Ζουράρις και Καρνάβαλος

Ένα πρόσωπο της Αριστεράς, χαμηλών τόνων και γλυκύτατος άνθρωπος, που ήξερε τον Κώστα Ζουράρι από το Παρίσι, τον αποκαλούσε «νέο Αλκιβιάδη, έτοιμο να κόψει τις κεφαλές των Ερμών για να ακουστεί το όνομά του». Τυχαίνει να ακούω ή να διαβάζω για το Ζουράρι από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, π.χ., θα λυνόσασταν στα γέλια αν βρίσκατε τα κείμενα της «μνημειώδους» αντιπαράθεσης που είχε με τον άλλο κολοσσό της διανόησης, το Γιώργο Βέλτσο. Ήταν τέλη της δεκαετίας του ‘70, όταν είχαν μεγάλη κόντρα, περί Μαρξ και Φρόιντ. Έκτοτε έχει καταγράψει πολλά κατορθώματα ο Ζουράρις, μεταξύ των οποίων και η συμβολή του στη «διάλυση» του «Καποδίστρια», με την «αυτονόμηση» περιοχής της Κρήτης.

Αυτά μοιάζουν παλαιολιθικά, μπροστά την στάση ενός γίγαντα -του Ζουράρι- στο θέμα των Σκοπίων.

Το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς, είναι ο ναρκισσιστικός, αγενής τρόπος με τον οποίο επιτίθεται στους συνομιλητές του των τηλεοπτικών παραθύρων, κάνοντας επίδειξη λεξιλαγνείας. Το πιο θλιβερό ήταν η επίθεση εναντίον ενός συνομιλητή του, σκοπιανού δημοσιογράφου, που μιλά ελληνικά. Ο Ζουράρις, προσβλητικός, επιλεκτικά μίλαγε με λέξεις που ο σκοπιανός δεν μπορούσε να καταλάβει, λόγω γλωσσικής αδυναμίας. Στο τέλος ο Ζουράρις τον είπε κλέφτη, ότι μας έκλεψε το πορτοφόλι.

Η αρένα των παραθύρων χρειάζεται Ζουράριδες... Οι Άνθιμοι των συλλαλητηρίων χρειάζονται Ζουράριδες... Τα κοινωνικά στρώματα που διψούσαν κάποτε για άνοδο μέσω των σπουδών των παιδιών τους, ανέχτηκαν τους Ζουράριδες να έχουν τον τίτλο του καθηγητή...

Αυτό το σημείωμα μπαίνει στο blog μου γιατί ταιριάζει στην περίσταση των τελευταίων ημερών του Καρνάβαλου.