επιρροής, στην κίνηση «Ενός λεπτού μαζί» είχε καλέσει τη σύζυγο καθηγητή που υπέγραψε υπέρ Βενιζέλου, ηθοποιό-πολιτεύτρια του ΠΑΣΟΚ, καλλιτέχνες που ενίοτε δείχνουν συμπάθεια προς την Αριστερά. Κάποιοι θα πουν ότι αυτά είναι δημόσιες σχέσεις και μόνο. Ας περιμένουμε άλλους πολιτικούς που θα κάνουν ανοίγματα με ουσία.
Στο χώρο των business, έχουν βρει εδώ και 10 περίπου χρόνια τον όρο coo-petition, από τις λέξεις cooperate και competition. Εταιρείες και συστήματα, αλλού ανταγωνίζονται και αλλού συνεργάζονται. Για να μην μακρηγορήσω, ας αναφερθώ σε έναν πρακτικό κανόνα: για όσο διάστημα κάποιο κόμμα λέει «δεν συνεργάζομαι με την Χ -γειτονικό- πολιτικό χώρο γιατί έχω τελείως διαφορετική ατζέντα», μπορούμε αυτό να το θεωρούμε προσχηματικό. Η στάση του θα γίνει ουσιαστική, όταν φθάσει στο σημείο να πει «με το Χ κόμμα συμφωνώ μόνο στο 10% των θεμάτων, το α, το β, και το γ». Η χώρα είναι σε τέτοιο σημείο, που δεν πρόκειται να προχωρήσει ούτε βήμα, εάν οι φορείς εξουσίας επισείουν μόνο το τι τους χωρίζει. Όσο βλέπουμε τόσο πολλούς «αυτάρκεις» γύρω μας, θα παρατηρούμε το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό , το περιβάλλον να κατεβαίνουν σκαλοπάτια. Όσο για το Σκοπιανό, αυτό μας έχει κάνει θέαμα διεθνώς. Έχουμε δικαιώσει τον κ. Παπαθεμελή, αλλά διεθνώς είμαστε πολύ ωραίο θέαμα.
Η Νέα Δημοκρατία έχει αντισταθεί σε τέτοιες πρακτικές... Όσον αφορά στην επιλογή της μην δώσει μερίδιο εξουσίας σε στελέχη άλλων ιδεολογικών τοποθετήσεων, είναι δικαίωμά της. Το ζήτημα είναι ότι, αν επιθυμεί να περιορίσει την –τεχνητή εν πολλοίς- πόλωση και να χτίσει ευρύτερες συμμαχίες, αυτό δεν μπορεί να γίνεται με φιλοαριστερές διακηρύξεις ή φιλολαϊκές εξαγγελίες. Η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας περνά μέσα από συναινέσεις. Οι συναινέσεις προκύπτουν μέσα από «ανοικτές θύρες» και συνεργασία σε κοινωνικά θέματα, όπου οι διαχωριστικές γραμμές φαντάζουν αστείες. Το γεγονός, λ.χ., ότι πηγαίνει ολοένα και χειρότερα το Δημόσιο ως φορέας παροχής υπηρεσιών στον πολίτη, δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής προσέγγισης του ενός ή του άλλου κόμματος εξουσίας (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ μέχρι τώρα).
Τα κόμματα δεν συμφωνούν σε αυτό το σημείο, όχι γιατί έχουν διαφορές στην πολιτική τους, αλλά επειδή το καθένα θέλει το Κράτος για τον εαυτό του. Τα κόμματα της Αριστεράς, ομοίως , αρνούνται κάθε μορφής συνεργασία με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, επειδή δεν ενδιαφέρονται για την επίλυση προβλημάτων, αλλά διότι έχουν ως πρωτεύονται στόχο να διατηρήσουν το καθένα το δικό του μερίδιο εξουσίας (η παρουσία με 10 ή 20 βουλευτές στο Κοινοβούλιο έχει και αυτή ένα χώρο εξουσίας).
Τα κόμματα, λοιπόν, τα εξυπηρετεί –κατά τη δική τους λογική- η στρατηγική της περιχαράκωσης και των στεγανών. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν φιλοδοξία ανάλυσης, αλλά μιας υπενθύμισης ότι η κοινωνία των πολιτών, της οποίας ένα μικρό λιθαράκι είναι και η μπλογκόσφαιρα, πρέπει να πιέσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμα και όποιοι δεν συμπαθούν τον Sarkozy, γιατί είναι σκληρός δεξιός, πρέπει να παραδεχθούν ότι μέσα από τις συναινέσεις που επιχειρεί, θα βρει υπερβάσεις για κάποια από τα προβλήματα που έχουν μπλοκάρει τη γαλλική κοινωνία και οικονομία. Θα ξεμπλοκάρει το σύστημα, που βρίσκεται σε τέλμα.
Μόνο στην Ελλάδα θριαμβεύουν τα κλειστά συστήματα, οι λογικές κατοχής ενός χώρου εξουσίας. Τα περισσότερα κλειστά συστήματα, διατηρούν τα σύνορά τους με τεχνικό τρόπο. Δεν εκφράζουν εναλλακτικές λύσεις, δεν αποτελούν διαφορετικές προσεγγίσεις.
Ο κ. Κ. Καραμανλής πήρε την πρωτοβουλία και έβαλε κάποια στοιχεία ρίσκου στην καινούργια του κυβέρνηση, αφού είδε ότι η προηγούμενη οδηγήθηκε σε τοίχο... Μπορεί να κάνει ένα βήμα παραπέρα, όχι για να δώσει οφίτσια σε μερικούς που είχαν πόστα και επί άλλων κυβερνήσεων, αλλά για να διευρύνει την επιρροή του στην κοινωνία, που θα του δώσουν την ευκαιρία να παλέψει κάποιες τομές και ορισμένες αληθινές μεταρρυθμίσεις. Η κ. Ντ. Μπακογιάννη, που έχει εμπειρία των ζητημάτων επιρροής, στην κίνηση «Ενός λεπτού μαζί» είχε καλέσει τη σύζυγο καθηγητή που υπέγραψε υπέρ Βενιζέλου, ηθοποιό-πολιτεύτρια του ΠΑΣΟΚ, καλλιτέχνες που ενίοτε δείχνουν συμπάθεια προς την Αριστερά. Κάποιοι θα πουν ότι αυτά είναι δημόσιες σχέσεις και μόνο. Ας περιμένουμε άλλους πολιτικούς που θα κάνουν ανοίγματα με ουσία.
Στο χώρο των business, έχουν βρει εδώ και 10 περίπου χρόνια τον όρο coo-petition, από τις λέξεις cooperate και competition. Εταιρείες και συστήματα, αλλού ανταγωνίζονται και αλλού συνεργάζονται. Για να μην μακρηγορήσω, ας αναφερθώ σε έναν πρακτικό κανόνα: για όσο διάστημα κάποιο κόμμα λέει «δεν συνεργάζομαι με την Χ -γειτονικό- πολιτικό χώρο γιατί έχω τελείως διαφορετική ατζέντα», μπορούμε αυτό να το θεωρούμε προσχηματικό. Η στάση του θα γίνει ουσιαστική, όταν φθάσει στο σημείο να πει «με το Χ κόμμα συμφωνώ μόνο στο 10% των θεμάτων, το α, το β, και το γ». Η χώρα είναι σε τέτοιο σημείο, που δεν πρόκειται να προχωρήσει ούτε βήμα, εάν οι φορείς εξουσίας επισείουν μόνο το τι τους χωρίζει. Όσο βλέπουμε τόσο πολλούς «αυτάρκεις» γύρω μας, θα παρατηρούμε το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό , το περιβάλλον να κατεβαίνουν σκαλοπάτια. Όσο για το Σκοπιανό, αυτό μας έχει κάνει θέαμα διεθνώς. Έχουμε δικαιώσει τον κ. Παπαθεμελή, αλλά διεθνώς είμαστε πολύ ωραίο θέαμα.
1 comment:
Τα ελληνικά κόμματα είναι κλειστά συστήματα... Είναι πάρα πολύ μικρή η πιθανότητα να κάνει έλληνας πρωθυπουργός, αυτά που επιχείρησε ο Σαρκοζύ, έστω και αρκετά είχαν επικοινωνιακό χαρακτήρα.
Post a Comment