Δώστε και άλλα λεφτά στα κόμματα από τον προϋπολογισμό!

Αυτή είναι η ιδέα, που επανέλαβαν αρκετές φορές δημοσιογράφοι της κρατικής και ζημιογόνας ΕΡΤ. Με αφορμή την υπόθεση Siemens, έχουν κατατεθεί διάφορες απόψεις, μεταξύ των οποίων και η παραπάνω. Η μόνη αιτιολογία για την κατανόηση ως προς την υποστήριξη τέτοιων απόψεων, είναι η κυρίαρχη θέση του κρατισμού στην Ελλάδα.

Η εξυγιαντική λύση είναι προς την αντίθεση κατεύθυνση. Τα κόμματα και οι πολιτικοί να βγουν στην κοινωνία και να ζητήσουν οικονομική ενίσχυση. Να ανταγωνιστούν στην ιδιωτική αγορά, με την υποχρέωσή τους να καταγράφουν λογιστικά την παραμικρή οικονομική υποστήριξη. Η πρακτική στις προηγμένες δημοκρατίες, η περίπτωση του Obama, μπορούν να δώσουν ιδέες, ώστε να αποφύγουμε το συνήθη πειρασμό: να κάνουμε βήματα εμπρός και όχι να ψηφίσουμε νόμους, που μας πάνε ακόμα πιο πίσω (βλέπε και το ασυμβίβαστο των βουλευτών).

Ωστόσο, καμία λύση δεν πρόκειται να πιάσει τόπο, εάν δεν βρεθεί λύση σε ορισμένες τεράστιες παθογένειες του συστήματος:

1) Όσο υπάρχει μια τεράστια περιφέρεια όπως η Β’ Αθηνών, όπου ο μέσος βουλευτής χρειάζεται πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ ως προεκλογικό budget, τότε είναι αδύνατον να μπει φρένο στο επίπεδο διαφθοράς της χώρας.

2) Η λειτουργία της οικονομίας, σε τόσο μεγάλο βαθμό, με ρευστό χρήμα διευκολύνει τη διεύρυνση της γκρίζας και της μαύρης ζώνης της οικονομίας.

3) Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, τα όσα έχουν αποκαλυφθεί κατά τους τελευταίους 8-10 μήνες θα είχαν οδηγήσει 10-15 πρόσωπα στη φυλακή για διακίνηση μη φορολογημένου χρήματος.

4) Η οικοδομή, η πολιτική (και τα Ζωνιανά), έχουν καταγραφεί στο δημόσιο βίο ότι είναι τομείς, όπου όλα γίνονται χωρίς παραστατικά. Σε ποια άλλη περιοχή της Ευρώπης γίνεται κάτι τέτοιο, πλην της Σικελίας;

Η διαφθορά έχει ξεφύγει σε τέτοιο βαθμό, που το κόστος της έχει γίνει ασήκωτο για την ελληνική οικονομία. Ως συνήθως, έτσι και στην υπόθεση Siemens, οι προσπάθειες για συγκάλυψη είναι πολύ πιο έντονες από τις προσπάθειες για την κάθαρση. Ωστόσο, το θέμα έχει ξεφύγει. Θα «καούν» πολύ λιγότερα πρόσωπα, απ’ ότι συνέβη στην υπόθεση «καθαρά χέρια» της Ιταλίας, αλλά πάντως θα «καεί» κόσμος.