Μικροί ήρωες της εκπαίδευσης, ένα θαύμα και μια ελπίδα...

Ξεκίνησε άλλη μια σχολική χρονιά, σε μια στιγμή που δεν φαίνεται ιδιαίτερος ενθουσιασμός ούτε από γονείς, ούτε από μαθητές. Η Ελλάδα είναι η χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το μεγαλύτερο αριθμό διδιασκόντων ανά αριθμό μαθητών. Ως δια μαγείας, στις σχολικές τάξεις εμφανίζονται πολλά κενά, ένεκα και των αποσπάσεων.

Πολιτικοί, συνδικαλιστές και άτομα/εκπαιδευτικοί είναι, ο καθένας κατά τη δύναμή του, οι υπεύθυνοι γι’ αυτό το σύγχρονο "θαύμα". Αν αυτή η εικόνα στενοχωρεί και τρομάζει, από την άλλη πλευρά παίρνω θάρρος από τα πολλές δεκάδες βιογραφικά που ήλθαν στα χέρια μου, σε μια ανταπόκριση δύο αγγελιών για αντίστοιχες θέσεις εργασίας. Νεαρά άτομα με απίστευτα προσόντα, -δεν υπάρχει περίπτωση να γράφουν υπερβολές, ένα στοιχειωδώς έμπειρο μάτι το καταλαβαίνει.

Αυτά είναι μικρά "διαμάντια", από παιδιά που προσπάθησαν κόντρα στην κοινή πεποίθηση, ότι σήμερα στην Ελλάδα τις θέσεις τις παίρνουν όσοι είναι δικτυωμένοι και όχι όποιοι έχουν προσόντα... Δεν είναι η μόνη ελπίδα αυτή της χώρας, αλλά είναι από τις μεγαλύτερες. Χιλιάδες οικογένειες και δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι, που επενδύουν στη γνώση, παρά τη συλλογική απαξίωση της ίδιας της γνώσης.

Μπορεί να ξενιτευτούν, ίσως οδηγηθούν σε ετεροαπασχόληση, σαν το Κώστα που γνώρισα στην Πάρο, πτυχιούχο του Μετσοβείου, να δουλεύει στο μπαρ του ξενοδοχείου... Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό, αν οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς αποδεχθούν ότι δεν θα έχουν τα προνόμια και τις αμοιβές της γενιάς των γονιών τους. Αν συμφιλιωθούν με την ιδέα, ότι θα πρέπει να προσπαθήσουν για πιο θεμελιώδη θέματα, με όπλο τη γνώση και τον κοσμοπολιτισμό τους...

*η φωτο είναι από το flickr*