Οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες χρειάζονται το Twitter… Ας μην αργήσουν!

Ήμουν πολύ επιφυλακτικός με το Twitter, το θεωρούσα αρκετά «αμερικάνικο» για τα ελληνικά δεδομένα και περιορισμένης απήχησης… Πριν λίγες μέρες, είχα μια συζήτηση με δύο αξιόλογους Έλληνες που ασχολούνται επαγγελματικά και επιτυχημένα με τα social media. Είχαν σοβαρά επιχειρήματα για την αξία του Twitter, ακόμα και στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Μετά, ένας άλλος συνεργάτης μου έθεσε υπ’ όψιν αυτό το post, που αναπόφευκτα οδηγεί σε κάποιους συνειρμούς.

Οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες που αντιμετωπίζουν θέματα αμφισβήτησης της εργατικότητας και της αποτελεσματικότητάς τους, θα είχαν μια ευκαιρία να απαντήσουν σε αυτά τα αδύνατα σημεία του profile τους, εάν μπουν στο «τριπ» του Twitter. Το κάνουν, ήδη, αρκετοί ηγέτες ανά τον κόσμο, όπως τεκμηριώνει το παραπάνω post. Μπορεί και αυτό να αναφέρεται στον Obama, ενώ έχουν κουράσει οι τόσες πολλές αναφορές στον νέα Αμερικάνο πρόεδρο, αλλά τι να κάνουμε. Ο Obama αποτελεί εδώ και ένα χρόνο το πιο πρόσφορο «εργαστήριο» νέων ιδεών σε θέματα διαφάνειας, επικοινωνίας και υιοθέτησης νέων πρακτικών, που θα εκσυγχρονίζουν τους θεσμούς της πολιτικής απέναντι στον τόσο σύνθετο χαρακτήρα της σημερινής κοινωνίας.

Δεν αλλάζει η υπόθεση που είχα σημειώσει παλιότερα, ότι η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι τόσο φιλική με τη διαφάνεια της ατζέντας ενός δημόσιου προσώπου. Οι περισσότεροι Έλληνες προτιμούν την κρυφή ατζέντα, δεν θα ήθελαν να είναι γνωστές οι κινήσεις τους, οι επαφές τους, οι συναντήσεις τους. Ωστόσο οι ηγέτες μας, με αυτό ακριβώς το μοντέλο θα πρέπει να κονταροχτυπηθούν, αν θέλουν να αναμετρηθούν με τη γενικότερη δυσπιστία και την αμφισβήτηση των ηγετικών τους ικανοτήτων. Αν θέλουν απλώς να πάρουν ή να διατηρήσουν την εξουσία, τότε δεν χρειάζονται τη διαφάνεια. Αν, όμως, επιθυμούν να ασκήσουν την εξουσία διεκδικώντας την συμπαράσταση της κοινωνίας, τότε είναι απαραίτητο να επικοινωνήσουν, να δείξουν ότι είναι ανοιχτοί, να διασκεδάσουν την εντύπωση ότι προτιμούν τα «κλειστά χαρτιά».

Σε ένα πολύ σημαντικό κείμενο στα ΝΕΑ, ο κοινωνικός αναλυτής Γιάννης Βούλγαρης χρησιμοποίησε τον τίτλο «Χαλαρότητα στις ηγεσίες, μπάχαλο στην κοινωνία». Η άποψη περί «χαλαρότητας στις ηγεσίες» δεν είναι μια αυθαίρετη υπόθεση του Γ. Βούλγαρη. Πρόκειται για μια πεποίθηση που διευρύνει τα ποσοστά της σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Πολύ «αμερικάνικο» και «προχωρημένο» το Twitter για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά η αμφισβήτηση των πάντων που βλέπουμε γύρω μας, χρειάζεται κάποια τολμηρά βήματα… Οποίοι έχουν αντιληφθεί ότι η τηλεόραση είναι ένας παράγων που επιτείνει το κλίμα ανασφάλειας και ελλείμματος ηγεσίας, αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται καινούργια, τολμηρά κανάλια για να επικοινωνήσουν οι ηγέτες με τους πολίτες, χωρίς διαμεσολάβηση. Δεν είναι χωρίς ρίσκο οι επιλογές τύπου Twitter. Οι μη επιλογές, όμως, που έχουν καταστήσεις τους ηγέτες «ομήρους του ευκαιριακού», οδηγούν ολοένα και περισσότερο προς το κάτω μέρος της σπείρας της απαξίωσης.