Η Γεωπονική δείχνει πως η νοοτροπία αλλάζει πολύ αργά

Η συντριπτική πλειοψηφία απο τους 90 πρωτοετείς της Γεωπονικής Αθηνών αποτελείται, σύμφωνα με μια φοιτήτρια, απο παιδιά των οποίων οι οικογένειες ζουν στην Αθήνα. Βρέθηκαν σε αυτη τη σχολή , κατά κανόνα , απο καραμπόλα. Είχαν ως πρώτη επιλογή άλλες σχολές, τελείως διαφορετικού προσανατολισμού, όπως η Ιατρική.
Ασφαλώς δικαιούνται τα νέα παιδιά να αντιδρασουν με κάποια επιχειρήματα, όπως: ' οι προηγούμενες γενιές καταστρέψατε τη χώρα και τώρα θελετε να μας στείλετε εμάς, για τιμωρία, στην εγκαταλειμμένη ελληνική ύπαιθρο. Μας παροτρύνετε να πάμε στην επαρχία, με τη πολύ φτωχή ζωή και με εισοδήματα πολύ μικρότερα απότι κερδίζατε εσείς'. Σε προσωπικό επίπεδο, τα παιδιά αυτά έχουν το δικαίωμα να το λένε. Στο επίπεδο της κοινωνίας, θα έπρεπε ήδη να φαίνονται κάποια σημάδια, για την ανάγκη αναζωογόνησης της υπαίθρου στο παραγωγικό τομέα.
Για όσο διάστημα, η νεολαία θεωρεί οτι η ενασχόληση με τον αγροκτηνοτροφικό τομέα ειναι 'τιμωρία' , αυτο θα σημαίνει ότι καλλιεργούνται ακόμα οι αυταπάτες για τη δυνατότητα να διορισθούν στο δημόσιο ή να βρούν καποια καλοπληρωμένη δουλειά σε κάποιες υπηρεσίες στη πόλη, ενώ η οικονομία καταρρέει από την ύφεση.
Ο Γιώργος ειναι 30 χρονών και προτιμά να ταξιδεύει 60 χιλιόμετρα κάθε μέρα, για να διδάσκει ως αναπληρωτής καθηγητής και αρνείται να συμβάλει στη μεσαία αγροτική παραγωγή του πατερα του. Προτιμά ένα μηνιαίο εισόδημα 700 ευρώ, που παίρνει με αρκετή καθυστέρηση, ενω οι προπτικές να γίνει μόνιμος ειναι πολύ μακριά (δεν έχει περάσει ακόμα απο ΑΣΕΠ και οι προβλέψεις ειναι γκρίζες). Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι 'τσοντάρει' ο 60χρονος πατέρας του, ένας παραδοσιακός έντιμος αγρότης.
H αλήθεια ειναι πως υπάρχει κάποια κινητικότητα υπέρ της αναζωογόνησης της πρωτογενούς παραγωγής, όπως έδειξε η περιπτωση του φοιτητή Πολυτεχνείου, που 'πέταξε' δυο χρόνια σπουδών, για να ξεκινήσει απο το μηδέν στη Γεωπονική.Σχετική ειναι και η περίπτωση τριών αδελφιών, που ακολουθουν τρεις διαφορετικές εξειδικεύσεις της Γεωπονικής, προφανώς στα πλαίσια ενός οικογενειακού σχεδίου.
Η σημερινή κατάσταση στην αγροτική παραγωγή ειναι φυσικό να μην εμπνέει τους νέους. Ενα μεγάλο μέρος 'αγροτών' ειναι στην ουσία εισοδηματίες, που παίρνουν γενναίες επιδοτήσεις και συντηρούν μια χαμηλής ποιότητας και παραγωγικότητας παραγωγή, χρησιμοποιώντας οικονομικούς μετανάστες. Ενα άλλο μέρος της αγροτικής παραγωγής, αποτελείται απο παραδοσιακούς αγρότες, που ασχολούνται με καλλιέργειες πολύ μικρής απόδοσης και ανεμικής προοπτικής (λχ λάδι). Οι τελευταίοι ειναι όμηροι μιας ξεπερασμένης αντίληψης για το πρωτογενή τομέα , δουλεύοντας επτά μέρες την εβδομάδα και απολαμβάνοντας τη μιζέρια της ελληνικής περιφέρειας.
Τι αντιδράσεις έχετε; ρώτησα πριν μερικές εβδομάδες το πιο στενό συνεργάτη βουλευτή, που εκλέγεται σε μεγάλη αγροτική και φτωχή περιφέρεια. 'Στα χωριά  δεν έχουμε κανένα πρόβλημα' απάντησε. 'Ολα σχεδόν τα σπίτια έχουν ένα καλό εισόδημα απο τις επιδοτήσεις, ενώ παίρνουν και απο μια αναπηρική σύνταξη'. 
Χρειάζεται υπομονή λοιπόν... Κάποιες ηγετικές ομάδες στο αμέσως επόμενο διάστημα μπορεί να συμβάλουν, ώστε η ανάγκη στήριξης της ελληνικής αγροτικής παραγωγής να μην γίνει σε συνθήκες που μοιάζουν με καταδίκη των νέων.. Να επεξεργαστούν κάποιο σχέδιο, να δώσουν νόημα, να συνδυάσουν την αναζωογόνηση της περιφέρειας σε αλλους τομείς (πολιτισμός, ψυχαγωγία) και να αποσυνδέσουν τη παραγωγή απο τη κρατική πατρωνία (επιδοτήσεις για άχρηστη παραγωγή ή για επενδύσεις-μαϊμου). 
Α, η αντικατάσταση των καρκινωμάτων των παραδοσιακών Συνεταιρισμών, θα είναι πρωταρχικής σημασίας.