Ο τρόμος του Έλληνα πολιτικού μπροστά στο υβριδικό

Πριν λίγο καιρό είχε προταθεί σε δύο Έλληνες πολιτικούς να κυκλοφορήσουν με ένα υβριδικό αυτοκίνητο, ώστε να δείξουν μια κάποια ευαισθησία για το περιβάλλον. Ο ένας από τους δύο είχε ένα σημαντικό πρόβλημα ασφάλειας και ήταν δικαιολογημένος ο δισταγμός του. Ο άλλος δεν είχε κάποια προφανή δικαιολογία, αλλά «στράβωσε τα μούτρα» του και φάνηκε ότι δεν του άρεσε η ιδέα, χωρίς να θέλει να δώσει εξήγηση.

Η θέα του αυτοκίνητου που κυκλοφορούσε, όμως, μπορούσε να δώσει μια πρώτη, καλή ερμηνεία. Ήταν μια μαύρη Mercedes. Δεν επρόκειτο για κάποιο ακριβό μοντέλο. Όλο το σκηνικό έδινε την εντύπωση ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός, ένοιωθε ψυχολογική ασφάλεια μέσα σε ένα αυτοκίνητο που συμβόλιζε κάτι από εξουσία. Παρόλο που πολιτεύεται σε μεγάλη εκλογική περιφέρεια, η Mercedes με τον οδηγό ήταν κάτι που το ένοιωθε ως «κατάκτηση» μιας ζωής, ένα στοιχείο-σταθμός για την μικροαστική καταγωγή του.

Πώς να του εξηγήσει κάποιος ότι έκανε μεγάλο πολιτικό και επικοινωνιακό λάθος; Μην τα ρίξουμε όλα στους πολιτικούς για τον πρωτογονισμό της ελληνικής κοινωνίας στα θέματα της περιβαλλοντικής προστασίας…

Ο καθένας μας μπορεί να έχει δισταγμούς να προχωρήσει σε μια συμπεριφορά που μειώνει τις κλιματικές αλλαγές: έχουμε κάποια εκκρεμότητα με το αυθαίρετο, είμαστε κοντά στο όνειρο να πάρουμε το ακριβό 4x4, οι κοινωνικές αξίες στη χώρα είναι σε τροχιά κατά του περιβάλλοντος… Όπως ο πολιτικός της ιστορίας μας μοιάζει ανασφαλής και «passé» μέσα στη μέτρια Mercedes του, έτσι και εμείς «βουλιάζουμε» μέσα στις ενεργοβόρες συνήθειές μας.

Για να το ξανασκεφτούμε λίγο… Αν συνεχίσουμε έτσι, μπορεί να μας «κράξουν» τα παιδιά μας, να γίνουμε ντεμοντέ στις παρέες μας, να παραμείνουμε «όμηροι» σε ένα μοντέλο ζωής που σταματάει να είναι μαγκιά. Ποιος θα πει στον πολιτικό ότι δεν είναι πια μαγκιά η Mercedes των 40.000 ευρώ, αλλά το υβριδικό των 20.000 ευρώ;