Πώς δεν βλέπουμε τόσα αλεξίπτωτα γύρω μας;

Είναι η τέταρτη απόπειρα που κάνω να γράψω αυτό το σημείωμα. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, ενώ γύρω μας τόσες γραφίδες έχουν καθημερινά να πουν κάτι χρήσιμο ή επινοητικό. Έχουν γραφτεί περίπου όλα, σε μια στιγμή που το ζήτημα δεν είναι τι λες, αλλά κυρίως το τι πράττεις. Καταλήγω στο ότι έχει αξία να πούμε μερικά λόγια κόντρα στην ψυχολογία του τρόμου, του πανικού και του εκνευρισμού. Η κατάσταση είναι ακραία, αλλά δεν είμαστε η μόνη γενιά σ’ αυτή τη χώρα που έζησε στο βίο της παρόμοιες καταστάσεις. Η Ελλάδα είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή τη στιγμή, αλλά δεν είναι η μόνη χώρα που ζει τη ζώνη του λυκόφωτος. Ναι, έχουμε πέσει στο κενό, αλλά υπάρχουν γύρω μας πολλά αλεξίπτωτα. Αρκεί να μην προσποιούμαστε, όπως κάναμε επί δύο χρόνια, ότι κάτι θα γίνει πάλι και θα τη βολέψουμε. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έδειξαν ότι το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο, κάτι που ισχύει ό,τι και αν ψήφισε ο καθένας μας. Ας δούμε μερικά από τα διαθέσιμα αλεξίπτωτα:

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ; «ΠΑΡ’ ΤΟ ΑΛΛΙΩΣ»
Η σκέψη να δώσουμε παράταση στο πελατειακό σύστημα και στους θύλακες της διαφθοράς, γιατί αυτοί θα μας βοηθήσουν να τη σκαπουλάρουμε, «κάηκε». Ακόμα και αν το κάνεις εσύ ή εγώ, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών διάλεξε να τιμωρήσει αυτό το μεγάλο συμβιβασμό. ΄Η θα γίνουν μεγάλες αλλαγές ή το πράγμα οδεύει προς το βράχο. Μόνη επιλογή μας, η πίεση να αλλάξουν τα ρεύματα και οι φορείς, που ο καθένας μας θεωρεί ότι ταιριάζουν σ΄ αυτό που πιστεύουμε.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΔΡΟΜΟΣ
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, πρέπει να προχωρήσουν αλλαγές που δεν έγιναν επί 40 χρόνια. Οι αλλαγές θέλουν λεφτά και χρόνο. Δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αφού δεν πέτυχε ο δρόμος του μικρού ρίσκου ή του –θεωρούμενου- σίγουρου κέρδους, ας πάμε κατά μέτωπο στο μονοπάτι του υψηλού ρίσκου.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ
Αν τιμωρήθηκε κάτι σκληρά ήταν η διαδρομή της απαλλοτρίωσης των Συλλογικών Αγαθών από τα άτομα. Έκλεισε και αυτό το μονοπάτι για τους πολλούς. Διαλέγει ο καθένας μας τις συλλογικότητες που τον εκφράζουν, όχι μόνο για παρηγοριά και καταφυγή, αλλά και για δημιουργία, για εργασιακή ισορροπία, για την υπέρβαση.

ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΝΕΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ
 Όπου και να ισορροπήσει αυτή η χώρα, οι τύχες της, όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και στη γειτονιά που ζούμε, θα καταλήξουν σε ηγεσίες, οι οποίες σε αρκετό βαθμό θα είναι νέες. Η ιστορία λέει ότι δεν θα είναι εξολοκλήρου νέες, ούτε αυτές που θα επιβιώσουν θα προκύψουν από αξιοκρατικά κριτήρια. Ωστόσο η πορεία σωτηρίας περνάει μέσα από καινούργια πρόσωπα, που έχουν τα κίνητρα ή τα κότσια ή και την άγνοια κινδύνου, να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Ο καθένας μας παίζει πολλά και γι’ αυτό αυτή η αίσθηση στα μάτια που καίνε. Σχεδόν ολοι είχαμε μάθει στα σίγουρα, εξού και ο εκνευρισμός που ξεχειλίζει. Παίρνουμε λοιπόν βαθιά ανάσα και εντοπίζουμε τα αλεξίπτωτα. Είναι περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Είναι πιο ανθεκτικά απ’ όσο πιστεύουμε.

 Το κείμενο  δημοσιέυτηκε στην Lifo 16/5/2012