Tον Μιχάλη Παπαγιαννάκη τον είχα γνωρίσει τέλη της δεκαετίας του ‘70, όταν γράφαμε και οι δύο στο πολύ ζωντανό τότε (αλλά κάπως «ακραίο και αυστηρό») περιοδικό «Ο Πολίτης» του Άγγελου Ελεφάντη. Ο Μιχάλης ήταν τακτικός, εγώ συμμετείχα αραιά.Μετά διασταυρωθήκαμε και αλλού, και τέλος στο «Βήμα της Κυριακής». Πάντα επικοινωνούσαμε εγκάρδια, παρότι συχνά είχαμε διαφορετικές προσεγγίσεις. Το μεγάλο του χάρισμα ήταν πως δεν ήταν προβλέψιμος, γιατί δεν ήταν δογματικός.
Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν σε ένα πάνελ του ΤΕΕ, όπου με κοίταξε αυστηρά –και είχε δίκιο.
Πάντοτε μπορούσε να σε εκπλήξει με την ριζοσπαστική του σκέψη, ακόμα και όταν του έλεγαν ότι έπαιρνε «δεξιές» θέσεις.
Είχε ευρύτητα πνεύματος, αλλά δεν έγινε ποτέ «βαρόνος». Έμεινε αντικομφορμιστής και γι’ αυτό πάντοτε δημιουργικός. Μπήκα στη διαδικασία να γράψω αυτό το σημείωμα, επειδή θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή είναι αναντικατάστατος. Αξίζει να τον θυμόμαστε, γιατί έτσι θα αναδειχθούν καινούργια πρόσωπα, που θα έχουν μερικά από τα χαρακτηριστικά του Μιχάλη. Αυτά, που τούτη την περίοδο είναι σπάνια…
1 comment:
Τον είχα καθηγητή στο μάθημα Οικονομίας στο Εργαστήρι -τότε- Δημοσιογραφίας. Οντως έτσι ακριβώς όπως τον περιγράφεις τον είχα εισπράξει, παρότι δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά καλά.
Πράγματι σπανίζουν τα χαρακτηριστικά που είχε. Τις ημέρες που έφυγε έτυχε κάπου να μην έχω ακούσει καθόλου ειδήσεις γιατί κάπου ήμουν χωμένη για δουλειά. Λυπήθηκα πολύ όταν το έμαθα μετά.
Post a Comment