Εσκασαν 4 φούσκες μα δεν αρκει..

To παρακάτω σημείωμα δημοσιεύθηκε στη στήλη #changingGreece της LIFO 23/02/12

Οι περισσότεροι Έλληνες και οι (συντριπτικά) περισσότεροι Ευρωπαίοι συμφωνούν στο οτί η Ελλάδα αλλάζει πολύ αργά. Να δούμε ορισμένους τομείς, οπου μέσα στην οχλοβοή της κρίσης έχουν γίνει βαθύτατες αλλαγές, με το ερώτημα να παραμένει μετέωρο μήπως ειναι too little, too late.

Κληρονομική δημοκρατία: μάλλον τελείωσε οριστικά η παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδας, όπου επί 60 χρόνια οι πολίτες ψηφίζαμε και καθιστούσαμε παντοδύναμες 3 πολιτικές οικογένειες. Ούτε στην Ινδία δεν συνέβαινε αυτο. Η δραματική κρίση που μας βρήκε μετά το  2009 φαίνεται να έχει πλήξει ανεπανόρθωτα την πολιτική ισχύ  των 3  οικογενειών (και 3-4 δεύτερης γραμμής).
Λόγω της παντοδυναμίας τους (brand, μηχανισμός προσώπων κλπ) είχαν κάψει σχεδόν κάθε αλλο πρόσωπο που θα μπορούσε να αναδειχθεί ως ηγετική φιγούρα.

Οι 4  φούσκες: το ‘99 είχαμε τη φούσκα του Χρηματιστήριου (τι τρελά πάρτυ!), το 2004 γλεντήσαμε την Ολυμπιάδα. Η φούσκα των ακινήτων κράτησε απο το 2005 μέχρι το 2009. Η φούσκα του ΚΠΣ και του ΕΣΠΑ απο το 1990 έως το 2010. Σε όλες αυτές τις φούσκες δημιουργήθηαν απίστευτα εισοδήματα, που δεν περιορίστηκαν σε μια μικρή ελίτ.

Πελατειακό κράτος, δημόσιο: γύρω από τη λεηλασία του κράτους και τον εκμαυλισμό ευρέων στρωμάτων στήθηκε το μεγαλο πανηγύρι μετά το 1974. Το χρεωκοπημένο κράτος δεν μπορεί να στηρίξει αυτό το μηχανισμό. Το μόνο που του απομένει είναι να γίνει ένας μίζερος μηχανισμός καταμερισμού της αδικίας, οπού θα μοιράζει ξεροκόμματα από κάποιο νέο σχέδιο Μάρσαλ και την ‘ωραία ατμόσφαιρα’ των (υποχρεωτικών,  κατά τα άλλα) ιδωτικοποιήσεων.

Εξωστρέφεια: η χώρα της Αργοναυτικής εκστρατείας είχε απορροφηθεί μετά το 1990 στην απόλαυση των 4 φουσκών. Πάρα πολλοί  Έλληνες, δεν είχαν κανένα λόγο να ταλαιπωρηθούν στο εξωτερικό (που δεν έχει και τη ‘νύχτα’ της Αθήνας), αφού μια σχέση με το κράτος ήταν πολύ πιο αποδοτική από το να τρέχουν στο Λονδίνο ή στο Βουκουρέστι, στο Ντουμπάι ή στο Γιοχάνεσμπουργκ. Στο εξής , είτε με ευρώ είτε με δραχμή, όλοι πρέπει να κυτάμε το παγκόσμιο χάρτη. Είτε παίρνοντας τη βαλίτσα μας για το Βελιγράδι ή το Βίλνιους, είτε παράγοντας κάτι στην Ελλάδα που μπορεί να το πληρώσει ένας ξένος.

Πολιτισμός/τουρισμός: αισθάνομαι οργή κάθε φορά που ένα διεθνές Μέσον κάνει αναφορά σε θέματα της ελληνικής αρχαίας ιστορίας, ενώ βαρύγδουποι έλληνες σχολιαστές ανατρέχουν μονίμως σε ιστορίες απο τους χούλιγκαν των γηπέδων για να ενισχύσουν τα ‘επιχειρήματά’ τους. Τώρα πια αλλάζει το παιγνίδι: αν θέλουμε να μειώσουμε τη κατρακύλα, θα πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την Ιστορία αυτής της χώρας, να προστατεύσουμε το τουρισμό μας που είχε γίνει πασαρέλα της αρπαχτής.
Δεν ξέρω πόσα μπορούν να σωθούν. Νοιώθω όμως οτί υπάρχουν αξίες αυτής της χώρας που μπορούν να σταθούν, γιατί εχω τη τύχη να εισπράτω κάθε μέρα την επιμονή απλών ανθρώπων που θέλουν να στρατευθούν σε ενα μικρό ή Μεγάλο σκοπό. Είμαι ευγνώμων...