Οι τοποθετήσεις του κ. Γ. Αλογοσκούφη (π.χ. σε συνέντευξη στον Flash 13-01-2007) ότι δεν είναι απαραίτητο να πωληθεί ο ΟΤΕ σε κάποιον μεγάλο τηλεπικοινωνιακό οργανισμό, δημιουργεί ισχυρές πιθανότητες να αποφύγει η Ελλάδα αυτό που έπαθε η Ουγγαρία. Η χώρα αυτή πούλησε τον τηλεπικοινωνιακό οργανισμό της, Matav, στην γερμανική Deutsche Telecom, για να ανακαλύψει ότι με παρέμβαση της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, εκφραζόταν η απαίτηση να μην προχωρήσει η απελευθέρωση της ουγγρικής αγοράς τηλεπικοινωνιών, προκειμένου να έχει υψηλότερα κέρδη ο μέτοχος, δηλ. η Deutsche Telecom.
Όλα αυτά ακούγονται φυσιολογικά και αναμενόμενα. Δεν είναι όμως στο ίδιο μήκος κύματος, με τις αναλύσεις εκείνων που πιστεύουν ότι οι δυσλειτουργίες και οι ακαμψίες της ελληνικής αγοράς τηλεπικοινωνιών θα διευθετηθούν, εάν πωληθεί ο ΟΤΕ σε κάποιον δυτικοευρωπαϊκό οργανισμό τηλεπικοινωνιών. Άλλοι προτιμούν την Deutsche Telecom, άλλοι την France Telecom, άλλοι την Telefonica.
«Γιατί ο ΟΤΕ πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον μέτοχο-ελληνικό κράτος και σε μέτοχο που θα έλθει ως κατακτητής;», ερωτά καθηγητής του Πολυτεχνείου. «Αν ο στόχος είναι να δοθούν ικανοποιητικές υπηρεσίες στον Έλληνα πολίτη», συνεχίζει, «τότε αυτό δεν μπορεί να το υπηρετήσει, ούτε ο μέτοχος- ελληνικό κράτος, εάν λειτουργεί με τη λογική του πελατειακού συστήματος, ούτε ένας ξένος μεγάλος οργανισμός, που θα μπει στον ΟΤΕ ως κατακτητής». Η ανάλυση αυτή βάζει ως κυρίαρχο θέμα, τις προϋποθέσεις με τις οποίες επικρατεί το ένα ή το άλλο σχήμα. «Αν έλθει ένας ξένος οργανισμός και πληρώσει υψηλό τίμημα, άρα παράσχει ελάχιστες δεσμεύσεις, τότε θα προσπαθήσει να βγάλει υψηλά κέρδη από την εκμετάλλευση των προμηθειών, αλλά και τις υψηλές τιμές προς του Έλληνες πολίτες. Τι θα έχει κερδίσει τότε η ελληνική οικονομία;».
Η διοίκηση Βουρλούμη, κατά την ίδια τοποθέτηση, έχει αποδείξει ότι το πιο σημαντικό θέμα είναι η βελτίωση των δομών του ΟΤΕ, ώστε να μειώσει το κόστος και να έχει ως πρώτη προτεραιότητα την εξυπηρέτηση του πελάτη. Τα επιχειρήματα αυτά βοηθούν στην τεκμηρίωση της άποψης, ότι η πώληση του ΟΤΕ σε κάποιον μεγάλο ευρωπαϊκό οργανισμό, μπορεί να είναι εξίσου προβληματική για τη χώρα, όσο και η διατήρηση ενός -στην ουσία- υπό κρατικό έλεγχο ΟΤΕ, ο οποίος δέχεται συνεχείς πιέσεις από τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές. Το μεγάλο μυστικό βρίσκεται στις προϋποθέσεις που επιβάλλονται στο ένα ή στο άλλο μοντέλο: με τα σημερινά δεδομένα και λαμβάνοντας υπόψιν τη γεωγραφική εξάπλωση του ΟΤΕ, έχει αρκετές πιθανότητες να βελτιωθεί ο Οργανισμός, χωρίς να αποκτήσει ιδιώτη κύριο μέτοχο. Τα δύο βασικά κριτήρια της επιτυχίας είναι α) η καθιέρωση της διοίκησής του από επαγγελματικό management και β) η προσήλωσή του στο να δίνει ικανοποιητικές και χαμηλού κόστους υπηρεσίες. Ορισμένοι τεχνοκράτες, πάντως, υποστηρίζουν ότι αυτά δεν μπορούν να γίνουν εάν δεν «σπάσει» η υποδομή του ΟΤΕ από τις υπηρεσίες τους και παραθέτουν αρκετά και ενδιαφέροντα επιχειρήματα. Αυτό όμως είναι αντικείμενο ιδιαίτερης συζήτησης.
Όλα τα παραπάνω εξηγούν γιατί ισχυρός παράγοντας με λόγο για τις τηλεπικοινωνίες και του οποίου δεν αμφισβητείται η προσήλωση στην επιτυχία των στόχων της κυβέρνησης, είναι σφόδρα αντίθετος στην πιθανότητα να πωληθεί ο ΟΤΕ στην Austrian Telecom. Φαίνεται να συμφωνεί με την εκτίμηση ότι αν η Ελλάδα φθάσει στο σημείο να πωλήσει τον ΟΤΕ στους αυστριακούς, τότε η χώρα έχει πετάξει «λευκή πετσέτα» στη μάχη για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, αλλά και την αυτοπεποίθηση αυτής της χώρας. Χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή για μια χώρα νοικοκυρεμένη και εργατική όπως η Αυστρία, η Ελλάδα θα έπρεπε να δώσει μια μάχη, πριν πωλήσει έναν τεράστιας ουσιαστικής και συμβολικής σημασίας Οργανισμό, με μια πράξη παράδοσης άνευ όρων ή με λίγους όρους. Αυτά που μπορούν να κάνουν οι Αυστριακοί -και μπορούν να κάνουν αρκετά-, θέλουμε να πιστεύουμε ότι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες, ακόμα και αν χρειαστεί -που δεν είναι απαραίτητο- να «αγοράσουν» κάποιους manager εισαγωγής. Με άλλα λόγια: δεν μπορεί η Ελλάδα να εφαρμόσει τις στοιχειώδεις αρχές ορθολογικής λειτουργίας μια μεγάλης επιχείρησης και δεν δύναται να προχωρήσει τις διαδικασίες απελευθέρωσης, χωρίς να «παραδώσει» τον ΟΤΕ σε κάποιον «ελευθερωτή»;
Στ. Χαϊκάλης
6 comments:
Νομίζω ότι η ελληνική τηλεπικοινωνιακή αγορά παραμένει σχετικά ασφαλής από την επέλαση του ξένου επενδυτή – αν έλθει.
Στην ελληνική αγορά ήδη δραστηριοποιείται ένας σημαντικός αριθμός «παικτών» με αρκετούς να έχουν προχωρήσει σε μεγάλες επενδύσεις.
Η ΕΕΤΤ λειτουργεί -εν μέσω αντιξοοτήτων είναι αλήθεια- για το άνοιγμα της αγοράς.
Αλλά και η Κομισιόν κοιτάει πλέον με μεγάλη προσοχή τις τηλεπικοινωνίες στην ΕΕ όπως και θέματα ανταγωνισμού.
Δεν νομίζω ότι κινδυνεύει η χώρα μας από αυτό που έπαθε η Ουγγαρία
Η κυβέρνηση έχει βαλθεί να πουλάει, κάτι που έκανε και το ΠΑΣΟκ όταν ήταν στην εξουσία. Η ουσία είναι ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, μπροστά στην πρεμούρα να πάρουν τα λεφτά για να καλύψουν τα ελλείμματα του κράτους, πουλάνε στα γρήγορα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μου φέρνουν αλλεργία τα κρατικίστικα μοντέλα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, αλλά από την άλλη τρέμω στην ιδέα κάποιου ξενου επενδυτή, που θα έλθει για να πάρει τα λάφυρα. Καλά ρε παιδιά, δεν υπάρχει ενδιάμεσο μοντέλο;
Υπάρχει μια πολύ απλή ιδέα: να δώσουμε τον ΟΤΕ ή στο δίδυμο Γιάννη Μανώλη/Κώστα Πουπάκη (βουλευτής της ΝΔ ο πρώτος, συνδικαλιστές της ΝΔ και οι δύο , προερχόμενοι από τον ΟΤΕ) ή να δώσουμε το management στην Deutche Telecom. Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα θα περάσει ένα πολύ ταχύρρυθμο σεμινάριο management , αλλά και κοινής λογικής.
Το μοντέλο του κράτους–μάνατζερ έχει χρεοκοπήσει οριστικά.
Είναι καιρός πια να αποσυρθεί οριστικά το κράτος από το management του ΟΤΕ που σε επίπεδο εξυπηρέτησης του πολίτη-πελάτη μένει ακόμα τραγικά μακριά από τα πρότυπα των αντίστοιχων οργανισμών της Ευρώπης.
Καιρός είναι ο ΟΤΕ να μάθει να λειτουργεί με συνέπεια και υπευθυνότητα.
Αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του ίδιου του Π. Βουρλούμη στην ομιλία του για τα κρουαζιερόπλοια – ΔΕΚΟ
«Το κρουαζιερόπλοιο ΔΕΚΟ ταξιδεύει για το βόλεμα και τέρψη του πληρώματος (εργαζόμενοι), η μεταφορά και εξυπηρέτηση των επιβατών (πελάτες) είναι δευτερεύουσα και συμπτωματική υπόθεση. Αναγκαίο κακό ας πούμε, και κάποιος τέλος πάντων πρέπει να πληρώνει.
Στην γέφυρα ο καπετάνιος (διοίκηση)καπνίζει το τσιμπούκι του και ατενίζει με τα κιάλια τον ορίζοντα. Που και που στρέφει το βλέμμα του και προς την κουβέρτα αλλά αμέσως αποστρέφει τα μάτια του με βδελυγμία. Η θέα του μακρινού ορίζοντα τον ηρεμεί. Δίνει πορεία στον τιμονιέρη, "κρατήσου μακριά από τις ξέρες των αποφάσεων, άφησε το καράβι να πηγαίνει με τα ρεύματα, οδήγα το μακριά από λιμάνια που παραμονεύει η επιθεώρηση κι ο νηογνώμονας. Τι γυρεύεις; να μας πιάσουν χωρίς πιστοποιητικά, με υπεράριθμους; Κυρίως απέφευγε τις φουρτούνες, μόλις ακούσεις στο δελτίο μποφόρ ζήτα απαγορευτικό και άραξε κάπου ήσυχα μέχρι να περάσουν.
Η πλοικτήτρια εταιρία (κράτος)δεν θέλει φασαρίες. Γι' αυτό μας έβαλαν εδώ και τα αφεντικά τα ψηφίζει το πλήρωμα. Λοιπόν προσοχή, τι κι αν το καράβι έχει πάρει κλίση, τι και αν τελειώνουν τα καύσιμα, τι κι αν σε κάποια φουρτούνα μπορεί να μπατάρουμε; Αυτές τις απαισιόδοξες σκέψεις πρέπει να τις αποδιώχνουμε, άλλωστε τ' ακούμε αυτά χρόνια και κούτσα κούτσα το καράβι αρμενίζει, μπάζει αλλά κι οι αντλίες δουλεύουν, έχουμε τους επιβάτες, να τρομπάρουν.
Άντε να καβατζάρουμε και τον επόμενο κάβο - εκλογές - και μετά βλέπουμε. Η θάλασσα αρρωσταίνει αλλά δεν πεθαίνει, το ίδιο και η Ελλάδα".
Oi jenoi ua koitajoun omvs ta symferonta tous kai oxi th poiothta tvn yphresivn pou ua prosferoun ston Ellhna politi
Ueloun ton OTE gia oxhma anaptyjhs sth NA Eyrvph kai tipota parapanv
Post a Comment