Αυτές είναι σκέψεις από μια ευκαιρία που είχα να συναντήσω στη Θεσσαλονίκη 40-50 ανθρώπους, εκ των οποίων όλοι είχαν μια εμπειρία από επιχειρηματικότητα ή από καινοτομία (ή και τα δύο μαζί). Φρέσκος αέρας, άνθρωποι με δημιουργικό μυαλό, καλή διάθεση και πολλή-πολλή ενέργεια για το μέλλον...
Σιχαίνομαι την κολακεία, άρα δεν εννοώ ότι αν κάνουμε μία τέτοια συνάντηση στην Αθήνα, δε θα βρούμε έναν αντίστοιχο αριθμό με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Μπορώ όμως να υποστηρίξω ότι
- Πρώτον, δεν φανταζόμουν τέτοιο βάθος, τέτοια αποτελεσματικότητα, τέτοια προοπτική από νεανικά εγχειρήματα στη Θεσσαλονίκη
- Δεύτερον, η αξία τους έγκειται στο ότι βρίσκονται εκεί -και όχι μέσα στο χωνευτήρι. Μπορούν να πολλαπλασιάσουν το τελικό αποτέλεσμα αν δουν τον κόσμο από το Θερμαϊκό και όχι από το Σαρωνικό.
Η αξία της Αποτυχίας, ενίοτε μεγαλύτερη από της Επιτυχίας
Τα είπε καλά ο Γιώργος Γάτος, εκ των οργανωτών του Open Coffee στη Θεσσαλονίκη. Τα έγραψε κιόλας, εδώ. Στην Ελλάδα υπάρχουν γύρω μας ένα κάρο αποτυχημένοι, που οι ίδιοι προσποιούνται ότι είναι επιτομή της Επιτυχίας, αλλά και το σύστημα γύρω τους αντιμετωπίζει ως μέλη μιας κάστας που έχει δύναμη, κάτι που θεωρείται αρκετό ώστε να προσποιούνται όλοι μαζί ότι όλα ήταν Επιτυχία.
Έχω ακούσει από τον Ανδρουλάκη για το bonus Αποτυχίας, πώς δηλαδή γνωστά πολιτικά πρόσωπα ενώ απέτυχαν σε όλα όσα τους ανέθεσαν οι κυβερνήσεις τους, αυτοί μετά έπαιρναν προαγωγή (δείτε πχ. τους περισσότερους υπουργούς Υγείας).
Ο Γ. Γάτος μιλάει για την ειλικρινή διαδικασία, όπου αυτούς που γνωρίζει μια αποτυχία, το παραδέχεται, κεφαλαιοποιεί την εμπειρία και την αξιοποιεί. Την χρησιμοποιεί για να κάνει το επόμενο βήμα, αλλά και για να μεταφέρει στους άλλους διδάγματα, που θα ήταν καλό να μην τα γευθούν στο πετσί τους.
Πριν κάποια χρόνια είχα διαβάσει ένα κύριο άρθρο στον Economist σχετικά με το τί ζημιά κάνει στην Ευρώπη (σε αντιδιαστολή με τις ΗΠΑ) το γεγονός ότι η κουλτούρα δεν δίνει περιθώρια στον πολίτη ή στον επιχειρηματία για αποτυχία.
Για την Ελλάδα είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα απ’ ότι στην Ευρώπη: η χώρα είναι ένα απέραντο σκηνικό reality show, όπου οι πολλοί το γλεντάνε με τις αποτυχίες των λίγων. Κι όμως... Αν έχει κάποιες ελπίδες να ανακάμψει η χώρα, αυτές θα βασίζονται σε λίγους επιτυχημένους και πάρα πολλούς αποτυχημένους, που θα δοκιμάσουν (και θα τους επιτρέψουμε) μια δεύτερη ευκαιρία. Η μαγκιά είναι να είσαι επιτυχημένος στην τελευταία προσπάθεια και δεν παίζει ρόλο αν είσαι αποτυχημένος στην πρώτη απόπειρα.
Ο Γ. Γάτος μιλάει και για την Τελειότητα που επιβάλλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, η οποία είναι μια φούσκα. Στη θέση της θα έπρεπε να χτίζεται η έννοια της Αριστείας.
90% θέλουν διορισμό και 10% να γίνουν επιχειρηματίες
Εντυπωσιακό αυτό που σημείωσε ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Περικλής Μήτκας. Στις ΗΠΑ όπου δίδασκε, το 90% των φοιτητών ήθελαν να ιδρύσουν δική τους εταιρεία. Στην Ελλάδα, το 90% των φοιτητών, κατά τον ίδιο, δεν θέλουν απλώς να γίνουν υπάλληλοι, αλλά δημόσιοι υπάλληλοι. Όπως λέει και ο καθηγητής του Μετσόβειου και φίλος Βασ. Μάγκλαρης, «βλέπω σαν φοιτητές μερικά από τα καλύτερα μυαλά της χώρας, που έχουν ως στόχο να δώσουν εξετάσεις στον ΑΣΕΠ».
Ηλικιωμένοι και εξουσία εχουν κόψει τις γεφυρες με τα νιάτα
Ψιλοάσχετο με τα παραπάνω, αλλά έχει -κατά τη γνώμη μου- μεγάλη αξία:
σε μια πρόσφατη συνάντηση με παράγοντες δημοτικού συνδυασμού των βορείων προαστίων, ετέθη το θέμα να επικοινωνήσει ο καθένας από τους 10 παρευρισκόμενους με 2-3 νέες/ νέους. Να ζητήσει την άποψή τους, όχι την ψήφο τους. Έχω σοκαριστεί από το γεγονός ότι όλοι -μα όλοι- δήλωσαν απροθυμία να το κάνουν. Δεν έχουν παιδιά; Δε διαθέτουν εξουσία; Αφελείς αυτές οι ερωτήσεις, σκέφτηκα στη συνέχεια. Όλοι σχεδόν οι παρευρισκόμενοι διαθέτουν και παιδιά και τοπική εξουσία, αλλά προφανώς το χάσμα με τους όποιους νέους γύρω τους είναι αγεφύρωτο. Δεν μπορούν να ζητήσουν κάτι, γιατί δεν είναι πειστικοί, κάπου (ή παντού) έκαψαν την πειθώ τους και την καλή προαίρεση.
Αυτό αποτελεί ένα δείγμα της σημερινής Ελλάδας. Χρειάζεται να ορίσουμε τα πράγματα από την αρχή, να ξαναβρουν οι γενιές τις γέφυρες. Πάνω απ’ όλα όμως να αντιληφθεί ότι η όποιας μορφής εξουσία δεν έχει νομιμοποίηση, εάν δεν μπορεί να συζητά με τους νέους, δηλαδή κυρίως να τους ακούει. Οι νέες/νέοι, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, έχουν διάθεση να ανοιχτούν, σε όποιον απευθύνεται με ειλικρίνεια και ανοικτούς ορίζοντες.
Κάτι τέτοιο έγινε στη Θεσσαλονίκη, όπου η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς ζήτησε τη συμμετοχή και την άποψη των νέων. Αυτοί ανταποκρίθηκαν και -εννοείται- περιμένουν follow-up από το φορέα που τους κάλεσε. Να ορίσουμε, λοιπόν, τα πράγματά από την αρχή, όπως είναι το θέμα του TEDxAthens που θα διεξαχθεί στις 26-11-2010. Περισσότερα όμως γι’ αυτό σε κάποιο επόμενο ποστ.
No comments:
Post a Comment