Αφού ο απολογισμός της πορείας της Ελλάδας δεν δείχνει πολλά θετικά στοιχεία, η περιρρέουσα απαισιοδοξία μπορεί να περιορισθεί από το γεγονός ότι άλλες χώρες, ανταγωνιστικές, δείχνουν να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα. Η Πορτογαλία, λ.χ., περιγράφεται από τον Economist ως ο νέος «άρρωστος της Ευρώπης».
Το βασικό πρόβλημα της Πορτογαλίας είναι η αισθητή μείωση της αύξησης του ΑΕΠ και η αδυναμία της να αναλάβει πρωτοβουλίες, που προχώρησε δυναμικά η γειτονική της Ισπανία (π.χ. μείωση του δημόσιου τομέα και -ειδικά- της δημόσιας διοίκησης). Έχει έννοια να παίρνουμε θάρρος στην Ελλάδα από το γεγονός ότι κάποιες άλλες χώρες (Πορτογαλία, Πολωνία, κ.λπ.) βυθίζονται στην κρίση; Σε φιλοσοφικό ή πολιτικό ή ανθρώπινο επίπεδο, αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί μιζέρια και κακομοιριά.
Από την άλλη πλευρά πάντως, οι υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας, οι άνθρωποι που πασχίζουν για το καλύτερο, τα νέα παιδιά που ψάχνουν για μια καριέρα αξιοπρέπειας, όλοι αυτοί είναι δυνατόν να πάρουν μια ψυχολογική ανάσα: η χώρα μας δεν είναι ουραγός σε όλα. Στην κούρσα του ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια να κερδίσουμε μικρές καθημερινές μάχες, που μεταφράζονται σε περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Το νοιώθουν όσοι Έλληνες συνεργάζονται με εταιρείες του εξωτερικού ή όσοι έχουν σχέση με πανεπιστήμια της αλλοδαπής... Οι καθημερινές τους επαφές δεν έχουν σχέση με την «καφρίλα» του ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού, παρόλα αυτά μετράει η εικόνα που έχει η χώρα μας στην διεθνή σκηνή.
Τώρα που το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν είναι κοντά στην «ξεφτίλα» και μια ανάσα από το τίποτα, ίσως αυξηθούν αυτοί που σκέπτονται ότι η εικόνα της χώρας θα πρέπει να χτίζεται με άλλα μέσα. Η αποτυχία της Βίσση στην Eurovision και η επιλογή του –συμπαθούς- Σαρμπέλ φέτος, ενισχύουν αυτή την άποψη: είναι πολύ δύσκολο να ενισχυθεί το brand της χώρας διεθνώς με ταρατατζούμ και ποδοσφαιρικές αρπαχτές. Η κλασσική οδός της οικονομικής ανάπτυξης, των δυναμικών επιχειρήσεων, των επιτυχημένων στελεχών και επιστημόνων, είναι πάντοτε αποτελεσματική.
Το βασικό πρόβλημα της Πορτογαλίας είναι η αισθητή μείωση της αύξησης του ΑΕΠ και η αδυναμία της να αναλάβει πρωτοβουλίες, που προχώρησε δυναμικά η γειτονική της Ισπανία (π.χ. μείωση του δημόσιου τομέα και -ειδικά- της δημόσιας διοίκησης). Έχει έννοια να παίρνουμε θάρρος στην Ελλάδα από το γεγονός ότι κάποιες άλλες χώρες (Πορτογαλία, Πολωνία, κ.λπ.) βυθίζονται στην κρίση; Σε φιλοσοφικό ή πολιτικό ή ανθρώπινο επίπεδο, αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί μιζέρια και κακομοιριά.
Από την άλλη πλευρά πάντως, οι υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας, οι άνθρωποι που πασχίζουν για το καλύτερο, τα νέα παιδιά που ψάχνουν για μια καριέρα αξιοπρέπειας, όλοι αυτοί είναι δυνατόν να πάρουν μια ψυχολογική ανάσα: η χώρα μας δεν είναι ουραγός σε όλα. Στην κούρσα του ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια να κερδίσουμε μικρές καθημερινές μάχες, που μεταφράζονται σε περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Το νοιώθουν όσοι Έλληνες συνεργάζονται με εταιρείες του εξωτερικού ή όσοι έχουν σχέση με πανεπιστήμια της αλλοδαπής... Οι καθημερινές τους επαφές δεν έχουν σχέση με την «καφρίλα» του ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού, παρόλα αυτά μετράει η εικόνα που έχει η χώρα μας στην διεθνή σκηνή.
Τώρα που το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν είναι κοντά στην «ξεφτίλα» και μια ανάσα από το τίποτα, ίσως αυξηθούν αυτοί που σκέπτονται ότι η εικόνα της χώρας θα πρέπει να χτίζεται με άλλα μέσα. Η αποτυχία της Βίσση στην Eurovision και η επιλογή του –συμπαθούς- Σαρμπέλ φέτος, ενισχύουν αυτή την άποψη: είναι πολύ δύσκολο να ενισχυθεί το brand της χώρας διεθνώς με ταρατατζούμ και ποδοσφαιρικές αρπαχτές. Η κλασσική οδός της οικονομικής ανάπτυξης, των δυναμικών επιχειρήσεων, των επιτυχημένων στελεχών και επιστημόνων, είναι πάντοτε αποτελεσματική.
4 comments:
Όχι να μη παρηγοριόμαστε με την Πορτογαλία. Πήγα το 90 και άλλη μία το 2004. Άλλη χώρα! Μεταμορφωμένη. Ξέρετε γιατί; Διότι χρησιμοποίησαν και αξιοποίησαν τα πακέτα σύγκλισης.Δεν τα τάισαν σε δικά τους λαμόγια. Ακόμα λοιπον κι αν τώρα έχουν πρόβλημα, έχουν τουλάχιστον και υποδομές. Εμείς έχουμε μόνο το πρόβλημα!
Akoma και αν μας παρηγορεί η Πορτογαλία, θα πρέπει να μας λυπεί η Ρουμανία...
"Συμπαθής" ο Σαρμπέλ; Ήμαρτον!
Καλά ψαρώσαμε, "ασθενής" για τον Εκόνομιστ απλά γιατί ασχολούνται σοβαρά. Για το δικό μας σκορποχώρι δεν ασχολούνται. Τόσο ξεκάθαρα. Έχουν απηυδήσει και μας αντιμετωπίζουν ως "ιδιαιτερότητα"¨από την οποία δεν μπορούν να απαλλαχθούν. Αφήστε λοιπόν τις συγκρίσεις με όποια κλασικά δυτική χώρα και δη με βάση τη δημοσιογραφική γαρνιτούρα κρεμάσματος ταμπέλας. Ας συγκεντρωθούμε στη διαλυμένη (και βολική βέβαια λόγω οικοπέδου και ΚΠΣ) εικονική και μακάρια κοινωνία μας.
Post a Comment