Τιμήθηκε ο Λ. Κύρκος, αλλά ο λαϊκισμός έχει θριαμβεύσει...

Ο Λεωνίδας Κύρκος και το κόμμα του –το ΚΚΕ εσωτ.- είχαν δεχθεί απίστευτες επιθέσεις για τη θετική στάση τους στη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (την τότε ΕΟΚ). Σε εκείνους που τον τίμησαν χθες, περιλαμβάνονται και εκπρόσωποι κομμάτων που, ενώ τότε ήταν σφόδρα εναντίον της Ε.Ε., πρόσφατα ήταν μπροστάρηδες στην «χρησιμοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πρόβλημα με τα Σκόπια.

Ο Λ. Κύρκος τιμήθηκε από όλους, αλλά η επιλογή του να στηρίζει απόψεις που δεν ήταν δημοφιλείς, έχει πάει στα τάρταρα. Στο πολιτικό σύστημα έχει επικρατήσει η φιλοσοφία των πιο «θριαμβικών» ημερών του Α. Παπανδρέου: υιοθέτηση κάθε άποψης που φέρνει ψήφους και καθυστερεί λαϊκές αντιδράσεις, έστω και αν κληρονομεί το πρόβλημα στο μέλλον. Διογκωμένο (π.χ., βλέπε ΧΥΤΑ και σκουπίδια)…

Χαρακτηριστικό θέμα των ημερών μας, η υπόθεση των μη κρατικών πανεπιστημίων: το πολιτικό σύστημα προτιμά να παίρνει ένας μεγάλος αριθμός παιδιών πτυχία από το Βελιγράδι, τα Σκόπια, το Ιάσιο, τη Σόφια, παρά να θιγεί η «ιερή αγελάδα» της δήθεν δημόσιας και δήθεν δωρεάν εκπαίδευσης...

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του Λ. Κύρκου, γιατί, πράγματι, σε αρκετές περιπτώσεις έπαιρνε πολύ ήπιες θέσεις, που τον έκαναν βορά στα νύχια των πολιτικών του αντιπάλων... Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα έχει πάει στο άλλο άκρο: λίγο-πολύ τα κόμματα έχουν τις ίδιες θέσεις για όλα τα θέματα, γιατί προσαρμόζονται στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Αυτό πάντως δεν έχει λύσει το ζήτημα αυτοσυντήρησης των κομμάτων: ακριβώς επειδή είναι τόσο κοντά οι πραγματικές τους θέσεις, για το λόγο αυτό είναι τόσο ευάλωτα στις διακυμάνσεις των 5-6 δημοσκοπήσεων που ανακοινώνονται κάθε εβδομάδα...

Πιθανόν αυτός είναι ο λόγος που ο Λ. Κύρκος τιμήθηκε απ’ όλους. Είναι μια φιγούρα λόγιου πολιτικού, ένα μοντέλο πολιτικού που στηρίζει ορισμένες θέσεις που έχουν αποδοχή κάτω από 30%. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η εξαφάνιση τέτοιων πολιτικών. Κι όμως, οι κοινωνίες δεν πάνε προς ένα νέο Μεσαίωνα. Γιατί οι μειοψηφίες που στηρίζουν αυτονόητα θέματα τα οποία δεν τολμούν να θέσουν οι πολιτικοί, έχουν αρχίσει να διαθέτουν αυτόνομη φωνή, μέσα από την ηλεκτρονική δημοκρατία. Θέλει αρκετό δρόμο, αλλά δεν είναι επιστημονική φαντασία. Πάμε στοίχημα ότι κάποια πολιτικά πρόσωπα της κεντρικής σκηνής θα υποστούν το κόστος της συνεχούς υποβάθμισης της ποιότητας ζωής;