Χθες οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν για την οικονομική κρίση και αυτή τη φορά απέφυγαν τη διατύπωση της άποψης ότι "δεν έχει έλθει ακόμα στην Ελλάδα". Η πολιτική ατζέντα στην Ελλάδα διαμορφώνεται απ' όσους μπορούν να βγουν στο δρόμο. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά της χώρας. Ας δούμε δύο σκηνές...
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: εκδότης από την Αθήνα έλεγε προσφατα ότι επιχειρήσεις παίρνουν τηλέφωνο για να ζητήσουν αλλαγή ημερομηνίας για την κατάθεση της επιταγης περίπου 400 ευρω, με την οποία πληρώνουν κάποια συνδρομή. Διευθυντής τράπεζας, από θεωρούμενο ως "πλούσιο" νομό της περιφέρειας, σημείωνε ότι στο τοπικό κατάστημα σφραγιζονται καθημερινά επιταγές των 500 ευρώ.
ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: να πάρουν πληροφορίες τα δύο μεγάλα κόμματα για τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Τι γίνεται αυτή τη στιγμή, σε μικρές εταιρείες των 10 ατόμων, σε λίγο μεγαλύτερες των 30 ατόμων και σε ακόμα μεγαλύτερες των 200 ατόμων. Δεν θα βγει κανένας από αυτούς να κλείσει το Σύνταγμα, όπως οι εργαζόμενοι στον πολλαπλώς και σκανδαλωδώς ευνοηθέντα Λαναρά...
Το ζήτημα για τα κόμματα εξουσίας είναι ότι όλοι αυτοί, που δεν μπορούν να βγουν στους δρόμους, ούτε έχουν τρόπο να ενταχθούν σε κάποια επιδότηση, εκπροσωπούνται στο δείγμα των (περισσοτέρων) δημοσκοπήσεων και -ασφαλώς- θα έχουν ψήφο στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές.
Η σπουδή των κομμάτων να ευνοήσουν με επιδοτήσεις τις λίγες κατηγορίες που κάνουν διαδηλώσεις δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της κρίσης, που καθημερινά εντείνονται. Από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, μέχρι τις μεσαίες επιχειρήσεις της περιφέρειας και τις μεγάλες της Αθήνας, συσσωρεύονται "εισφορές" στην ανεργία.
Με βάση όσους βγαίνουν στους δρόμους, πράγματι η κρίση άργησε να έλθει. Με κριτήριο τα όσα συμβαίνουν στους πραγματικούς ανθρώπους γύρω μας, ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά απόσο υπολογίζουν τα κόμματα...
1 comment:
το πιο ωραίο στο post αυτό, είναι οι δύο φωτογραφίες
Post a Comment