Blog, νέα μέθοδος κινητοποίησης πολιτών, ή ψευδαίσθηση ελπίδας…

Πριν από μερικούς μήνες δέχτηκα να συμμετάσχω στις εκλογές του Συλλόγου Γονέων του (δημόσιου) Γυμνασίου που πάνε τα δύο παιδιά μου. Έχοντας μια παλιομοδίτικη αντίληψη περί προσωπικής ευθύνης, μετά τις εκλογές στήριξα την ψήφιση ως Προέδρου της δραστήριας Ναυσικάς, που γνώρισα στις εκλογές, και έγινα μέλος του ΔΣ, γιατί γνώριζα ότι δεν είχα το χρόνο να αναλάβω περισσότερες ευθύνες. Στην πορεία, φάνηκε στην πράξη αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε: το σχολείο είναι παρατημένο από τις αρχές που έχουν την ευθύνη να το στηρίξουν, τα μέλη του ΔΣ έκαναν μεγάλες προσπάθειες από τον προσωπικό τους χρόνο, ενώ πολλοί γονείς αρνήθηκαν στοιχειώδη επικοινωνία και απουσίαζαν από κάθε εκδήλωση.

Στο Δήμο που ανήκει το σχολείο, τα πράγματα είναι σε ακόμα πιο κρίσιμη κατάσταση (το σχολείο, είναι αλήθεια, παρά τις δυσκολίες που περνά, π.χ. σε στοιχειώδη θέματα καθαρισμού, παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο χάρη σε ατομικές προσπάθειες γονιών, καθηγητών, στην παράδοσή του και την καλή πάστα των παιδιών). Ο Δήμος, παρότι ανήκει στην ελάχιστη μειοψηφία των φορέων τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν είναι πνιγμένοι στα χρέη, αφήνει τα περισσότερα «ανοικτά μέτωπα» στην τύχη τους, γιατί οι τοπικοί άρχοντες έχουν αντίληψη «παραγοντισμού» της δεκαετίας του 1960...

Κι όμως, βάζω στοίχημα πως υπάρχουν 50-70 γονείς και 500-1.000 δημότες (ο Δήμος είναι μικρός), που έχουν έγνοια για το σχολείο του παιδιού τους και για τη γειτονιά τους. Το βλέπω και το ζω στις επαφές που έχω στην περιοχή, ότι υπάρχουν αρκετές οικογένειες με επίπεδο, παιδεία, πολύ καλή προαίρεση, διάθεση να δώσουν κάποιο προσωπικό χρόνο και –ίσως- και κάποιες συνδρομές. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχουν οι 2-3 μπροστάρηδες που θα διαθέσουν πολύ προσωπικό χρόνο για να οργανώσουν τους υπόλοιπους με την παραδοσιακή λογική: να ζωντανέψουν κάποιους τοπικούς συλλόγους, να κάνουν πολλές προσωπικές επαφές, να πάρουν και κάποιο ρίσκο, προτείνοντας λύσεις που μπορεί να ξεσηκώσουν πολέμιους, οι οποίοι θα κάνουν κριτική, ίσως ρίξουν και λάσπη...

Η ρομαντική ιδέα μου είναι ότι η δημιουργία ενός blog για τα θέματα της περιοχής θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης: να ανοίξει τα θέματα, να φέρει πιο κοντά ανθρώπους που δεν έτυχε να γνωριστούν με τις άλλες διαδικασίες, να κινητοποιήσει και κάποιους που έχουν χρόνο να συμβάλουν με ένα σχόλιο, αλλά δεν έχουν διάθεση, ή χρόνο να μαζεύονται μια φορά το μήνα σε ένα σύλλογο. Προσωπικά νοιώθω ότι μια τέτοια απόπειρα, αν και θα πάρει χρόνο να ωριμάσει, δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι είναι η καλύτερη επένδυση για το λίγο χρόνο που διαθέτω ως πολίτης. Wishful thinking? Θα δούμε... Ρομαντική αντίληψη; Ψευδαίσθηση; Πιστεύω, πάντως, ότι ο ψηφιακός διάλογος και η διαδικτυακή οργάνωση, μπορούν με πυρήνα 2-3 εθελοντές να κινητοποιήσουν 500-800 πολίτες. Αντίθετα, η φυσική μορφή οργάνωσης, π.χ. στο πλαίσιο ενός συλλόγου, χρειάζεται 10 μπροστάρηδες για να κρατούν σε στοιχειώδη επικοινωνία 50-100 μέλη...

Αν προσπαθούσαμε να κάνουμε πολιτική ανάλυση, θα καταλήγαμε σε δύο ζητήματα: πρώτον η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα, είναι μια έννοια που έχει υποστεί καθίζηση, σε αντίθεση λ.χ. με την Ιταλία ή την Ισπανία. Δεύτερον, η κατάσταση όπου ένας στους 30 Έλληνες είναι εκλεγμένος σε κάποιο όργανο (στο δήμο, στο σύλλογο εργαζομένων, στην ποδοσφαιρική ομάδα, κλπ), σε συνδυασμό με το απίστευτα μεγάλο κράτος, έχει δημιουργήσει μια παραμόρφωση: στρατιές από παραγοντίσκους, που χειρίζονται εξουσία, κρατικά χρήματα και κοινωνικό status, πρακτικά χωρίς κανέναν έλεγχο...

Ας αφήσουμε όμως και κάτι για επόμενο post… Α, και μια τελευταία λέξη: δεν είναι άσχετη με τις παραπάνω σκέψεις, η συμμετοχή μου στην πρωτοβουλία για την οργάνωση κεντρικής εκδήλωσης την 21η Ιουνίου με θέμα: «Blogs, Internet και επόμενες εκλογές». Ο Guillaume du Gardier, αλλά και απλοί bloggers θα μας πουν αν πιαστήκαμε από τα μαλλιά μας, ή μήπως πράγματι ο ψηφιακός διάλογος και η διαδικτυακή ζύμωση μπορούν να δώσουν κάποιες ανάσες σε μια κοινωνία των πολιτών που γοητεύθηκε από την δικτύωση των «κολλητών»...