Η τραγωδία του να μην είσαι mainstream στην Ελλάδα: δύο λόγια για τον αυτισμό

Δεν μ’ αρέσει να γκρινιάζω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα βλέπω ρόδινες καταστάσεις εκεί που συνέλληνες (και εγώ μαζί τους) καταστρέφουμε τα δικαιώματα και το περιβάλλον των παιδιών μας.

Για να το πάρω θετικά, νοιώθω μια ικανοποίηση στο ότι είπα τη γνώμη και βοηθάω με το επιτελείο μου μια συνεργάτιδα, που θέλει να αφιερώσει χρόνο και ενέργεια στα θέματα του αυτισμού. Η Μαρία δεν χρειάστηκε πολύ για να πειστεί ότι η διάθεσή της να κάνει κάτι γι’ αυτό το χώρο, που την ενδιαφέρει (και) οικογενειακά, δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια έντυπη έκδοση.

Κι εκείνη κι εγώ ήμασταν παιδιά του τυπωμένου χαρτιού, που έχει μεράκι και μυσταγωγία. Ωστόσο, καμία υπόθεση. πλέον, δεν μπορεί να κινηθεί ερήμην του Internet και των conversational media.

Ιδού το blog που ξεκίνησε, το οποίο λογικά θα μετεξελιχθεί σε κάτι πιο σύνθετο και πολυεπίπεδο, ώστε να ανταποκριθεί στις τόσες πολλές ερωτήσεις και αγωνίες Ελλήνων που τους απασχολεί το θέμα του αυτισμού.

Σε αυτή τη συζήτηση για τα θέματα του αυτισμού, επιβεβαίωσα αυτά που έχω δει και έχω ζήσει για μια σειρά υποθέσεις στη χώρα μας: όποιος δεν είναι mainstream στην Ελλάδα, την έχει πατήσει άγρια. Η κοινωνία, για να μην τα βάζουμε μόνο με το κράτος, δεν λαμβάνει πρόνοια για τους πολίτες, που είναι κάτι διαφορετικό από εμάς τους «υγιείς», τους «τυχερούς».

Η άγρια καταπάτηση του περιβάλλοντος, η κλοπή των δημοσίων αγαθών και τα απίστευτα ποσοστά φοροδιαφυγής, όλα αυτά γίνονται με την συνενοχή αυτών που (οφείλουν να) «φυλάσσουν» τους νόμους, προκειμένου οι έχοντες να αποκτήσουν (αποκτήσουμε) περισσότερα, εις βάρος των μη εχόντων.

Το άτομο που έχει κάποια αναπηρία, ο άτυχος που θα περάσει την πόρτα της φυλακής, ο ασθενής που θα πάει σε ένα νοσοκομείο, ο «ιδιόμορφος» που έχει κάποια ιδιαίτερη επιλογή, όλοι αυτοί. εκτός από τις διακρίσεις, δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες, συνδρομή και υποστήριξη που έχουν τα αντίστοιχα άτομα σε άλλες «όμοιες» χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το πελατειακό κράτος και ο χωρίς αρχές ανταγωνισμός ανάμεσα στους πολίτες έχει πριονίσει επί χρόνια κάθε έννοια αλληλεγγύης προς αυτούς που δεν είναι mainstream. Αυτό ισχύει και για τα άτομα με αυτισμό: το κράτος και η Πολιτεία δεν θέλουν να γνωρίζουν, αρνούνται να παράσχουν τα στοιχειώδη. Η κρίση κάνει αυτή τη συζήτηση πολυτέλεια, αλλά οι επιπτώσεις που σκάνε γύρω μας, δεν μας επιτρέπουν να τα αγνοήσουμε.

Λυπάμαι, που για μια ακόμα φορά, θα πω κάτι και για κάποιους επαγγελματίες «εκπροσώπους», που κάνουν αυτά τα θέματα ακόμα πιο επίπονα. Οι «εκπρόσωποι» αυτοί έχουν γίνει γνήσια τέκνα του πελατειακού κράτους, διαμεσολαβούν για να αποκτήσουν εξουσία μέσα από την διαιώνιση των προβλημάτων.

Το Internet και τα social media, προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα δυνατότητα, για να κάνουν ζωντανά communities συνέλληνες (και μετανάστες) που έχουν κάποιο κοινό ζήτημα, ώστε να διεκδικήσουν δικαιώματα και υποστήριξη, χωρίς πολλά στρώματα «διαμεσολαβητών». Αυτή είναι η θετική πλευρά. Από το λίγο που ασχολήθηκα, κατάλαβα ότι δεν είναι μια απλή δυνατότητα. Είναι μια ευκαιρία, που μπορεί να αλλάξει αρκετά, αφού μπορεί να τρίξει τα δόντια σε όσους «ασχολούνται» με τα προβλήματα για να αυξήσουν τα προνόμιά τους.

*photo via flickr*