Νέοι ψάχνοντας για δουλειά και ο ρόλος των γονέων (Μέρος Β’)...

Στην πρώτη ανάρτηση αυτής εδώ της τριλογίας , είδαμε ορισμένα στοιχεία  από τη συμπεριφορά νέων που αναζητούν δουλειά. Σε συνέχεια του προβληματισμού, να εξετάσουμε κάποια θέματα που θέτει  ένα βιβλίο.

 Πρόκειται για ένα βιβλίο με πληθώρα ερευνητικών και στατιστικών στοιχείων,  το οποίο διατυπώνει ορισμένα συμπεράσματα που μπορεί να είναι χρήσιμα για τη συζήτηση που αφορά τη νεολαία στη χώρα μας. Ο τίτλος του είναι ‘Not Quite Adults’ και οι βασικές του θέσεις καταγράφονται σε  μια περιεκτική παρουσίαση του Economist .

Ορισμένα από τα σημεία, που αφορούν την προοπτική της νεολαίας, είναι τα παρακάτω:

Τάσεις στην επιτυχία επαγγελμάτων:

 Η απασχόληση πλέον διαχωρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε δύο κατηγορίες: στις καλοπληρωμένες  δουλειές που απαιτούν πολύ υψηλές ικανότητες και τις κακοπληρωμένες εργασίες, που αντιμετωπίζουν περιορισμένη εξασφάλιση.

Η  ενδιάμεση κατάσταση έχει περιοριστεί και τείνει προς το να εκμηδενιστεί. Η εκπαίδευση πάνω στη δουλειά (on the job training) είναι σπάνια.

Στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος των νέων έχει μεγάλη δυσκολία να μπει στην αγορά εργασίας, καθώς οι υποψήφιοι εργοδότες ζητούν στοιχειώδη εμπειρία, την οποία δεν μπορούν να διαθέτουν οι νέες/νέοι εάν δεν ξεκινήσουν να δουλεύουν. Πρόκειται για φαύλο κύκλο.

Ο ρόλος των γονέων:

  

Περίπου το 50% των 3 εκατ. νέων που μπαίνουν κάθε χρόνο στα αμερικανικά πανεπιστήμια, απομακρύνεται από αυτά χωρίς πτυχίο μέσα στα επόμενα 6 χρόνια. Μόνο η Ιταλία έχει μεγαλύτερο ποσοστό από τις ΗΠΑ. (Στην Ελλάδα έχουμε το φαινόμενο της επιμήκυνσης των σπουδών χωρίς –σχεδόν-  περιορισμό, κάτι που οδηγεί αρκετούς φοιτητές στο να μην παίρνουν το πτυχίο τους ποτέ).

Η κρίση της εκπαίδευσης έχει αναβαθμίσει το ρόλο της οικογένειας στην καριέρα των νέων.  Διεθνώς υπάρχουν προγράμματα πανεπιστημιακής  εκπαίδευσης που δεν έχουν υψηλό κόστος, όμως οι διεθνείς έρευνες δείχνουν το εξής: τα παιδιά οικογενειών που δεν έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο είναι λιγότερο πιθανό να πραγματοποιήσουν τις κατάλληλες επενδύσεις στην εκπαίδευση (των παιδιών τους). Το βάρος που φέρνουν σήμερα οι νέοι δεν είναι από τις σπουδές στην τριτοβάθμια, αλλά από το γεγονός ότι δεν επένδυσαν στις κατάλληλες πανεπιστημιακές σπουδές.

Η δικτύωση και ο ρόλος της οικογένειας

Το βιβλίο χωρίζει τις νέες/ νέους σε ‘κολυμβητές’ (swimmers) και ‘περιπατητές’ (treaders). Οι ‘κολυμβητές’ προέρχονται από οικογένειες και κύκλους, που θα λέγαμε ότι ειναι ‘έχοντες’, οχι πάντως με την έννοια του χρήματος. Οι γονείς τους έχουν τρόπους να τους υποστηρίξουν αποτελεσματικά μέσα απο ευρύτερα κοινωνικά δίκτυα, με την παροχή πόρων, ώστε να πάρουν τα κατάλληλα πτυχία.

Πολλοί ‘κολυμβητές’ επιλέγουν (στις ΗΠΑ) να επιστρέψουν στην οικογενειακή εστία, ώστε να αποπληρώσουν τα δάνεια που είχαν πάρει για να σπουδάσουν και να κάνουν οικονομίες, ώστε να στηρίξουν την καριέρα τους.

Οι έρευνες σημειώνουν ότι διαγράφεται ένα ολοένα και περισσότερο διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα σε ‘κολυμβητές’ και ‘περιπατητές’. Οι ίδιες έρευνες καταγράφουν ότι οι περισσότεροι νέοι είναι ‘περιπατητές’. Στην ουσία αναπαράγουν τα μηνύματα που πήραν από τις οικογένειές τους, που έχουν χαμηλές οικονομικές δυνατότητες, είναι λιγότερο σταθερές και δεν παρακολουθούν τακτικά τη πορεία των παιδιών τους.

Στη τρίτη ανάρτηση θα δούμε κάποια στοιχεία για τη σχέση εργασίας και σπουδών, αλλά και την τοποθέτηση του νομπελίστα Paul Krugman, ότι η εκπαίδευση δεν αποτελεί λύση για το πρόβλημα της εργασίας.