Αφιερωμένο στο γιό μου, που θέλει να κάνει κατάληψη…

Πέρυσι είχαμε δράματα στο σπίτι, γιατί η ψήφος του γιου μου έκρινε την κατάληψη του γυμνασίου. Μας είχε πει ότι θα ψήφιζε κατά της κατάληψης, αλλά χάρη στη δική του ψήφο συνεχίστηκε. Φέτος ξεκινήσαμε πιο δημιουργικά... Η συζήτηση βρίσκεται στο ότι μια κατάληψη με κίνητρο το χαβαλέ δεν έχει καμιά αξία, ενώ μια κινητοποίηση με συγκεκριμένα αιτήματα μπορεί να πιάσει τόπο.

Να πω προκαταβολικά κάτι, που μπορεί να «τραβήξει» πολλά αρνητικά σχόλια: με ενοχλεί η στάση πολλών πρώην αριστερών και αρκετών «πλεγματικών» φιλελεύθερων, που «βγάζουν τα απωθημένα» τους, σπρώχνοντας τα παιδιά τους να κάνουν κατάληψη σχολείων, για να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι μέσα στη μόδα της «αριστερής στροφής». Αν ταιριάζει κάτι στο ριζοσπαστισμό των παιδιών, αυτό είναι να αναδείξουν την συνεχή κατάπτωση της δημόσιας παιδείας. Όχι με χαβαλέ, αλλά με αιτήματα. Όχι τα αιτήματα των γονιών τους, ούτε –βεβαίως, βεβαίως- των πολιτικών. Η μεγάλη μου έκπληξη ήταν το ότι, όταν πήγα στο «γήπεδο» του (13 ετών) γιου μου, συζήτησα μαζί του πολύ πιο δημιουργικά απ’ ό,τι συνήθως.

Η ελάχιστη κοινή βάση για να συζητήσουμε για τα σχολεία, δεν είναι άλλη από το τι γνωστικό περιεχόμενο προσφέρουν. Είναι βαρετά και γίνονται και ολοένα και χειρότερα, κάτι που το λέει με τον καλύτερο τρόπο ένα κείμενο – ποίημα του πολύ καλού blog NYLON. Το σημερινό σχολείο είναι ένα πολύ ωραίο «γαϊτανάκι», όπου χορεύουν πολιτικοί αδιάφοροι για την εκπαίδευση, γονείς αδιάφοροι για τα παιδιά τους (μας), εκπαιδευτικοί που είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Ευτυχώς που υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις, που μπορεί να γίνουν (γίνουμε) περισσότερες, επειδή τα παιδιά είναι αμείλικτα. Ακόμα και όταν έχουν ως κύριο κίνητρο το χαβαλέ, δείχνουν πόσο μεγάλες ευθύνες έχουμε εμείς οι υπόλοιποι.

Με την ευκαιρία, βλέπω κάποια μικρή πιθανότητα να αποφύγουμε την κατάληψη, με αντιστάθμισμα κάποια εντυπωσιακή ενέργεια των παιδιών για να προβάλουν τα αιτήματά τους…