Το προηγούμενο post είχε τη δομή μιας επιστολής προς κάποιο πολιτικό, στο οποίο αναπτυσσόταν η νομοτέλεια: στις επόμενες εκλογές θα υποχρεωθεί να στραφεί προς την online επικοινωνία.
Σε συνέχεια εκείνης της ανάλυσης έχει ενδιαφέρον αυτό που ανέφερε γνωστός πολιτικός σε συνάντηση για brainstorming: «στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορούμε να κάνουμε επισκέψεις σε Λαϊκή, ΙΚΑ, ΚΑΠΗ». Κάποιος από την παρέα τον ρώτησε αν σχεδιάζει να πάει σε γήπεδο ή να κάνει ανοικτή συγκέντρωση. Ο πολιτικός κοντοστάθηκε, γιατί σκέφτηκε ότι ούτε σε αυτά τα μέρη θα μπορεί να επικοινωνήσει με το κοινό του.
Ένας άλλος πολιτικός σημείωσε ότι εξακολουθεί , για το δικό του σύστημα προβολής, να είναι πολύ ισχυρή η παρουσία του σε τηλεοπτικό κανάλι. «Με βλέπουν περί τα 200.000 άτομα... Ακόμα και να είναι αρνητικοί οι 180.000, οι υπόλοιποι 20.000 είναι ένα κέρδος για εμένα».
Και στις δύο περιπτώσεις, είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει ανάλυση σε βάθος, δεν περιμένουμε κάποιο σχέδιο.
Περί αγοράς πολιτικής επικοινωνίας
Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η αδυναμία πολλών πολιτικών να χρησιμοποιήσουν τις παραδοσιακές μεθόδους επικοινωνίας κατά την εκλογική τους καμπάνια (γειτονιές, Λαϊκές κλπ) θα τους οδηγήσει στην υιοθέτηση τεχνικών ψηφιακής επικοινωνίας.
Αυτό είναι πιθανόν να γίνει σε κάποιο βαθμό, αλλά μάλλον με κάποιες εκ των ενόντων πρακτικές. Αρκετοί έλληνες πολιτικοί δεν έχουν ένα ορθολογικό σύστημα επένδυσης στην επικοινωνία. Τα κόστη τους (των περισσοτέρων, όχι όλων) στο παρελθόν καλύπτονταν από χορηγούς και γενικώς από ένα σύστημα διαπλοκής.
Τώρα που αλλάζουν οι ανάγκες, αυτή η κατηγορία των πολιτικών, έχει τα εξής ελλείμματα:
• δεν έχουν γνώση της ψηφιακής επικοινωνίας και του στοιχείου της αυθεντικότητας που επιβάλει. Δεν διαθέτουν την αντίστοιχη κουλτούρα
• δεν έχουν επιτελείο από ικανά στελέχη και γνώστες του αντικειμένου. Αντιθέτως σε αρκετά επιτελεία υπάρχουν πρόσωπα, ενίοτε καλόπιστα, τα οποία δηλώνουν «social media experts». Νομίζω ότι οι περισσότεροι γνωρίζουμε τα αποτελέσματα
• το διαθέσιμο budget θα είναι πολύ χαμηλότερο, λόγω της κρίσης της αγοράς..
Με άλλα λόγια, ενώ θα αυξηθεί η ζήτηση υπηρεσιών ψηφιακής επικοινωνίας για την κάλυψη εκλογικών αναγκών, η κάλυψή της θα γίνει -σε μεγάλο βαθμό- με ίδια μέσα και με εθελοντισμό ή «εθελοντισμό».
Το πόσο ώριμη είναι η προσφορά υπηρεσιών πολιτικής επικοινωνίας, ώστε να καλύψει την υποθετική περίπτωση αύξησης της ζήτησης, αυτό είναι μια κάπως διαφορετική συζήτηση. Την περίοδο που άνθισαν οι 5 «φούσκες» στη χώρα, η πολιτική επικοινωνία ακολούθησε μια διαδρομή στην εγχώρια αγορά, η οποία την φέρνει τώρα και αυτή αντιμέτωπη με τις προκλήσεις της μετά Μνημόνιο εποχής.
Τώρα πια η επέκταση του Internet έχει αλλάξει πάρα πολλά στην πολιτική, όπως μπορεί να δει κάποιος και σε αυτη την ανάλυση .
ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ
Είναι κατανοητή, σε αρκετό βαθμό, η διάθεση των πολιτικών (και, σε μεγάλο βαθμό, των κομμάτων) να αποφύγουν την επένδυση στην επικοινωνία. Μια οποιαδήποτε επένδυση ενέχει ρίσκο και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν έχει παράδοση στο να παίρνει ρίσκα.
Το ελάχιστο πάντως που οφείλουν να πράξουν όσοι επιθυμούν να παραμείνουν στο σκηνικό, είναι η εκπαίδευση του επιτελείου τους, στις βασικές αρχές της πολιτικής επικοινωνίας, όπως αυτή αλλάζει δραστικά λόγω της επέκτασης του Διαδικτυακού Οικοσυστήματος. Το expertise έχει πάει πολύ πιο μακριά από το «γνωρίζω 20 bloggers, έχω 2.000 φίλους στο Facebook και 200 followers στο Twitter».
Δεν θα πούμε ανέκδοτες ιστορίες εδώ, γιατί το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Αφορά στη δημοκρατία και στο μέλλον μιας χώρας, η οποία παλεύει σε σκληρές συνθήκες. Το επιτελείο του πολιτικού και όποιου το εκπαιδεύσουν, θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
• Αξιοπιστία στο χώρο του Internet (εδώ δε αρκεί η παραδοσιακή καπατσοσύνη, η οποία ήταν χρήσιμη στις σχέσεις με τα κλασσικά media)
• Γνώση της τεχνολογίας (κάποιες εφαρμογές στο Facebook, μπορεί να κάνουν πιο εύκολες τις καμπάνιες)
• Ανεπτυγμένη δικτύωση στα Κοινωνικά Δίκτυα. Αυτή δεν γίνεται με ένα κουμπί, δεν «αγοράζεται», δεν επιβάλλεται δια της εξουσίας..
Αργά ή γρήγορα, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί πρώτης γραμμής θα αναγνωρίσουν την αξία της Ιντερνετικής τους παρουσίας. Φιλόδοξοι πολιτικοί όπως ο Α. Λοβέρδος, θα αντιληφθούν ότι δεν έχει αξία να παραπέμπουν σε ένα site, το οποίο φέρει τον τίτλο psifizoloverdo
ή να έχουν λογαριασμό στο Twitter, τον οποίο σταμάτησαν να ενημερώνουν από τις εκλογές του 2009 και δεν «ακολουθεί» κανέναν.
Σε συνέχεια εκείνης της ανάλυσης έχει ενδιαφέρον αυτό που ανέφερε γνωστός πολιτικός σε συνάντηση για brainstorming: «στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορούμε να κάνουμε επισκέψεις σε Λαϊκή, ΙΚΑ, ΚΑΠΗ». Κάποιος από την παρέα τον ρώτησε αν σχεδιάζει να πάει σε γήπεδο ή να κάνει ανοικτή συγκέντρωση. Ο πολιτικός κοντοστάθηκε, γιατί σκέφτηκε ότι ούτε σε αυτά τα μέρη θα μπορεί να επικοινωνήσει με το κοινό του.
Ένας άλλος πολιτικός σημείωσε ότι εξακολουθεί , για το δικό του σύστημα προβολής, να είναι πολύ ισχυρή η παρουσία του σε τηλεοπτικό κανάλι. «Με βλέπουν περί τα 200.000 άτομα... Ακόμα και να είναι αρνητικοί οι 180.000, οι υπόλοιποι 20.000 είναι ένα κέρδος για εμένα».
Και στις δύο περιπτώσεις, είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει ανάλυση σε βάθος, δεν περιμένουμε κάποιο σχέδιο.
Περί αγοράς πολιτικής επικοινωνίας
Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η αδυναμία πολλών πολιτικών να χρησιμοποιήσουν τις παραδοσιακές μεθόδους επικοινωνίας κατά την εκλογική τους καμπάνια (γειτονιές, Λαϊκές κλπ) θα τους οδηγήσει στην υιοθέτηση τεχνικών ψηφιακής επικοινωνίας.
Αυτό είναι πιθανόν να γίνει σε κάποιο βαθμό, αλλά μάλλον με κάποιες εκ των ενόντων πρακτικές. Αρκετοί έλληνες πολιτικοί δεν έχουν ένα ορθολογικό σύστημα επένδυσης στην επικοινωνία. Τα κόστη τους (των περισσοτέρων, όχι όλων) στο παρελθόν καλύπτονταν από χορηγούς και γενικώς από ένα σύστημα διαπλοκής.
Τώρα που αλλάζουν οι ανάγκες, αυτή η κατηγορία των πολιτικών, έχει τα εξής ελλείμματα:
• δεν έχουν γνώση της ψηφιακής επικοινωνίας και του στοιχείου της αυθεντικότητας που επιβάλει. Δεν διαθέτουν την αντίστοιχη κουλτούρα
• δεν έχουν επιτελείο από ικανά στελέχη και γνώστες του αντικειμένου. Αντιθέτως σε αρκετά επιτελεία υπάρχουν πρόσωπα, ενίοτε καλόπιστα, τα οποία δηλώνουν «social media experts». Νομίζω ότι οι περισσότεροι γνωρίζουμε τα αποτελέσματα
• το διαθέσιμο budget θα είναι πολύ χαμηλότερο, λόγω της κρίσης της αγοράς..
Με άλλα λόγια, ενώ θα αυξηθεί η ζήτηση υπηρεσιών ψηφιακής επικοινωνίας για την κάλυψη εκλογικών αναγκών, η κάλυψή της θα γίνει -σε μεγάλο βαθμό- με ίδια μέσα και με εθελοντισμό ή «εθελοντισμό».
Το πόσο ώριμη είναι η προσφορά υπηρεσιών πολιτικής επικοινωνίας, ώστε να καλύψει την υποθετική περίπτωση αύξησης της ζήτησης, αυτό είναι μια κάπως διαφορετική συζήτηση. Την περίοδο που άνθισαν οι 5 «φούσκες» στη χώρα, η πολιτική επικοινωνία ακολούθησε μια διαδρομή στην εγχώρια αγορά, η οποία την φέρνει τώρα και αυτή αντιμέτωπη με τις προκλήσεις της μετά Μνημόνιο εποχής.
Τώρα πια η επέκταση του Internet έχει αλλάξει πάρα πολλά στην πολιτική, όπως μπορεί να δει κάποιος και σε αυτη την ανάλυση .
ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ
Είναι κατανοητή, σε αρκετό βαθμό, η διάθεση των πολιτικών (και, σε μεγάλο βαθμό, των κομμάτων) να αποφύγουν την επένδυση στην επικοινωνία. Μια οποιαδήποτε επένδυση ενέχει ρίσκο και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν έχει παράδοση στο να παίρνει ρίσκα.
Το ελάχιστο πάντως που οφείλουν να πράξουν όσοι επιθυμούν να παραμείνουν στο σκηνικό, είναι η εκπαίδευση του επιτελείου τους, στις βασικές αρχές της πολιτικής επικοινωνίας, όπως αυτή αλλάζει δραστικά λόγω της επέκτασης του Διαδικτυακού Οικοσυστήματος. Το expertise έχει πάει πολύ πιο μακριά από το «γνωρίζω 20 bloggers, έχω 2.000 φίλους στο Facebook και 200 followers στο Twitter».
Δεν θα πούμε ανέκδοτες ιστορίες εδώ, γιατί το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Αφορά στη δημοκρατία και στο μέλλον μιας χώρας, η οποία παλεύει σε σκληρές συνθήκες. Το επιτελείο του πολιτικού και όποιου το εκπαιδεύσουν, θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
• Αξιοπιστία στο χώρο του Internet (εδώ δε αρκεί η παραδοσιακή καπατσοσύνη, η οποία ήταν χρήσιμη στις σχέσεις με τα κλασσικά media)
• Γνώση της τεχνολογίας (κάποιες εφαρμογές στο Facebook, μπορεί να κάνουν πιο εύκολες τις καμπάνιες)
• Ανεπτυγμένη δικτύωση στα Κοινωνικά Δίκτυα. Αυτή δεν γίνεται με ένα κουμπί, δεν «αγοράζεται», δεν επιβάλλεται δια της εξουσίας..
Αργά ή γρήγορα, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί πρώτης γραμμής θα αναγνωρίσουν την αξία της Ιντερνετικής τους παρουσίας. Φιλόδοξοι πολιτικοί όπως ο Α. Λοβέρδος, θα αντιληφθούν ότι δεν έχει αξία να παραπέμπουν σε ένα site, το οποίο φέρει τον τίτλο psifizoloverdo
ή να έχουν λογαριασμό στο Twitter, τον οποίο σταμάτησαν να ενημερώνουν από τις εκλογές του 2009 και δεν «ακολουθεί» κανέναν.
No comments:
Post a Comment