Σε ποιο πανεπιστήμιο θα στείλουμε τα παιδιά μας;

Όλη η συζήτηση περί νόμου-πλαισίου και περί αλλαγών στην Παιδεία, θα έχει ως τελικό κριτή τη διάθεση των «πελατών» των Πανεπιστημίων, ως προς το πού θα στείλουν τα παιδιά τους… Βρέθηκα σε μια παρέα, όπου οι περισσότερες οικογένειες δεν είχαν πολύ μεγάλη άνεση, διαθέτουν ωστόσο τη δυνατότητα να στείλουν -μαζεύοντας οικονομίες- τα παιδιά τους σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Όλοι είχαν ακούσει κάποιο γνωστό τους να τους λέει ότι το δικό του παιδί που πηγαίνει σε ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι μάρτυρας σε μια κατάσταση διάλυσης. Είτε γίνονται καταλήψεις, είτε δεν γίνονται... Αυτή η εικόνα που συνοδεύει πλέον την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ΑΕΙ, είναι ο χειρότερος εχθρός τους. Κανένας νόμος δεν είναι εύκολο να την αλλάξει, όταν κάθε βράδυ βγαίνουν στα «παράθυρα» πρυτάνεις, καθηγητές και φοιτητές, οι οποίοι επιβεβαιώνουν ότι στα πανεπιστήμια δεν προωθείται η γνώση, ούτε η ακαδημαϊκή κουλτούρα.

Τα επόμενα χρόνια τα ελληνικά ΑΕΙ θα χάσουν τα καλύτερα μυαλά. Αρκετά από αυτά δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ στην Ελλάδα.

Αυτή η δυσάρεστη πραγματικότητα δεν θα αλλάξει τα μυαλά των παραγόντων, που κρατούν σήμερα σε ομηρία τα εγχώρια πανεπιστήμια. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν βαθιές τομές, σκέπτονται μόνο το εκλογικό κόστος.

Ούτε τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα φέρουν τη λύση, καθώς με τα σημερινά δεδομένα, μπορεί να καταλήξουν σαν την μη κρατική τηλεόραση. Αν ψάξουμε κάτι θετικό σε αυτό το κύμα του ξενιτεμού μεγάλου αριθμού ικανών φοιτητών, είναι ότι όσοι γυρίσουν θα φέρουν πίσω έναν αέρα κοσμοπολιτισμού και γνώσεις, που δεν προσφέρει η εσωστρέφεια και το πλέγμα ανωτερότητας εγχωρίων θεσμών. Θα γίνει πιο ανταγωνιστική η αγορά εργασίας... Και θα χάσουν ένα καλό κομμάτι της «πελατείας» τους οι μειοψηφίες και οι μικροομάδες, που λυμαίνονται το ελληνικό πανεπιστήμιο.