Ευτυχισμένο το 2011. Ποιες οι χαραμάδες αισιοδοξίας

Η κυνική ματιά θα έλεγε ότι, εφόσον είναι χαμένο το 2010, ας δώσουμε ευχές για το 2011, που έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πιάσουν τόπο. Μια πιο δημιουργική ευχή είναι: «Καρτερικό και δημιουργικό 2010, χαρούμενο το 2011». Αυτή η κατεύθυνση μου ταιριάζει περισσότερο, δεν χρειάζεται άλλη μιζέρια για το όντως προβληματικό 2010.

Πράγματι, υπάρχουν προϋποθέσεις ώστε το 2011 να είναι χαρούμενο, αφού καταφέρουμε να είναι η χρονιά που αρχίζει τώρα δημιουργική και καρτερική. Πέρα από τα σημάδια κρίσης και κατάπτωσης που υπάρχουν γύρω μας, μπορούμε να δούμε τα σπέρματα της προσδοκίας , του καινούργιου που φυτρώνουν γύρω μας. Η χώρα μάλλον διαγράφει ένα L και όχι ένα V, δηλαδή μετά την κρίση το επίπεδο της Ελλάδας, αλλά και πολλών από εμάς, θα είναι χαμηλότερο απ’ ότι πριν.

Έχει μια θετική πλευρά αυτή η απότομη προσγείωση: ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας ζούσε αρκετά πάνω από τις δυνατότητές του, είτε παίρνοντας δάνεια από το μέλλον των παιδιών, είτε απαλλοτριώνοντας μέρος του περιβάλλοντος που και αυτό ανήκε στα παιδιά μας (αψευδής μάρτυρας ότι βάλαμε μέρος της δημόσιας, φυσικής αξίας στην τσέπη μας, η κατάσταση της Αθήνας).

Για να μην μιλάμε στον αέρα, ας δούμε μερικές από τις τάσεις ή τις διεργασίες που δίνουν βάσιμες ελπίδες:

-Πολλά παιδιά της νεότερης γενιάς έχουν πολύ περισσότερα προσόντα απ’ ότι οι προηγούμενες γενιές και έχουν μάθει, μέσα στην κρίση, να είναι λιγότερο απαιτητικά απ’ όσο εμείς οι παλιότεροι που ξεκινήσαμε λιτοδίαιτοι και στην πορεία χάσαμε το λογαριασμό. Αυτά τα νέα παιδιά, έχω την τύχη να το βλέπω κάθε μέρα, μπορούν να φέρουν, λόγω μυαλού και προσόντων, την καινοτομία και το ρεαλισμό που έχει ανάγκη η χώρα, για να αναθερμάνει την παραγωγική της βάση και να ηρεμήσει τον κοινωνικό της ιστό.

-Οι σημερινοί μαθητές μας δείχνουν ότι θα αντιδράσουν με κάθε τρόπο στην διάλυση της παιδείας και των δημόσιων αγαθών. Μπορεί να το κάνουν άτσαλα, αλλά κάτι θέλουν να πουν. Να τα εμποδίσουμε να κάνουν ζημιές στις περιουσίες πολιτών, αλλά να ακούσουμε το μήνυμά τους, γιατί είναι και καθαρό και ηχηρό. Μας έχουν πιάσει από το λαιμό και ζητούν διέξοδο και ανάληψη ευθυνών. Δεν τους αρκεί ένα ακόμα «δόλωμα»: πχ ότι έχουμε ένα σχέδιο να εκβιάσουμε την κοινωνία (ή να λαδώσουμε ένα δήμο), να πάρουμε ένα πονηρό επίδομα (ή ένα έργο), για να τους αγοράσουμε αυτοκίνητο και ακριβό κινητό.

-Δεκάδες επιχειρηματίες, είτε γιατί πιέζονται από την κρίση, είτε επειδή είναι του χαρακτήρα τους, ψάχνουν με επιμονή καινούργιες διεξόδους για να βρουν ένα καινούργιο, υγιές μοντέλο για την εταιρεία τους. Έχω εντυπωσιαστεί από τη δύναμη κάποιων από αυτούς, που, παρότι είναι ήδη πολύ ευκατάστατοι, πήραν τα αεροπλάνα για «εξωτικές» χώρες (π.χ., Αίγυπτο, Σκόπια), προκειμένου να βρουν καινούργιες αγορές. Να μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει μόνο επιχειρηματίες, που απογειώθηκαν από το Χρηματιστήριο ή αποφεύγουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.

-Εκατοντάδες στελέχη του δημόσιου τομέα αντιδρούν στο κλίμα της απαξίωσης, της ομηρίας του πολίτη και της διαφθοράς Δεν γνωρίζω ποιο είναι το ποσοστό τους, αλλά σε όποια υπηρεσία και να ψάξετε (εκτός από 3-4 περιπτώσεις υπηρεσιών, που τις ξέρουμε όλοι), θα βρείτε στελέχη, που από αξιοπρέπεια και αισθητική «χαλάνε την πιάτσα».

-Ακόμα και στο σώμα των πολιτικών υπάρχουν περιπτώσεις που δεν νοιώθουν άνετα όταν ο κάθε βουλευτής κοστίζει στον φορολογούμενο 45.000 ευρώ το μήνα, αν αληθεύει μια ανάλυση που διάβασα. Οι ανατροπές που έφεραν τόσο η εκλογή του Γ. Α. Παπανδρέου, όσο και του Α. Σαμαρά, δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία γίνεται πιο ανοικτή και αλλάζει τους ηγέτες με πολύ συνοπτικότερες διαδικασίες, απ’ ότι παλιότερα. Άρα, όσοι πολιτικοί διαθέτουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ίσως αντιληφθούν ότι δεν αρκεί να τους λιβανίζει η τηλεόραση. Αν δεν πάρουν ριψοκίνδυνες αποφάσεις, τότε ο πολίτης θα τους αντικαταστήσει με κάποιον σαν τον Γ. Παπανδρέου, που όλοι οι αναλυτές έλεγαν ότι δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός, ή σαν τον Α. Σαμαρά, που οι επαΐοντες είχαν αποκλείσει κάθε περίπτωση να γίνει αρχηγός της ΝΔ.

Να το πάρουμε απόφαση, λοιπόν, ώστε να επιλέξει ο καθένας από εμάς τις αξίες, τα μείζονα, αυτά που θέλει να προφυλάξει από το τσουνάμι. Να διαλέξει τους φίλους και τους αντιπάλους του -δεν μπορεί να αλληλοκολακευόμαστε όλοι, με ολοφάνερο στόχο να βάλουμε χέρι όλοι μαζί στα δημόσια αγαθά.

*photo via flickr*