Ανορθόδοξος, προσωπικός τρόπος αντίδρασης στη μνήμη του Αλέξη

Το τελευταίο που θα σκεφτόμουν είναι να θεωρήσω ότι ταιριάζουν στη μνήμη του Αλέξη τα «μπουκαρίσματα» στα Πανεπιστήμια και το κλείσιμό τους. Ούτε θεωρώ ότι κάνω το χρέος μου, αν αφιερώνω χρόνο και αντιμετωπίζω με κατανόηση την επίθεση του γιου μου (15 ετών) που μου φωνάζει «η γενιά σου φταίει για όλα». Σε σημαντικό βαθμό έχει δίκιο και επομένως συνεχίζεται η επικοινωνία μαζί του, με τρόπο δυναμικό μεν, αλλά -νομίζω- ουσιαστικό και δημιουργικό.

Δεν αρκεί όμως το τι πράττει ο καθένας μας απέναντι στο γιό του και την κόρη του… Η ένταση που οδήγησε στα περυσινά «Δεκεμβριανά», προερχόταν από τη συλλογική αντίδραση από τις κόρες και τους γιούς πολλών. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να χαϊδεύω τα αυτιά των νέων και να τους λέω υποκριτικά, λαϊκίστικα και θρασύδειλα, ότι όσα κάνουν είναι καλώς καμωμένα. Ναι, η γενιά μου τα έχει κάνει μαντάρα, αλλά πολλές από τις αντιδράσεις των νέων είναι «τυφλές», δημιουργούν ζημία σε αδύναμους ανθρώπους και –στο τέλος- κάνουν ζημιά και στα ίδια τα παιδιά. Υπάρχουν άλλοι τρόποι αντίδρασης, που μπορούν να φέρουν λιγότερες συνέπειες στα ίδια και μεγαλύτερο στρίμωγμα σε εμάς που έχουμε το φταίξιμο.

Με την ευκαιρία: ας έχουμε κατά νου ένα από τα καλύτερα κείμενα που γράφηκαν για τα περυσινά γεγονότα, του Γιάννη Βούλγαρη στα «Νέα». Τα ρίχνει στις ηγεσίες και τις γενιές που χρεοκόπησαν, καταχερίζει τους «απατεώνες των καναλιών», χωρίς να χαϊδεύει και να κολακεύει τα παιδιά που κάνουν τις ζημιές, σημειώνοντας ότι δεν πρόκειται για εξέγερση απόκληρων τις κοινωνίας.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ;

Τι καλύτερο μπορώ να κάνω; Νοιώθω ότι είναι από τις πιο δημιουργικές στιγμές, εκείνες κατά τις οποίες επικοινωνώ με νέους/νέες. Είμαι από τους πολύ τυχερούς, που κάθε εβδομάδα 10-15 νέοι/νέες του ζητούν τη γνώμη του για κάποια θέμα που τους αφορά. Παιδιά που κάνουν τη διπλωματική τους, κάποια άλλα που ζητούν δουλειά, ορισμένα που σχολιάζουν τις φλυαρίες μου στο blog, το Twitter και όπου αλλού εκτίθεμαι.

H πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία είναι νέοι/νέες μεταξύ 25-32 ετών, που έχουν αρχίσει την καριέρα τους και ψάχνουν με δυναμισμό και αγωνία να χτίσουν θέσεις, να παραμερίσουν τα τείχη που έχουμε υψώσει οι προηγούμενες γενιές, να ξεπεράσουν τον πλούτο της κοινωνίας που έχει «καεί» (ελλείμματα ασφαλιστικών ταμείων, «καπάρωμα» θέσεων εργασίας από άτομα μέτριων δυνατοτήτων που παίρνουν πολύ μεγάλες -φανερές και κρυφές- αμοιβές κλπ).

Ο Αλ.Κ, ο Γ.Δ, ο Γ.Κ., η Μ.Ν., η Α.Τ, ο Θ.Π., ο Γ.Ξ, ο Σ.Λ και τόσοι άλλοι που είχαμε συναντήσεις γνωριμίας τους τελευταίους μήνες, είναι όλοι/όλες τους δυνατοί χαρακτήρες και επαγγελματίες με εφόδια. Στην πλειοψηφία τους, έχουν χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να διακρίνουν και τα παιδιά μας όταν θα φθάσουν στην ηλικία τους. Δεν είμαι ρομαντικός, γι’ αυτό γνωρίζω πως κάποιοι/κάποιες από αυτούς που συναντώ θα παρασυρθούν από τον κυνισμό και την υστεροβουλία που βασιλεύει στη συμπεριφορά των προηγούμενων γενιών. Είναι εγωιστικό και οφελιμιστικό πάντως, το ότι παίρνω δύναμη από αυτές τις συναντήσεις, βλέπω κατά πρόσωπο τη φρεσκάδα, έχω την τύχη να ακούσω καινοτόμες ιδέες.

Πέρα από αυτά, έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω τους λόγους για τους οποίους οι νέες γενιές θα βρουν τη δύναμη, το κουράγιο για να χτίσουν κάτι καλύτερο στη χώρα. Δεν έχουν τις ευκαιρίες που απόλαυσαν οι αντίστοιχοι/χες 25ρηδες το 1989 ή το 1999, τότε που υπήρχε ευμάρεια, άγνοια κινδύνου και το δημόσιο δεν είχε ακόμα πήξει στις καρέκλες εργαζομένων και μη.

Ε, ΜΙΜΗ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ!!!

Μέσα σε αυτές τις σκέψεις, δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να πω στο Μίμη Ανδρουλακη να βρει ξανά τον τρόπο να επικοινωνεί με τα νεανικά κοινά. Βρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου του, «Ε, Πρόεδρε», στον «Κεραμεικό» (Τετάρτη 2/12/2009). Δεν συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λέει, αλλά, παρ’ όλα αυτά, είναι ένας από τους λίγους μέσα στο πολιτικό σύστημα, που συνεχίζει να σκέφτεται και να παίρνει το ρίσκο να εκτίθεται και, μάλιστα, υπερβολικά.

Αν η προσπάθειά του να εκλέγεται στην Β’ Αθηνών και η διαρκής του υποχρέωση να τα καταφέρνει σε αυτό που οι πολιτικοί θεωρούν «αναγκαία δημοσιότητα» τον υποχρεώνει να κινείται σε κύκλους που αναπαράγουν εαυτούς και μεγαλώνουν στην ηλικία μαζί με τις συναναστροφές του, τότε μπορεί να σκεφτεί πώς θα ξαναπιάσει το νήμα των φρέσκων ιδεών.

Αφού υφίσταται το κόστος να διαβάζει, να γράφει, να μιλάει, να δέχεται σκληρή κριτική, τότε είναι ένα μικρό βήμα μόνο το να κάθεται απέναντι σε νεανικά κοινά. Το όφελος θα είναι μεγάλο -νομίζω- και για τον ίδιο και για εκείνους που θα συζητήσουν μαζί του.

*photo via flickr*