Όσοι πόνταραν (κόμματα, συνδικαλιστές, παράγοντες των πανεπιστημίων κλπ.) στην αναμπουμπούλα για να ψαρέψουν στα θολά νερά, βλέπουν ότι οι εξελίξεις δεν τους ευνοούν. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, χωρίς να το κάνει από συμπάθεια προς την κυβέρνηση, θέλει να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, αλλά και εναλλακτικές σε σχέση με τα μονοπώλια της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παρόλο που δεν υπάρχουν ξεκάθαρες προτάσεις προς το ευρύ κοινό, αυτό αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται η ρίζα του κακού. Αρνείται να συνταχθεί με τις σκοταδιστικές δυνάμεις, που υποστηρίζουν μεσαιωνικές δομές στα Πανεπιστήμια, κόντρα σε οτιδήποτε συμβαίνει στην Ευρώπη.
Το τίμημα που πληρώνει η ελληνική κοινωνία, για να συνειδητοποιήσει όλες τις διαστάσεις του ζητήματος της εκπαίδευσης, είναι μεγάλο. Παρόλα αυτά, το σοκ είναι εντυπωσιακό και μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα ότι δεν μπορούν να ισχυρίζονται στο εξής οι διάφοροι παράγοντες του ζητήματος, ότι δεν γνωρίζουν: οι γονείς, οι φοιτητές, οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί υπέστησαν τους τελευταίους δύο μήνες, τόνους πληροφοριών, «αποκαλύψεων», καταγγελιών... Ένα μέρος αυτής της πληροφορίας, ήταν ακατέργαστο, περιτυλιγμένο με προκαταλήψεις, μεθοδευμένο. Εντούτοις, όλοι μας ξέρουμε περισσότερα και έχουμε εναλλακτικές δράσης.
Πάνω απ΄ όλα, τα γεγονότα του τελευταίου διμήνου έδειξαν ότι δεν αρκεί να περιμένουμε, ως πολίτες, ως γονείς, τη λύση του κόμπου της εκπαίδευσης, από τις πολιτικές ηγεσίες, ή τους εκπαιδευτικούς. Έχουμε και εμείς δυνατότητες και εργαλεία, ώστε να προγραμματίσουμε την συμβολή μας, που θα βάλει ένα λιθαράκι ώστε λχ. να δίνουν λογαριασμό τα Πανεπιστήμια στην κοινωνία.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παρόλο που δεν υπάρχουν ξεκάθαρες προτάσεις προς το ευρύ κοινό, αυτό αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται η ρίζα του κακού. Αρνείται να συνταχθεί με τις σκοταδιστικές δυνάμεις, που υποστηρίζουν μεσαιωνικές δομές στα Πανεπιστήμια, κόντρα σε οτιδήποτε συμβαίνει στην Ευρώπη.
Το τίμημα που πληρώνει η ελληνική κοινωνία, για να συνειδητοποιήσει όλες τις διαστάσεις του ζητήματος της εκπαίδευσης, είναι μεγάλο. Παρόλα αυτά, το σοκ είναι εντυπωσιακό και μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα ότι δεν μπορούν να ισχυρίζονται στο εξής οι διάφοροι παράγοντες του ζητήματος, ότι δεν γνωρίζουν: οι γονείς, οι φοιτητές, οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί υπέστησαν τους τελευταίους δύο μήνες, τόνους πληροφοριών, «αποκαλύψεων», καταγγελιών... Ένα μέρος αυτής της πληροφορίας, ήταν ακατέργαστο, περιτυλιγμένο με προκαταλήψεις, μεθοδευμένο. Εντούτοις, όλοι μας ξέρουμε περισσότερα και έχουμε εναλλακτικές δράσης.
Πάνω απ΄ όλα, τα γεγονότα του τελευταίου διμήνου έδειξαν ότι δεν αρκεί να περιμένουμε, ως πολίτες, ως γονείς, τη λύση του κόμπου της εκπαίδευσης, από τις πολιτικές ηγεσίες, ή τους εκπαιδευτικούς. Έχουμε και εμείς δυνατότητες και εργαλεία, ώστε να προγραμματίσουμε την συμβολή μας, που θα βάλει ένα λιθαράκι ώστε λχ. να δίνουν λογαριασμό τα Πανεπιστήμια στην κοινωνία.
4 comments:
Ο κόσμος ξέρει τι συμβαίνει... Το Πασοκ το ξέρει; Ο Συνασπισμός πού αρμενίζει;
H υπόθεση των Πανεπιστημίων έχει γίνει ένα εύκολο άλλοθι για όσους πρώην αριστερούς ή πασόκους, θέλουν να στρίψουν με τρόπο και να κολακεύσουν την κυβέρνηση....
Χτες, στην τηλεόραση, σ' ένα κανάλι, ήταν ένα στιγμιότυπο, παγωμένο, που έδειχνε μια φράση, σ' ένα πανό, μάλλον φοιτητών που αγωνίζονται ακόμη, που έλεγε, ότι οι καταλήψεις θα συνεχιστούν, για πάντα. Και ο σχολιαστής έλεγε, ειρωνικά, ώστε δεν θα ξανακάνετε μάθημα Δεν το θέλετε;
Μπήκα λοιπόν στη σκέψη, τι θα γίνει μ' εκείνους τους ταλαίπωρους γονείς, που βλέπουν τα παιδιά τους να χάνουν μαθήματα, ή να είναι σε καταλήψεις και η χρονιά να χάνεται, ανεπιστρεπτί.
Για όσους κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας, είναι λίγο ενοχλητικό, να "χάνεται" μια ημέρα κάθε εβδομάδας, από τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Όπως φαντάζομαι ..ενοχλητικό.. είναι, όταν κάποιος δεν έχει να φάει, ή να πληρώσει το ενοίκιο, και είτε βγαίνει στη ζητιανιά, είτε παίρνει το στραβό δρόμο, που είναι και λάθος.
Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει με τα κακά στοιχεία που μπαίνουν στις διαδηλώσεις, ώστε οι κάτοικοι, συγκεκριμένων συνοικιών, να μην μπορούν κάθε φορά, να αναπνεύσουν, από τα καπνογόνα. Είχα ακούσει, πως είχαν πιάσει κάποιον από τους ..γνωστούς αγνώστους.. και μια μέρα, ένας αστυνομικός, βρήκε το αυτοκίνητο του, καμμένο.
Σαφώς και πρέπει να πιάνουν τους ταραξίες. Σαφώς και πρέπει να μπουν τα ΜΑΤ, όταν ο άλλος, μέσα από την αυλή του Πολυτεχνείου, τους πετάει, μολότωφ κλπ. Πιστεύω όμως, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι εκείνο που τελικά δεν έχει καταργηθεί ακόμη, ως μέρος όπου ελεύθερα ο άλλος, μπορεί να μιλάει και να σκέπτεται.
Γεράσιμος
Είναι εξαιρετικά εύκολο να καταδικάζονται όλα τα κόμματα για τον τρόπο που εκμεταλλεύονται το θέμα της Παιδείας, αφού οι επικοινωνιακοί και μικροπολιτικοί στόχοι τους είναι προφανείς. Είναι επίσης εύκολο να τα "ρίχνει" κανείς στους "ιδεολογικά κολλημένους ή παιδαγωγικά αδιάφορους ή βολεμένους" καθηγητές ή, ακόμη, στους "πολιτικά αποπροσανατολισμένους ή βολεμένους" φοιτητές, αφού είναι προφανώς ανακόλουθη και αντιφατική η στάση τους. Η σημαντική διαφορά είναι, νομίζω, ότι στην πρώτη περίπτωση η υστερόβουλη και ανειλικρινής προσέγγιση και στάση των πολιτικών παραγόντων είναι ουσιαστικά γενική, οπότε δεν ωφελεί νομίζω ιδιαίτερα να ρίχνει κανείς μονομερώς ευθύνες στην κυβέρνηση ή σε άλλα κόμματα, εξουσίας ή "αντι-εξουσίας". Δεν υπάρχουν σοβαρές ελπίδες λύσης από την πλευρά αυτή. Πετάμε τη μπάλλα στην κερκίδα με το να μετατρέπουμε το παιχνίδι σε ανταλλαγή φωτοβολίδων μεταξύ των θεατών. Αντίθετα, πιστεύω, στο χώρο των καθηγητών και φοιτητών υπάρχουν πολλοί, η πλειοψηφία μάλλον, που δεν εκφράζονται από τις κουρδισμένες κοκκορομαχίες, έστω και αν (πολύ κακώς)τις αποδέχονται παθητικά. Για να στεκόμαστε θετικά, για να διαμορφώσουμε κάποια προοπτική λύσεων, εμείς ο τρίτος πόλος των ενδιαφερομένων (γονείς, κοινωνία, φορολογούμενοι)πρέπει να ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο με αυτούς που ενδιαφέρονται λιγότερο για τις δημοσκοπήσεις... Δηλαδή, για μένα το θέμα είναι να
επηρεάσουμε και να στηρίξουμε όλοι μας (από τη θέση του πολίτη, γονέα, φίλου, συναδέλφου) τους
καθηγητές και φοιτητές (όσους τουλάχιστον στοιχίζονται πίσω από προοδευτικές αντιλήψεις) στο να διαμορφώσουν και να στηρίξουν αξιόπιστες πρωτοβουλίες λύσης. Πως θα τους επηρεάσουμε? Κατά τη γνώμη μου ασκώντας τους αυστηρότερη κριτική, γιατί αυτοί μπορούν να δώσουν λύσεις και το αποφεύγουν, καταδεικνύοντάς τη δική τους ευθύνη, αλλά και το δικό τους θετικό δυναμικό, αφού από αυτούς εξαρτάται η επιτυχημένη εφαρμογή των όποιων "μεταρρυθμίσεων". Είναι
βολικό να βρίσκουν πρόφαση τις
ανακολουθίες των κυβερνήσεων. Τα κρίσιμα θέματα της αυτονομίας και επαρκούς χρηματοδότησης πρέπει να είναι τα επιδιωκόμενα μέσα και όχι ο σκοπός της δράσης της πανεπιστημιακής κοινότητας, που πρέπει να δείξει αξιοπιστία και δημιουργικότητα για να διεκδικεί με περισσότερες αξιώσεις αυτονομία και πρόσθετη χρηματοδότηση. Όσο για τις δημοσκοπήσεις, θα αποτελούν χρήσιμο εργαλείο (και όχι στρεβλωτικό παράγοντα) όταν (1) οι πολιτικοί πάψουν να αντιμετωπίζουν τα βραχυχρόνια αποτελέσματά τους ως αυτοσκοπό (ενισχύοντας έτσι τις τάσεις λαϊκισμού και παράκαμψης των ουσιαστικών λύσεων), αλλά ως μεσοπρόθεσμο στοιχείο αξιολόγησης συγκροτημένων πολιτικών, (2) όταν θα πάψουν να είναι ανεξέλεγκτες και άρα αναξιόπιστες (όρα τηλεφωνική καταγραφή πρόθεσης ψήφου)και, κυρίως, (3) όταν θα καταγράφουν το "τι θέλει ο κόσμος" (καθρέπτης αυθόρμητων επιθυμιών, αναγκών και προσδοκιών)και όχι
"τι ξέρει ο κόσμος" (καθρέπτης της κατευθυνόμενης πληροφόρησης των ΜΜΕ).
Post a Comment