Αυτό δείχνει τη δραματική πορεία μερικών πραγμάτων: πώς συρρικνώνεται συνέχεια ο ιδιωτικός τομέας και πώς διατηρεί τα προνόμια (με οριακές περικοπές) ένα μεγάλο στρώμα δημοσίων υπαλλήλων, που μισθοδοτούνται από Οργανισμούς που δεν προσφέρουν στη χώρα.
Το θέμα δεν είναι να ρίξουμε λάδι στη φωτιά και να ενισχύσουμε τον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη, ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και ένα στρώμα πολλών δεκάδων χιλιάδων μισθοδοτούμενων, που δεν παράγουν.
Για το λόγο αυτό, ας μεταφερθούμε σε μια άλλη σκηνή... Έχω σοκαριστεί από τις συζητήσεις που είχα με πολλούς γονείς παιδιών που αποφοίτησαν από τη Γ’ Λυκείου και έδωσαν πανελλαδικές. Δεν υπάρχουν έρευνες και αριθμητικά στοιχεία, αλλά όλα τα σημάδια με ωθούν να υποστηρίξω το εξής: βαθαίνει απότομα και επικίνδυνα η κρίση στην ελληνική οικογένεια και την κοινωνία, από το γεγονός ότι όσοι έχουν παιδιά ηλικίας 17-24 (ή ακόμα 17-30 ετών) πέφτουν απότομα πάνω στην κρίση της αγοράς εργασίας, στο δράμα της εκπαίδευσης και στη σκληρή διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Πού θα δουλέψουν αυτά τα παιδιά;
Το σοκ μου ήταν πολύ μεγάλο όταν ανάμεσα σε αυτούς που άκουσα να έχουν σοβαρό πρόβλημα ήταν η οικογένεια μιας νεαρής που πήγε πάρα πολύ καλά στις πανελλαδικές.
Θέλει να αλλάξει ξαφνικά σχέδια, γιατί φοβάται την πορεία της Ιατρικής (που αγαπά), ενώ δεν θέλει να φύγει εκτός Ελλάδας, γιατί όπως πολλά παιδιά, οι οικογένειές τους τα μεγαλώσαμε σε περιβάλλον βολέματος και «φοιτητικής ζωής».
Οι περισσότερες οικογένειες που έχουν παιδιά στην ηλικία 17-25 ετών, τους τελευταίους μήνες -με αυξανόμενο ρυθμό- συνειδητοποιούν ότι εντείνεται το φάσμα της ανεργίας. Ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι τα όποια διαθέσιμα έχουν (μετρητά, ακίνητα, «προστατευμένη» δουλειά), δεν αρκούν για να λύσουν το πρόβλημα των παιδιών τους. Μια μεσαία περιουσία σε ακίνητα και μετρητά κάποιου που αξιοποίησε μια προνομιούχα θέση, μπορεί να εξασφαλίσει 10 χρόνια γερό χαρτζιλίκι για τον άνεργο γιο ή την κόρη που θα παρατείνει τις σπουδές, αλλά δεν αρκεί για να λύσει το «όνειρο» μιας τέτοιας οικογένειας για αποκατάσταση των παιδιών της.
Το ελληνικό «αεροπλανάκι» κινήθηκε εν πολλοίς, γιατί αρκετές οικογένειες άφηναν στην επόμενη γενιά αρκετά (και μη αιτιολογημένα) περιουσιακά στοιχεία, μαζί όμως με κοινωνικές σχέσεις (στα πλαίσια του πελατειακού συστήματος) και επαγγελματική εξασφάλιση. Η κρίση όμως δείχνει ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, διαλύει τις «κοινωνικές σχέσεις» και μηδενίζει τις δυνατότητες επαγγελματικής εξασφάλισης. (Μοιραία σύμπτωση: ο ημι-αργόμισθος της αρχικής μας ιστορίας, έχει μεγάλο πρόβλημα γιατί δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα του άνεργου γιου του. Το πάλεψε με κάποιο κονέ, τον «έβαλε» σε έναν Οργανισμό, αλλά κάτι οι συμβάσεις που δε ανανεώθηκαν, κάτι η άρνηση του γιου να εργαστεί, ακύρωσαν το εγχείρημα).
Ελάχιστες οικογένειες έχουν προετοιμάσει τα παιδιά τους για αυτό που έρχεται και θα μείνει για πολλά χρόνια. Η κατάσταση διαμορφώνεται προς ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο:
· το δημόσιο κλείνει οριστικά και αμετάκλητα ως χώρος προσφοράς εργασίας,
· τα ελεύθερα επαγγέλματα πτυχιούχων που είχαν θεοποιηθεί, θα υποστούν την πιο δραματική συρρίκνωση (η ιατρική έχει ήδη κλείσει, οι μηχανικοί ακολουθούν...)
· ο ιδιωτικός τομέας υφίσταται το βαρύτερο τίμημα, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει νέες θέσεις εργασίας
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
Το τι γίνεται στο δημόσιο τομέα, ας το αναλογιστούν αυτοί που τον δημιούργησαν και έχουν τον κύριο λόγο της διαχείρισής του. Να γνωρίζουν ότι εάν δεν μειωθεί το μισθοδολογικό κόστος του δημοσίου, κατά το ισοδύναμο 150.000 περίπου μισθών, καμιά άσκηση ανασύνταξης της χώρας δεν βγαίνει. Η πώληση εταιρειών του δημοσίου για να μην κοπεί αυτό το μισθολογικό κόστος, είναι τεράστιο λάθος και κατάρα για τις επόμενες γενιές. Τα γράφει αυτά ένας αντικρατιστής, ο οποίος δεν μπορεί όμως να αγνοεί ότι η περιουσία του κράτους δεν μπορεί να πωλείται όσο-οσο για να πληρώνονται μισθοί μη παραγωγικών ατόμων.
Η μεγαλύτερη τρύπα όμως βρίσκεται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις που συρρικνώνονται ή κλείνουν.
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι το 80% από αυτές ανήκαν σε επιπόλαιους επιχειρηματίες, η ζημιά παραμένει η ίδια. Όσοι ανόητοι λένε «ήλθε η ώρα να κλείσουν οι επιχειρηματίες που πλούτισαν ασύστολα» αγνοούν ότι η κρίση πλήττει κυρίως τις υγιείς επιχειρήσεις, αυτές που δεν έχουν μάθει να παρανομούν και να τα «βρίσκουν».
ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ…
Έχω το πικρό προνόμιο να γράφω αυτό το σημείωμα από τη θέση κάποιου που μπορεί να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την τρέχουσα κρίση,
· είτε γιατί ήταν πολύ συντηρητικός στις εποχές της εγκληματικής φούσκας
· είτε επειδή έχει (ρομαντική) διάθεση να επενδύει
· είτε, τέλος, παρά τις σκληρές συνθήκες, εξακολουθεί να έχει εισροή εργασιών (έστω και αν κανείς σε αυτή τη χώρα, δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει σε δύο μήνες).
Η κατάρρευση γύρω μας, όμως, είναι πολύ πιο ισχυρή από το μικρόκοσμο του καθενός μας... Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να δίνει ασπιρίνες για να γιατρέψει το νεόπλασμα. Κάνει μικροδιαχειρίσεις εντείνοντας τα στοιχεία εκείνα τα οποία κρατούν τη χώρα σε ένα αντιπαραγωγικό στάτους.
Η αγωνία των οικογενειών που βλέπουν τα παιδιά τους εκτός δουλειάς και εκτός κοινωνικής ισορροπίας, θα γίνει κύμα ορμητικό που θα παρασύρει όσους κάνουν μικροπολιτικές. Σ’ αυτό το κύμα θα πάρουν μέρος ακόμα και εκείνοι που διατηρούν τα «τυχερά» και τις αργομισθίες, γιατί ο καημός τους για τα αδιέξοδα των παιδιών τους θα είναι πιο ισχυρός από τη διατήρηση των προνομίων...
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: 7 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΡΓΟΜΙΣΘΟΣ
Ναι καλά διαβάσατε, μια δυναμική επιχείρηση 7 ατόμων, που τα περισσότερα στελέχη της έχουν πτυχία, έχει συρρικνώσει τις (συνολικές) απολαβές της στο επίπεδο των εσόδων ενός ημι-αργόμισθου. Η επιχειρηματίας είναι σοβαρή, οι υπηρεσίες που παρέχει η εταιρεία της είναι υψηλού επιπέδου και διεθνών προδιαγραφών. Κάποιοι θα πουν ότι δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες επιχειρήσεις, αλλά δεν είναι σωστή αυτή η θεώρηση. Η ορθή οπτική γωνία είναι ότι υπάρχουν αρκετές τέτοιες σοβαρές μονάδες του ιδιωτικού τομέα, που παρέχουν πραγματικές υπηρεσίες οι οποίες έχουν ζήτηση. Αν κλείσουν αυτές οι επιχειρήσεις, τότε δεν θα ξανανοίξουν ποτέ (στην Ελλάδα).
No comments:
Post a Comment