11 εκατ. Έλληνες δίνουν 13 εκατ. βραβεία (…στον εαυτό τους)

Προσκλήθηκα τους τελευταίους μήνες να είμαι κριτής σε ορισμένους –επιχειρηματικούς, κατά κανόνα- διαγωνισμούς. Επίσης, είχα πολύ περισσότερες προσκλήσεις για να παραβρεθώ σε απονομή βραβείων διαφόρων διαγωνισμών.

Μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι σε ορισμένους από αυτούς, η στάθμη των υποψηφίων προς βράβευση δεν ήταν η αναμενόμενη. Η εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι με τόσες βραβεύσεις στον «αέρα», εκ των πραγμάτων διασπάται η όποια αξία υπάρχει στο «κοινό» των επιχειρήσεων ή προσώπων, που θα μπορούσαν να πάρουν βράβευση.

Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις θεσμών βράβευσης, τα βραβεία είναι πάρα πολλά, πιθανόν για να μένουν ευχαριστημένοι όσο το δυνατόν περισσότεροι από τους υποψηφίους.

Μα, τι σας λέω τώρα; Το φαινόμενο το βλέπετε σε μαζική μορφή στην περίπτωση των τηλεοπτικών βραβείων. Υπάρχουν 2-3 τέτοιοι θεσμοί κάθε χρόνο, όπου οι διακρίσεις πηγαίνουν συνήθως στα ίδια πρόσωπα. Να θυμηθούμε δύο «ατυχήματα» βραβεύσεων: πριν λίγο καιρό, είχε βραβευθεί ως «δημοσιογράφος της χρονιάς» για 8η, 9η (;) συνεχή φορά, ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου, ενώ πριν από λίγες εβδομάδες, είχε σταματήσει με επεισοδιακό τρόπο να είναι στέλεχος του Alpha. Πριν 10-12 χρόνια το ΕΒΕΑ είχε δώσει βραβείο στον επιχειρηματία κ. Δημ. Χατζή και στην εταιρεία του, Globe. Λίγους μήνες μετά η εταιρεία αυτή είχε κηρύξει πτώχευση, με κατάρρευση της μετοχής της στο Χρηματιστήριο.

Να μην μείνουμε στα «ατυχήματα», που συμβαίνουν, άλλωστε, σε κάθε ζωντανή κοινωνία. Το ζητούμενο είναι να περιορισθεί η «φόρα» των πάσης φύσεων διαγωνισμών και βραβεύσεων, γιατί η συνεχής αύξησή τους απομειώνει την αξία των επιδόσεων... Αυτά, σε μια περίοδο που η Ελλάδα έχει ανάγκη από πρότυπα. Σε μια συγκυρία που είναι χρήσιμο να ξεχωρίζουν οι καλύτεροι, αυτοί που πετυχαίνουν στόχους και έχουν τη δυνατότητα να σταθούν σε διεθνές επίπεδο.