35 χρόνια από το ‘74, αλλά κανένας στη σύνταξη

Πέρασαν 35 χρόνια από την μεταπολίτευση του 1974 και, λογικά, η λεγόμενη «γενιά της μεταπολίτευσης» θα έπρεπε να είχε πάρει σύνταξη. Κι όμως, έχει πιάσει όλα τα πόστα και κρατάει όλα τα κλειδιά. Το λογαριασμό πληρώνουν οι νέες γενιές που βιώνουν ένα ασύλληπτο ποσοστό ανεργίας και μια απαξίωση των σπουδών τους και των αξιών τους.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η εγχώρια βαθύτατη κρίση αξιών (με τον θρίαμβο της διαφθοράς) δεν θα αφήσουν για πολύ καιρό το status quo. Δεν είναι βέβαιο ότι η κοινωνία θα γίνει πιο δίκαιη, ούτε ότι θα δικαιωθούν οι νέοι/νέες που σήμερα ζουν μέσα στις μυλόπετρες ενός ανάλγητου συστήματος που δίνει προνόμια σε όσους είναι μεγαλύτεροι από 40 ετών.

Αυτό το σύστημα, που φτιάξαμε εμείς οι μεγαλύτεροι με την συμμετοχή μας ή με την ανοχή μας, δεν έχει πολλά ψωμιά. Το κόστος του είναι τεράστιο και δεν υπάρχει άλλο κόλπο για να καλύπτεται. Όσοι δεν έχουμε κάτι καλύτερο να πράξουμε, ας είμαστε ειλικρινείς: να αναγνωρίσουμε το αδιέξοδο, ώστε οι πιο γενναίοι να ενεργήσουν. Όσοι έχουμε διάθεση και δυνάμεις να συμβάλουμε σε κάτι δημιουργικό, ας δώσουμε ευκαιρίες στους νεότερους, να τους στηρίξουμε με ειλικρίνεια και δίχως μπλόφες. Δεν τους κάνουμε χάρη. Πρόκειται για χρέος.

Έχω τη χαρά να συναντώ τους τελευταίους 3-4 μήνες νέους/νέες, που με όραμα, τρομακτική προσωπική δουλειά και μεγάλα ρίσκα, αναλαμβάνουν εγχειρήματα που φέρνουν αποτελέσματα. Και όταν αντιμετωπίζουν εμάς τους παλιότερους με δυσπιστία, δεν έχω πλέον απορία. Δεν ξέρω πόσα θα αναπληρώσουν από αυτά που «κάηκαν», αλλά είμαι σίγουρος ότι φέρνουν και ελπίδα και καρπούς.