Η σύγκρουση συμφερόντων, μια άγνωστη έννοια στην Ελλάδα

Τον κατηγορούν για πολλά τον Πέτρο Τατούλη και, πάνω απ’ όλα, ότι δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί, επειδή έχει διαπράξει ο ίδιος όλα αυτά που καταγγέλλει. Πιθανόν να είναι έτσι, αλλά φαίνεται ότι, παρά τα συζητήσιμα κίνητρά του, θέτει με ξεκάθαρο τρόπο το ζήτημα του conflict of interest. Ένα πεδίο τσαλαπατημένο στην Ελλάδα.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και στο τελευταίο χωριό, παραβιάζονται οι στοιχειώδεις αρχές οποιασδήποτε δυτικοευρωπαϊκής δημοκρατίας και βασικοί κανόνες του κράτους δικαίου. Ο εφοριακός που είναι υποψήφιος βουλευτής, ο αστυνομικός που είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και άλλες μικρές, «σκληρές» πλευρές ενός πελατειακού κράτους. Μέσα από τη συλλογή ψήφων, έχουν καθαγιαστεί πρακτικές που έχουν ξεπεράσει την πολύ «αριστοκρατική» για την Ελλάδα έννοια του conflict of interest και χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά: έχουν αναδειχθεί σε εστίες συνεχούς και ολοένα πιο έντονης παραβίασης βασικών νόμων του κράτους.

Ο διευθυντής εκπαίδευσης ενός νομού, που είναι και πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης κυβερνητικού κόμματος, ο δασάρχης που είναι και κομματάρχης υπουργού, όλα αυτά έχουν διαλύσει τις τοπικές κοινωνίες. Προτρέπουν και τον τελευταίο πολίτη, να μπει στο κυνήγι της παρανομίας, για να κερδίσει περισσότερα από το διπλανό του. Στην περιφέρεια η κατάσταση έχει γίνει ζούγκλα: πολίτες μπαίνουν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν την εύνοια του δημοτικού συμβούλου τάδε (που πήρε ψήφους επειδή είναι εφοριακός), για να καταπατήσουν την περιουσία του γείτονα, του δημοσίου, κλπ.

Σε αυτό το σημείο, να υπογραμμισθεί ότι δεν θα πάει μακριά η λογική του Π. Τατούλη, δηλαδή, της επίθεσης κατά 2-3 κορυφαίων προσώπων. Όλα τα κόμματα εξουσίας, έχουν ευθύνες για το φαινόμενο -το θυμόμαστε πολύ καλά. Η κατάσταση δεν πρόκειται να αντιστραφεί, εάν δεν πάρει την πρωτοβουλία ένα κόμμα να προτείνει 10 απλούς κανόνες, που θα διορθώσουν τις απίστευτες διαπλοκές του conflict of interest που έχουν διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού ιστού και κοινής λογικής… Οποίος πει ότι αυτό είναι ουτοπικό, απλώς βαριέται ή φοβάται να τα βάλει με τα μικροσυμφέροντα, που τον παρασύρουν προς τα χαμηλότερα επίπεδα των δημοσκοπήσεων…