Διαχείριση κρίσεων, ένα κατ’ εξοχήν ζήτημα management

Θα με εξυπηρετούσε επιχειρηματικά να επικρατήσει η αντίληψη ότι η διαχείριση κρίσεων είναι ένα ζήτημα της επικοινωνίας. Το ψέμα, όμως, έχει «κοντά ποδάρια» και δεν είναι δυνατόν να προωθούμε τέτοιες απλουστευτικές αντιλήψεις ένα μήνα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές.

Η διαχείριση κρίσεων είναι, κατά κύριο λόγο, ζήτημα της διοίκησης ενός Οργανισμού και ενός Συστήματος. Η επικοινωνιακή αντιμετώπιση μιας κρίσης, απλώς μπορεί να μειώσει τις αρνητικές συνέπειες. Είναι απαραίτητος κρίκος –για να ευλογήσουμε και τα γένια μας-, αλλά είναι δευτερεύων. Επειδή υπάρχει κίνδυνος να αναλάβει η χώρα μόνο επιφανειακές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση των θεμάτων που αναδείχθηκαν από τις πυρκαγιές, ας δούμε ένα παράδειγμα από το υπουργείου Μεταφορών.

Όπως μου μεταφέρουν, ο κ. Στρατηγουλάκος, διευθυντής του υπουργείου, επέμενε εδώ και πολύ καιρό ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο αντιμετώπισης κρίσεων. Τα όποια σχέδια στον τομέα του ΠΣΕΑ (Σχέδιο Εκτάκτων Αναγκών) έχουν δύο προβλήματα:

-είναι ξεπερασμένα, γιατί έχουν υιοθετηθεί εδώ και πολύ καιρό,

-είναι εκτός πραγματικότητας, αφού δεν έχουν γίνει δοκιμές, ώστε να ελεγχθεί η δυνατότητα κινητοποίησης των υπηρεσιών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των πολιτών κλπ.

Είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι αυτό το πρόβλημα αφορά στο σύνολο των μηχανισμών αντιμετώπισης κρίσεων, σε όλα τα υπουργεία, σε όλες τις υπηρεσίες, σε όλη την έκταση της χώρας. Ούτε οι στρατηγικές ομάδες συμβούλων των υπουργών είναι αρκετές να αντιμετωπίσουν μια κρίση, ούτε η υιοθέτηση των πιο σύγχρονων επικοινωνιακών τακτικών. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να υπάρχουν οι υπηρεσιακοί μηχανισμοί, που θα μπουν αυτομάτως σε λειτουργία για να αντιμετωπίσουν μια κρίση, δηλαδή, να σβήσουν μια φωτιά, να κάνουν τα δέοντα σε ένα ναυάγιο. Ο μη γένοιτο, αλλά η ζωή απέδειξε με τραγικό τρόπο, ότι δεν είναι μικρή η πιθανότητα να συμβούν.

Υ.Γ.: Αξίζει να προσθέσω ότι κάποιοι αρμόδιοι, στους οποίους έλεγε τα παραπάνω ο άγνωστός μου κ. Στρατηγουλάκος, τα αντιμετώπιζαν με τη λογική ότι ο συγκεκριμένος διευθυντής είναι «παράξενος»... Όπως όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί, που αρνούνται να προσαρμοστούν στο κλίμα διάχυσης της ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό.