Για την Αμαλία...

Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής, η Αμαλία Καλυβίνου έφυγε από τη ζωή στα 30 της χρόνια. Από τα οποία, τα 22 τα πέρασε πονώντας πολύ, λόγω ενός καλοήθους, αρχικά, και εν συνεχεία κακοήθους όγκου στο πόδι της, ο οποίος άργησε να διαγνωστεί, με αποτέλεσμα να κάνει μετάσταση στους πνεύμονες. Επί 17 χρόνια, η Αμαλία Καλυβίνου πέρασε έναν πραγματικό Γολγοθά, εισερχόμενη στο ελληνικό σύστημα υγείας (συνολικά), αντιμετωπίζοντας περιπτώσεις ανικανότητας, άγνοιας, εκμετάλλευσης, ή, απλώς (που λέει ο λόγος, βέβαια) αδιαφορίας, από γιατρούς και γραφειοκράτες. Την ιστορία της μπορεί κανείς να την «ακούσει» από την ίδια: η Αμαλία από το 2005 «μιλούσε» όσο πιο συχνά μπορούσε μέσα από το κυβερνοδιάστημα, μέσω του ιστολογίου που η ίδια είχε δημιουργήσει (http://fakellaki.blogspot.com).

Διαβάζοντας τα posts της Αμαλίας, θα μπορούσε κανείς να αρχίσει να επιτεθεί στο σύστημα και τους γιατρούς (…όλοι έχουν μια ιστορία για να διηγηθούν). Θα μπορούσε να κατακεραυνώσει τους γραφειοκράτες, που υποστηρίζουν τη Διαδικασία αντί για την Ουσία, ακόμα και σε περιπτώσεις ζωής ή θανάτου, όπως της Αμαλίας. Θα μπορούσε, πάλι, να αρχίσει μια συζήτηση γύρω από το ζήτημα της ιατρικής αμέλειας και από τον τρόπο αντιμετώπισής του από τη συντεταγμένη Πολιτεία. Ή, απλώς, θα μπορούσε να εξοργιστεί από τον τρόπο με τον οποίο χάθηκε μια νέα γυναίκα, αλλά και να θαυμάσει τον αγώνα που έδωσε, όχι μόνο ενάντια στην ασθένεια, αλλά και απέναντι σε ένα απρόσωπο και -συχνότερα απ’ όσο θα μπορούσε να μας κάνει να νιώθουμε άνετα- απάνθρωπο «σύστημα»…

Όλα αυτά είναι αντιδράσεις που έχουν καταγραφεί, μες από τα σχόλια που οι αναγνώστες του blog της Αμαλίας έκαναν, αλλά και μέσα από έντονους διαλόγους που έχουν αναπτυχθεί και σε άλλα ιστολόγια. Όμως, ένα ζήτημα που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας είναι ότι, όλα αυτά γίνονται χάρη σε ένα μέσο. Ένα μέσο που επέτρεψε στην Αμαλία Καλυβίνου να πει την ιστορία της, χωρίς περικοπές, χωρίς λογοκρισία, όπως ακριβώς έβγαινε από μέσα της. Το blog της Αμαλίας –αποδεικνύεται- είχε την ίδια δύναμη με τη δημιουργό του. Όλος ο αγώνας της, όλη η οργή της, όλος ο πόνος της, αλλά και όλη της η τρυφερότητα για εκείνους που τη βοήθησαν αποτυπώνεται στις γραμμές του ιστολογίου της, κάτι που σχεδόν κανένα άλλο μέσο δε θα μπορούσε να κάνει.

Το ότι η ιστορία της δημιουργεί μικρά tsunami στην κοινωνία και –απ’ ό,τι έχει ακουστεί- στην ιατρική κοινότητα της χώρας, οφείλεται ακριβώς σε αυτό: στην απόλυτη αμεσότητα του μέσου που χρησιμοποίησε για να την πει. Το ότι σήμερα οι Έλληνες bloggers αποτείουν φόρο τιμής και ύστατο χαίρε στην Αμαλία Καλυβίνου, οφείλεται και στην παρακαταθήκη που το ιστολόγιό της αφήνει. Στην επαγγελία ότι, ναι, έχεις φωνή και μπορείς να φωνάξεις. Και ότι κάποιοι θα σε ακούσουν: η κοινότητα του κυβερνοδιαστήματος δεν κοιμάται ποτέ.

Καλό ταξίδι, Αμαλία…