Το αδιέξοδο κάποιων ΔΕΚΟ –και του πελάτη τους, του πολίτη!

Από ορισμένες συζητήσεις με κορυφαία στελέχη επιχειρήσεων που ελέγχονται από το Κράτος, διαπιστώνω ένα αδιέξοδο, που μας αφορά. Μας αφορά ως πελάτες τους, σε μερικές περιπτώσεις εξαρτόμαστε αποκλειστικά από αυτές. Μας αφορά ως πολίτες, που πληρώνουμε τα ελλείμματα στο ταμείο...

Κάποιοι από τους συνομιλητές μου είναι καταξιωμένοι επαγγελματίες, σοβαροί άνθρωποι και ευκατάστατοι, άρα δεν διορίστηκαν για να κάνουν λεφτά, ούτε γιατί δεν είχαν δουλειά. Σας προλαβαίνω και σημειώνω ότι είναι λίγες αυτές οι περιπτώσεις, αλλά είναι υπαρκτές και δεν είναι ελάχιστες. Το αδιέξοδο δημιουργείται και ενισχύεται από τα εξής στοιχεία:
1. Ο κύριος μέτοχος, που είναι το Κράτος, ελέγχει την διοίκηση και την κουμαντάρει με βάση την agenda της εκάστοτε κυβέρνησης.
2. Τα συνδικάτα, παίρνοντας αφορμή από το ότι οι πολιτικοί δεν τηρούν τους θεσμοθετημένους κανόνες, κάνουν υπερβολές, διεκδικούν συνδιοίκηση και, συνήθως, το έχουν επιτύχει.
3. Ορισμένοι εργαζόμενοι αυτών των ΔΕΚΟ επικαλούνται πολλούς λόγους, οι οποίοι τους φέρνουν στο σημείο να δίνουν χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες στους πελάτες, δηλαδή στους πολίτες.

Δείτε τι υπηρεσίες παίρνετε, για παράδειγμα, από την ΕΥΔΑΠ ή τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, για να αναφερθώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, που ίσως δεν είναι οι πιο σημαντικές. Για να μην μακρυγορούμε, η κατάσταση αυτή είναι μια από τις αιτίες που επηρεάζεται η ποιότητα ζωής των πολιτών, η τσέπη τους, αλλά και αυξάνουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, που δεν επιτρέπουν να γίνουν σχολεία ή νοσοκομεία.

Η κατάσταση αυτή θα γίνεται χειρότερη, στο βαθμό που συνεχιστεί ο λαϊκισμός. Έχουν πολλαπλασιαστεί τα φαινόμενα τύπου Γιάννη Μανώλη, που ζητούν αυξήσεις για τους εργαζόμενους, μη αύξηση των τιμών των υπηρεσιών ΔΕΚΟ, αποτροπή κάθε μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό σύστημα… Υπουργοί έδιναν μέχρι πρόσφατα αυξήσεις κάτω από το τραπέζι για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και σύσσωμη η αντιπολίτευση αγκαλιάζει κάθε παράλογο αίτημα. Αυτός που μένει τελευταίος είναι ο πελάτης των ΔΕΚΟ, ο πολίτης. Και πιο πολύ μένουν «στην απέξω» τα χαμηλότερα εισοδήματα και οι συνταξιούχοι της πείνας.