50% «κούρεμα» στη φλυαρία μας & τα σκουπίδια της επικοινωνίας

Το κείμενο αυτό είναι αυτοκριτικό. Σε μια εποχή όπου οι βεβαιότητές μας εξατμίζονται  δεν έχω πρόθεση να επιβάλω την άποψη μου ή να δώσω συμβουλές. Εξομολογούμαι τι σχεδιάζω να κάνω, αφού έχω γράψει πολλές 100δες σελίδες στο Βήμα της Κυριακής και στον Οικονομικό Ταχυδρόμο (μέχρι το 2000, όταν παραιτήθηκα απο τη δημοσιογραφία). Έχω επίσης γράψει 100δες αναρτήσεις σε blogs (στο προσωπικό μου και στο εταιρικό), στο Facebook και στο Twitter (τα οποία αγαπώ). 

Η προσωπική μου τοποθέτηση είναι, ότι νοιώθω την πρόκληση να επανακαθορίσω στο πού αφιερώνω την όποια ενέργεια διαθέτω. Για τρεις λόγους: 

1.       Η είσοδος του Μνημονίου και της Τρόικας στη ζωή μας, ανέδειξε και τον υπερπληθωρισμό της πληροφόρησης στη χώρα μας. Η οικονομία, αλλά και η κοινωνία μας μπορούν να σηκώσουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, πληροφόρηση και επικοινωνία που δεν είναι πάνω από το 60% αυτών που εκπέμπαμε και «φορτώναμε». 

2.       Η ταχεία διείσδυση των Κοινωνικών Δικτύων, αλλάζει τον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας. Ο κόσμος γύρω μας έχει λιγότερη ανάγκη την ποσότητα του «σήματος» ή του «θορύβου» που παράγαμε, όσοι μιλάγαμε πολύ, είτε το κάναμε απο προσωπική διάθεση, είτε από επαγγελματική υποχρέωση. 

3.    Τα κέντρα αποφάσεων -μετατοπίζονται σταθερά και όχι τόσο αργά- , εκτός Ελλάδος. Ένα μέρος της πληροφορίας, πάντοτε είχε στόχο να ενημερώσει τους decision makers. Η φλυαρία σε προχειρογραμμένα ελληνικά, μπορεί να επιτελέσει πλέον, σε μικρό βαθμό αυτό το ρόλο.

Με βάση τα παραπάνω, μια πρώτη κατεύθυνση προς την οποία κινούμαι, είναι η συμβολή σε non-profit συλλογικές προσπάθειες, οι οποίες βγάζουν θετική αύρα,  όπως η σελίδα στο Facebook , η οποία παρουσιάζει πετυχημένες ιστορίες με άρωμα επινοητικότητας ή την άλλη, που επιδιώκει να τονίσει τη χρησιμότητα του αγροκτηνοτροφικού τομέα στην ανασυγκρότηση της χώρας. Το συλλογικό, η θετική (αλλά απολύτως ρεαλιστική) προσέγγιση και η μικροκλίμακα, είναι τα στοιχεία τα οποία θεωρώ σημαντικά.
Μια δεύτερη κατεύθυνση, αφορά στην ανάγκη να επικοινωνήσουμε και με  κάποιους που δεν μιλούν ελληνικά (μπορεί να είναι και έλληνες της διασποράς), οι οποίοι ενημερώνονται απο αρθρογραφία των  διεθνών media, που στην καλύτερη περίπτωση μεταφέρουν επιφανειακές εικόνες από την Ελλάδα. Άλλοτε  παρουσιάζουν τους έλληνες -εν συνόλω- ως απατεώνες  και άλλοτε -πολύ σπάνια- ως αθώα θύματα του καπιταλισμού.
Η σκέψη είναι να δημιουργηθεί ένα συλλογικό blog με τίτλο κάτι σαν It's all Greek to me...  Περιμένοντας και άλλους να ενδιαφερθούν γι’  αυτή την ιδέα, ξεκίνησα τον πειραματισμό με μια ανάρτηση για την ανάπτυξη που δεν έρχεται, το ΕΣΠΑ που δεν προχωράει, τη δραματική  σχέση πολιτικού κόσμου με τη δημόσια διοίκηση, η οποία έχει φθάσει σε πλήρη ρήξη, που μπορείτε να βρείτε εδώ . Κατά τα άλλα, «κούρεμα» πάνω απο 50% στην έκφραση προσωπικών απόψεων, στη φλυαρία , στον επικοινωνιακό «θόρυβο» και στην παραγωγή πληροφορίας η οποία βρίσκεται σε υπερπληθώρα.