Νέοι, ψάχνοντας για ζωή και για δουλειά, έτσι στα τυφλά – Μέρος Α΄

Μια πολυεθνική εταιρεία από το χώρο των καταναλωτικών προϊόντων μου ζήτησε να συμμετάσχω σε ένα πάνελ αξιολόγησης νέων ανθρώπων, για τη κάλυψη μιας θέσης. Πρέπει να πω ότι εντυπωσιάστηκα αρνητικά, από τα κενά που παρουσίαζαν αρκετές νέες και αρκετοί νέοι, από αυτούς που συμμετείχαν.

Οι περισσότερες/περισσότεροι είχαν αρκετά πτυχία, ‘χαρτιά’, αλλά αυτό δεν μπορούσε να καλύψει τα κενά που φάνηκαν είτε στα βιογραφικά είτε στη προσωπική συνέντευξη.

Στη συνέχεια καταγράφονται ορισμένα από αυτά, με την σκέψη ότι μπορούν να βοηθήσουν κάποιους άλλους:

Βιογραφικό χωρίς πυξίδα:

Αρκετοί είχαν καταθέσει ένα βιογραφικό προκάτ, που προφανώς το στέλνουν σε πολλούς αποδέκτες. Κάτι τέτοιο αδικεί τη νέα και το νέο που ψάχνει για δουλειά.

Έλλειψη προετοιμασίας στη συνέντευξη:

Αυτό με εντυπωσίασε περισσότερο από κάθε τι άλλο. Παρότι αρκετοί έδειχναν ότι καιγόντουσαν να πάρουν τη θέση,  δεν ήταν λίγες/λίγοι που προσερχόντουσαν στη συνέντευξη, χωρίς να έχουν επιχειρήσει να μάθουν κάποια SOS, να ρωτήσουν –έστω- κάποιο γνωστό τους την προηγούμενη μέρα… Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι δεν είχαν κάνει ούτε ένα Google search…

Δε μετράει πλέον μόνο το ποιον ξέρεις:

Eμείς οι μεγαλύτεροι, πιθανόν να έχουμε παρασύρει τους νεότερους (είτε είναι εργαζόμενοι είτε παιδιά μας) στη λογική ότι δεν παίζει τόσο ρόλο το ‘τι ξέρουν’,  αλλά το ‘ποιον ξέρουν’. Στην Ελλάδα της τρόικας, ίσως αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει... Ενδεχομένως, σε κάποιο μικρό ποσοστό, αλλά αλλάζει. Κάποιες εταιρείες και ορισμένοι οργανισμοί, ζητούν πλέον στελέχη που θα κάνουν καλά τη  δουλειά τους.

Οι νέες /νέοι που ψάχνουν μια καλύτερη θέση, ας μην υποτιμούν αυτή τη διάσταση... Κατανοώ ότι κάποιοι ικανοί μπορεί να έχουν κουραστεί να κάνουν συνεντεύξεις, που οι περισσότερες δεν έχουν θετική κατάληξη. Η κατάσταση είναι δύσκολη και οφείλουμε όλοι να ενθαρρύνουμε αυτούς τους ικανούς. Δε είναι μόνο θέμα δικαιοσύνης, αλλά κυρίως ζήτημα αύξησης της παραγωγικότητας. Όσο τις θέσεις θα τις παίρνουν οι ‘γνωστοί’ και οι ‘κολλητοί’ τόσο θα αναπαράγεται το μοντέλο της  χρεοκοπίας και του ζαμανφουτισμού.

Όποιοι θέλουν να δουν περισσότερα για τις σκέψεις μου, μετά την ανάγνωση 600 βιογραφικών μέσα στο 2010, μπορούν να διαβάσουν ένα παλιότερο post μου. Επειδή έχω –κυριολεκτικά- τη τιμή να με ρωτούν –όπως πολλούς από εσάς- νέοι, αλλά και γονείς, τί να κάνουν για να βρουν μια θέση εργασίας ή μια καλύτερη δουλειά,  είναι  χρήσιμο  να κάνω τις επόμενες μέρες δύο ακόμα αναρτήσεις, σχετικές με το θέμα...

Οι αναρτήσεις αυτές θα μας γυρίσουν λίγο πίσω ή θα επιχειρήσουν να μας πάνε πιο βαθιά...

Η ζωή και η καριέρα των νέων εξαρτώνται τόσο από την εκπαίδευση, αλλά και –περισσότερο από ποτέ- από την υποστήριξη των γονιών. Και στα δυο αυτά ‘γήπεδα’ η Ελλάδα έχει προβεί σε ακρότητες... Έχουμε φέρει τα πανεπιστήμια εδώ που τα έχουμε φέρει, ενώ οι έλληνες γονείς δείχνουν τόσο ‘έντονο’ ενδιαφέρον για τα παιδιά τους, ώστε αρκετές φορές τα φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση..

Να τα δούμε τις επόμενες μέρες, με αφορμή ένα βιβλίο , αλλά και ένα άρθρο του Paul Krugman, που μας βάζει στην τάξη και θυμίζει ότι η εκπαίδευση δεν είναι πανάκεια...