Πως η βιοτέχνις Αγγελική αντεπιτίθεται στην κρίση και ντριπλάρει τους Κινέζους

Έφτιαχνε κορδέλες, αλλά η κρίση χτύπησε αλύπητα αυτή τη μπίζνα. Η Αγγελική που δουλεύει στη βιοτεχνία με τον 25χρονο γιο της και 25 άτομα προσωπικό, έχει μια διαισθητική αντίληψη για το προσωπικό: «Αν το μειώσω στα 15 άτομα, μετά θα έχω τον πειρασμό να τα πάω στα 10, ύστερα στα 5 και μετά, τέλος. Εγώ το λέω αυτό: πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα , μηδέν’.

Παίδεψε το μυαλό της και βρήκε τις επόμενες μπίζνες που θα υποκαθιστούσαν μέρος της δραστηριότητας στις κορδέλες. Το σκεπτικό της Αγγελικής είναι ότι αφού έχει προσωπικό που ράβει και μηχανήματα που ράβουν, τότε θα πρέπει να βρει κάποια δραστηριότητα, που θα αξιοποιήσει αυτά τα ατού.

Μετά από αρκετό παίδεμα, ανακάλυψε ότι υπάρχει κενό στα ‘ψυγεία’ των ντελιβεράδων, αυτά τα κουτάκια που έχουν πίσω στα μηχανάκια και κρατούν το τρόφιμο, άλλοτε ζεστό και άλλοτε κρύο. Η Αγγελική και το επιτελείο της σχεδίασαν τη νέα μπίζνα και φαίνεται ότι πάει ανέλπιστα καλά.

Δεν έμεινε όμως εκεί… Μέχρι πρόσφατα έφτιαχνε το πρωτογενές υλικό για τους ιμάντες με τους οποίους οι γερανοί σηκώνουν αντικείμενα. Το σκέφτηκε, το σχεδίασε και το προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Πλέον, δεν φτιάχνει μόνο την πρώτη ύλη, αλλά το τελικό προϊόν, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κάθε πελάτη, με γερανό. Με άλλα λόγια , καθετοποίηση.

Η Αγγελική δεν επαναπαύεται… Διερευνώ το χώρο των εκκλησιαστικών και άλλους συναφείς. Είναι ολοφάνερο ότι η συνδρομή του γιου της, που έχει σπουδάσει στην Αγγλία, είναι σημαντική και στο επίπεδο της επιπλέον δύναμης, αλλά και στον ψυχολογικό τομέα. Πρέπει να σημειωθεί επίσης, ότι οι σπουδές και η συμμετοχή του γιου της στην επιχείρηση, είναι κατόπιν δικών του επιλογών. Δεν του επιβλήθηκαν, ούτε πιέστηκε γι’ αυτό.

Η λειτουργία της βιοτεχνίας σε ιδιόκτητο κτήριο, αλλά και η δυναμική δραστηριότητα του συζύγου της στον τουρισμό (όπου απασχολείται και η φιλόδοξη κόρη), είναι στοιχεία που δείχνουν ένα θετικό περιβάλλον.

Η Αγγελικη κάθε φορά που νιώθει την κρίση, πηδάει ένα βήμα μπροστά. Εκεί που δεν μπορούν να την φθάσουν τα κινέζικα προϊόντα, γιατί η δική της βιοτεχνία παράγει προϊόντα στα μέτρα του πελάτη. Έτσι δεν διεκδικεί μόνο τη βιωσιμότητα, αλλά και ένα καλό περιθώριο κέρδους.

Χωρίς αμφιβολία, τα προϊόντα της συγκεκριμένης βιοτεχνίας, θα μπορούσαν να παράγονται στα Τίρανα ή και στη Σόφια. Ένα μικρό στοίχημα για την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι να μην χαθούν αυτές οι παραγωγικές δραστηριότητες από την Ελλάδα. Θα είναι απώλεια θέσεων εργασίας, ενός κάποιου πλούτου, μείωση του ΑΕΠ.

Αυτό το στοίχημα εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες, εξαρτάται όμως και από τη στόφα και το μέταλλο της Άγνωστης Αγγελικής. Οποία Αγγελική δεν κάνει μια αρπαχτή, ‘παίζοντας’ με την εφορία και τα δικαιώματα των εργαζομένων, πρέπει να στίψει το κεφάλι της και να μετακινήσει τη δραστηριότητά της, εκεί που θα είναι κερδοφόρα παρά την κρίση, και βιώσιμη, παρά το τσουνάμι των κινέζικων.

Έμπνευση, σχέδιο, συλλογική δράση, κεντρική συνδρομή

Αρκετοί μικρομεσαίοι στη χώρα μας δεν έχουν ούτε την επιμονή ούτε την επινοητικότητα ούτε την καλή αφετηρία της Αγγελικής. Υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι, που έχουν πολλά από αυτά τα στοιχεία, αλλά χρειάζονται ενθάρρυνση, καθώς και συνδρομή στην επινοητικότητα. Αυτά θα έπρεπε να τα προσφέρει η Πολιτεία, το πολιτικό σύστημα, οι ηγέτες της κοινωνίας , η επιχειρηματική ελίτ. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από την μέχρι τώρα συνδρομή που έχει σχεδιασθεί να παρασχεθεί στις Αγγελικές αυτού του τόπου.

Η Καίτη Αποστολίδου περιέγραψε σε 2-3 Tweets, πώς μια πυροβολημένη από την κρίση βιομηχανική περιοχή της Ιταλίας, επιχειρεί μέσα από συλλογικές δράσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων, να χτίσει δραστηριότητες στον τουρισμό, όχι με κρατικές επιδοτήσεις που καταλήγουν κατά 80% σε τσέπες, αλλά με πρωτοβουλίες της περιφερειακής αυτοδιοίκησης και τραπεζών. Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοια συλλογικότητα και –από τα κάτω- οργάνωση…Ίσως η κρίση ωθήσει μικρές επιχειρήσεις να έλθουν πιο κοντά και να μην εξαρτώνται μόνο από κρατικά προγράμματα ή από Οργανώσεις όπου οι επικεφαλής τους δεν έχουν οι ίδιοι επιχειρήσεις, αλλά πολιτικές φιλοδοξίες. (Έχω προσκαλέσει την Κ. Αποστολίδου να γράψει αυτά που είδε στην Ιταλία σε ένα post, γιατί αξίζει να διαβαστεί από περισσότερους).

‘Νοικοκυραίοι, ραντιέρηδες, καιροσκόποι’…

Αν ισχύει η οξυδερκής ανάλυση 'Νοικοκυραίοι, Ραντιέρηδες, Καιροσκόποι' του Αρίστου Δοξιάδη που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, τότε ένα αξιοσημείωτο μέρος της πιθανότητας που έχει η Ελλάδα να αποφύγει το μοιραίο εξαρτάται από τις Αγγελικές αυτού του τόπου. Τώρα που καταρρέει όλο το σύστημα ψευτο-celebrities με τις ανεπάγγελτες (τη μέρα) ‘ξανθιές’ που είχε στηθεί γύρω από την ελληνική τηλεόραση, ίσως είναι η ώρα να δημιουργηθεί χώρος για την Αγγελική που είναι ένα αξιόλογο πρότυπο για όσους μιλούν ειλικρινά για επιχειρηματικότητα (αλλά όχι για εκείνους τους αθεράπευτους κρατιστές που επικαλούνται την επιχειρηματικότητα για να αντλήσουν απλόχερα κρατικά κονδύλια από το ΕΣΠΑ).

Εδώ που έχουμε φθάσει δεν ψάχνουμε (μόνο για) ήρωες, αλλά γι' αυτές/αυτούς που θα πάρουν το ρίσκο. Με τα ελαττώματά τους, πιθανόν και με κάποιους σκελετούς στο ντουλάπι τους, χρειαζόμαστε εκείνους που θα τραβήξουν μπροστά, χωρίς να αναρωτιούνται 20 ώρες το 24ωρο πώς θα πάρουν σύντομα τη σύνταξη και πόσα 'πλασματικά χρόνια' θα γράψουν.



ΥΓ. Ουδέν πρόβλημα με τις ξανθιές. Εφόσον είναι επιλογή, είναι απολύτως σεβαστή. Ξανθιά ,κατά σύμπτωση, είναι και η κυρία Αγγελική. Το θέμα είναι με τις 'ξανθιές' σε εισαγωγικά, που αποτελούν μια πλευρά της παρακμής, με την ανοχή μέρους της ελίτ, που μπρος στο εύκολο κέρδος, έφερε 'πρώτο τραπέζι' ένα περιθώριο από άτομα που εξαργυρώνει τη δημοσιότητα -όπως έχει δείξει και το αστυνομικό ρεπορτάζ- σε φθηνά μαγαζιά της περιφέρειας.

photos via flickr