Το πιο σύντομο ανέκδοτο: «ξένος επενδυτής στην Ελλάδα»

Οι ξένοι επενδυτές πρέπει να πάρουν εγκρίσεις από το Κράτος. Αυτή την περίοδο, όλα αναβάλλονται. Η προώθηση μιας νέας επένδυσης χρειάζεται συναινέσεις με τις τοπικές κοινωνίες. Σε αυτή τη φάση, τα πνεύματα είναι τόσο οξυμένα, που μια μικρή μειοψηφία είναι σε θέση να ανατρέψει τα σχέδια οποιουδήποτε αναπτυξιακού σχεδίου. Η δημιουργία μιας νέας επιχείρησης, ειδικά αν είναι βιομηχανική, θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα σχέδιο σχετικό με την οργάνωση μιας περιοχής (π.χ., χωροταξικό) ή της κοινωνίας. Αυτά βρίσκονται, συνήθως, σε εκκρεμότητα…

Κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζουν την πολιτική τους στο «όχι σε όλα». Η στάση αυτη αποδίδει, εξ’ ου και την ακολουθούν και πολιτικοί της κεντρικής σκηνής. Όλα αυτά, με τη σιγουριά ότι όποιοι πολίτες ανησυχούν για την απασχόληση, μπορούν να μπουν και αυτοί στο «χορό» της διεκδίκησης διορισμού στο Κράτος ή στην παροχή σύνταξης από τα 40. Με άλλα λόγια, μπορεί και να μην έχουμε ανάγκη της δημιουργίας νέων επενδύσεων, ακόμα και αν αφορούν την παραγωγή αγαθών που τα έχουμε άμεση ανάγκη.

Όσο η πολιτική κατάσταση είναι ρευστή, τα παραπάνω θα αποτελούν την κυρίαρχη αντίληψη… Το ζήτημα είναι να βρεθούν μερικές φωνές που, αφού δηλώσουν ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η προστασία του περιβάλλοντος, να τονίσουν ότι δεν έχει τύχη μια κοινωνία που δεν δημιουργεί καινούργιες παραγωγικές μονάδες και περιμένει να διοριστούν όλοι στο Δημόσιο.

Η πιο παραστατική περίπτωση είναι οι ΧΥΤΑ, οι χώροι υγειονομικής ταφής των σκουπιδιών: δεν τα θέλει η Κερατέα, δεν τα ανέχεται το Γραμματικό, κλπ. Και στο τέλος, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι που έχουμε τα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο, στέλνοντας ένα μέρος τους στο «κολαστήριο» των Λιοσίων.