Goodbye Greece Η Λίνα φεύγει από την Ελλάδα και κλαίει.

Η εβδομαδιαία μου συμβολή στη στήλη #changingGreece της Lifo

Η Λίνα φεύγει από την Ελλάδα και κλαίει. Έστειλε τρία μηνύματα για να πει πόσο έκλαψε πριν καταλήξει στην απόφαση να φύγει από την Ελλάδα. Η Λίνα έχει καταγωγή από μια άλλη χώρα της Μεσογείου, έζησε τα παιδικά της χρόνια με παραστάσεις από την Αίγινα και είχε ξαναγυρίσει στην Ελλάδα, επικεφαλής μιας πολυεθνικής. Τα τελευταία δύο χρόνια της έδωσαν θέσεις σε άλλες χώρες, αλλά αντιστεκόταν. Στην εξίσωσή της ήταν και τα δύο παιδιά της, 16 και 17 ετών.
Η Λίνα γλύκαινε παγερά συνέδρια και χάριζε ομορφιά στις γλυκανάλατες χρονοσειρές του facebook και του twitter. Είναι μια από αυτές/αυτούς που οι γνώσεις τους και οι θέσεις τους ήταν πάντα κέρδος για εμάς τους υπόλοιπους (μόλις έμαθα και για την Ελένη, που βάζει πλώρη για Ντουμπάι). Θ’ αποχαιρετήσουμε πολλούς σαν τη Λίνα και την Ελένη τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια. Να δούμε όμως και τη θετική πλευρά, αφού δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους ζητήσουμε να μείνουν σε μια Ελλάδα και μια Αθήνα που θα βιώσουν πολλές σκηνές ακόμα μιας οικονομίας που έχει ήδη πτωχεύσει και μιας κοινωνίας σε κατηφόρα.
Αφού δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε κοντά μας, έχουμε τη δυνατότητα να τους ζητήσουμε να μας σκέφτονται. Εμπράκτως... Στους μήνες που θα έλθουν η Ελλάδα θα χρειαστεί στο εξωτερικό ένα πλέγμα αλληλεγγύης. Μια ασπίδα κόντρα σε όσους ψυχρούς τραπεζίτες, συνειδητούς προτεστάντες ή ευκαιριακούς πολιτικούς ζητούν να γίνει η χώρα μας το παράδειγμα του πώς πληρώνει ο πιο αφελής/ρέμπελος τα σπασμένα της Lehman Brothers και της διάλυσης του ευρώ.
Βιώνουμε κάθε μέρα την καταρράκωση της εικόνας της Ελλάδας, όπου το κράτος είναι ανύπαρκτο για ν’ απαντήσει σε δεκάδες ανακριβή δημοσιεύματα που θέλουν να είμαστε όλοι οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Παρακολουθούμε ένα σκηνικό όπου η μέγιστη αλληλεγγύη προς την Ελλάδα είναι ρεπορτάζ για τα συσσίτια ή κάποιες ομάδες νεαρών που κάνουν τη τάδε ή τη δείνα δουλειά για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Η συμπόνια της διεθνούς κοινότητας δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση όπου το 30% θα είναι άνεργοι και 2 στους 3 νέους χωρίς δουλειά (επιμένω ότι η ανεργία των νέων δεν είναι 50%, όπως λένε τα επίσημα στοιχεία, αλλά πάνω από 65%). Πέρα από τη συμπόνια και τη φιλανθρωπία, η ελληνική κοινωνία θα χρειαστεί αλληλεγγύη. Ούτε οι γενικόλογες αναφορές σε αναπτυξιακά κεφάλαια θα μας σώσουν, αφού ακόμα και αν μας προσφερθούν κεφάλαια, η ιστορία λέει ότι θα τα ξεκοκαλίσουν οι εγχώριες ελίτ, σε συνεργασία με πρόθυμους ξένους που έχουν δει την Ελλάδα ως παράθυρο ξεπλύματος. Η Λίνα, η Ελένη και εκατοντάδες άλλοι που θα αφήσουν την Ελλάδα μπορούν να ενταχθούν στους χιλιάδες πρεσβευτές που χρειαζόμαστε σε κάθε γωνιά της Γης για να χτίσουμε μικρά ή μεγάλα δίκτυα αλληλεγγύης. Άνθρωποι με ψυχή που θα δώσουν ένα μικρό ή μεγάλο οβολό για την αποκατάσταση του κλίματος ασφάλειας για τους τουρίστες ή την ενίσχυση μιας οργάνωσης αστέγων. Μην κλαις Λίνα, κάνε τα δάκρυά σου μικρές χούφτες πηλό και δώσ’ τες όπου κρίνεις ό,τι μπορείς να βοηθήσεις, π.χ. διάδωσε την ομορφιά της Αίγινας.