Ενας σημαντικός επιχειρηματίας μου τόνισε χθες ότι, πέρα από τους καλούς λόγους που ακούγονται για το Χρήστο Λαμπράκη, δεν πρέπει να αποσιωπάται ο τρόπος με τον οποίο ο εκδότης άσκησε την εξουσία που είχε. Για το θέμα αυτό έχουν ειπωθεί πολλά...Η αναχώρηση, όμως, του Χρήστου Λαμπράκη από τον κόσμο τούτο κάνει ολοφάνερο το έλλειμμα ευπατρίδων από την Ελλάδα. Ανθρώπων με παιδεία, που η πολιτεία τους είχε και άλλους κύριους στόχους, πέραν της αύξησης της οικονομικής τους δύναμης.
Ο Χρήστος Λαμπράκης αφιέρωσε τεραστια ποσά για να επιβιώσει το Ιδρυμα Λαμπράκη και τεράστια ενέργεια για να ολοκληρωθεί το Μέγαρο Μουσικής. Γι' αυτόν, οι δύο πρωτοβουλίες ήταν έργο ζωής και όχι μια παράπλευρη δραστηριότητα, για να έχει άλλοθι σχετικά με τις υπόλοιπες δράσεις του.
Η ιστορία των χωρών και του πολιτισμού έχει κάποιο χώρο για εκείνους που είχαν πολύ μεγάλη δύναμη και πολλά χρήματα, αλλά δεν τα χρησιμοποίησαν μόνο για την αναπαραγωγή τους. Οσα αρνητικά και αν ειπωθούν για το Χρήστο Λαμπράκη, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει πια ελάχιστες τέτοιες προσωπικότητες, σχεδόν καθόλου, φωτίζει τη διαδρομή του εκδότη.
Είναι φτώχεια για την Ελλάδα το ότι σήμερα έχει "ισχυρούς" που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την κεφαλαιοποίησή τους στο Χρηματιστήριο και τις τιμές της αγοράς ακινήτων. Οι ευπατρίδες δεν έχουν μόνο χαρίσματα, αλλά έχουν κάποια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες στις οποίες ζούν.
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Χρήστο Λαμπράκη και να συνεργαστώ μαζί του από το 1980 μεχρι το 2000, όταν παραιτήθηκα από τη θέση μου στον ομώνυμο Δημοσιογραφικό Οργανισμό. Από τις λίγες συναντήσεις που είχα μαζί του, καθώς και από την "αύρα" που ένοιωθα εκείνα τα χρόνια στα 10-15 μέτρα από το γραφείο του, μπορώ να πω ότι η προσωπικότητα και οι ιδέες του είχαν πολύ μεγάλη απόσταση από όλους σχεδόν τους άλλους ισχυρούς, που γνώρισα επίσης από κοντά.
1 comment:
Σωστα τα λες Στάθη
Post a Comment