Μια φίλη πήρε θέση σε ελληνική εταιρεία που έχει δραστηριότητες σε πόλη της Δυτικής Ευρώπης... Το πρόσωπό της έλαμψε, νοιώθει να ξαναγεννιέται, επειδή ξεφεύγει από το αδιέξοδο που ένοιωθε σε μια καλοπληρωμένη θέση στην Ελλάδα, όπου ασφυκτιούσε λόγω της έλλειψης προκλήσεων.
Δεν μπορούμε να φύγουμε όλοι από αυτή τη χώρα, αλλά μπορούμε να πάρουμε ανάσες από φίλους, γνωστούς, συνεργάτες, πελάτες και προμηθευτές, που έχουν διεθνή ορίζοντα... Αυτό νομίζω ότι είναι το μέλλον των δημιουργικών ανθρώπων αυτής της χώρας: να διευρύνουν το ζωτικό τους χώρο και να ξεφύγουν από μερικά τόσο άχαρα θέματα, που κυριαρχούν στην καθημερινότητα ενός τόσο εσωστρεφούς κύκλου: τις κόντρες του Χατζηνικολάου με άλλους stars της τηλεόρασης, τις αντιπαραθέσεις των κομμάτων για θέματα που δεν έχουν καμιά σημασία, τις σκιαμαχίες για τα ζητήματα μιας εκπαίδευσης που έχει τελείως διαφορετικά προβλήματα από αυτά που δηλώνουν οι δημόσιες αντιπαραθέσεις...
Αν το καλοσκεφτούμε, οι εξελίξεις αυτές είναι πάρα πολύ θετικές: η Ελλάδα θα αναζητήσει την ευημερία εκεί που την εύρισκε πάντοτε... Έξω από τα ελληνικά σύνορα, σε διεθνείς συνεργασίες, με ανάπτυξη δραστηριότητας έξω από τον πολύ μικρό ζωτικό χώρο της ενδοχώρας.
Ρωτείστε τους φίλους σας και τους φίλους των φίλων σας, που δεν έχουν την ανάγκη να πιέζουν συνεχώς για μια καριέρα στα στενά όρια μιας Ελλάδας, που περιορίζεται ολοένα και περισσότερο στην Αθήνα... Μοιραστείτε την αισιοδοξία αυτών που θεώρησαν στην αρχή ότι ήταν αδικημένοι γιατί έπρεπε να ταξιδεύουν σε χώρες «εξωτικές», όπως η Βουλγαρία, η Τουρκία, τα Εμιράτα, ενώ οι πολλοί έμεναν στην Αθήνα. Κάτι έχει αλλάξει, το οξυγόνο έρχεται από τα έξω προς τα μέσα...
Στάθης Χαϊκάλης
7 comments:
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση για έναν εργαζόμενο
Χρειάζονται όμως και αντοχές
Καλή τύχη
Μάλιστα... Το μέλλον των ελλήνων managers είναι στα Τίρανα, τα Σκόπια, τη Σόφια, -όσο για το Βουκουρέστι, μάλλον έχει ανέβει πολύ ψηλά, ίσως είναι άπιαστο πλέον... Καλή μας τύχη!
Φίλος που εργάζεται σε τράπεζα με ισχυρή παρουσία στο εξωτερικό, ξεκίνησε με μεγάλο ενθουσιασμό τα ταξίδια στο πλαίσιο των καθηκόντων του, κάνοντας νέες γνωριμίες και εμπλουτίζοντας τις εμπειρίες του. Οι αποδοχές είναι επίσης εξαιρετικές.
Σήμερα πάντως δηλώνει ξεθεωμένος και σκέφτεται σοβαρά την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.
Υπάρχει οξυγόνο και εντός…
Οι πνεύμονες πρασίνου βρίσκονται δυστυχώς σε ελάχιστες ελληνικές επιχειρήσεις που είναι οργανωμένες στα διεθνή πρότυπα ή σε θυγατρικές ξένων πολυεθνικών που αποτελούν «σχολείο» για κάθε νέο εργαζόμενο.
Κατά τα άλλα έχουμε πνιγεί στο μπετόν...
Προσοχή μόνο μην πιάσετε δουλειά κατά Βραζιλία μεριά, διότι κινδυνεύετε διπλά: Όχι μόνο από το περιβάλλον αλλά και από τις γενικές του συντάκτη του άρθρου.
http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/01/27/1294843.htm
ΥΓ. Γιαυτό άλλωστε ο Ribo ήρθε κατά δω.
Πριν 10-15 χρόνια οι ελληνικοί όμιλοι που είχαν δραστηριότητες στο εξωτερικό έψαχναν κάποιον που ενδεχομένως είχε οικογενειακά θέματα, γιατί ένας από τους λίγους δρόμους να βρεθεί manager για τις εκτός Ελλάδος δραστηριότητες...
Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει το κλίμα... Αρκετοί σοβαροί επαγγελματίες θεωρούν ότι εκτός Ελλάδος έχουν πολύ υψηλότερες πιθανότητες για καριέρα... Για να δούμε...
΄Εξω πάμε καλά, δηλαδή;
Στα μέσα γιατί τα νούμε λένε ότι όλα βαίνουν καλώς, ενώ όλοι γκρινιάζουν;
Post a Comment