 |
Ο Joe Trippi είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο στο χώρο της επικοινωνίας. Οι ιδέες του που εφάρμοσε για πρώτη φορά ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Howard Dean το 2003 ανέτρεψαν τον τρόπο που γίνονταν οι πολιτικές καμπάνιες μέχρι τότε, καθώς τοποθέτησε στην εικόνα τη συμμετοχή των πολιτών μέσα απο την αξιοποίηση του Ιnternet. Αυτή η ριζοσπαστική προσέγγιση, όπως λέει και ο Joe Trippi, έδωσε στον Obama την πλατφόρμα να κερδίσει την πανίσχυρη Hillary Clinton, που είχε απόλυτη υπεροχή στους μηχανισμούς του Δημοκρατικού κόμματος και στα αμερικανικά media.
Κάποιοι που ασχολούνται με τις εξελίξεις στην επικοινωνία, θα σημειώσουν ότι οι ιδέες του Trippi δεν είναι πλέον πρωτοποριακές... Ακόμα κι αν ισχύει αυτό, οι τεχνικές του Trippi και οι πρακτικές του Obama ειναι εξαιρετικά πρωτοποριακές σε σχέση με τις αντίστοιχες που χρησιμοποιούν τα ελληνικά κόμματα και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτικών.
Είχα την τύχη να συζητήσω με τον Joe Trippi επί 90’ κατ’ ιδίαν. Παρόλα αυτά δεν έχασα την ευκαιρία να ακούσω με προσοχή τη παρουσία του στο TEDxAthens , που ήταν χρονικά μετά τη συνάντησή μας.
H συνάντηση με τις απόψεις του ήλθε λίγο καιρό αφότου είχα γράψει (26 Ιουλιου) εδώ, τη δυσκολία που θα έχουν πολλοί ελληνες πολιτικοί να επισκεφτούν στις επόμενες εκλογές ΚΑΠΗ, Λαϊκές Αγορές κλπ και την ανάγκη να αλλάξουν τις καμπάνιες τους.
Στη συνέχεια συγκεντρώνω πέντε σημεία από τις θέσεις του, που αξίζει να μελετήσουν τα ελληνικά κόμματα, οι πολιτικοί, αλλά πολύ περισσότερο οι νέοι άνθρωποι που είναι χρήσιμο να μπουν στην ελληνική πολιτική σκηνή:
1. ‘Η TV και ο κομματικός μηχανισμός έχουν χάσει τη μονοκρατορία’.
Το γεύτηκε η Hillary Clinton το 2007. Στην Ελλάδα δεν έχει φανεί πάντως μέχρι στιγμής ποιοι θα πάρουν το ρίσκο που πήρε ο Trippi το 2003 και ο Obama το 2007. Αν θ ακολουθήσουν αυτό που λέει ο Trippi ‘It’s the network, stupid’.
Διστάζουν ή φοβούνται ή δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί, πώς να αξιοποιήσουν τη δύναμη που έχει μεταφερθεί στην Κοινωνία των Πολιτών . Στην πλειοψηφία τους αδυνατούν να το κάνουν, επειδή το πολιτικό DNA τους έχει διαμορφωθεί μέσα από τη σχέση με τη TV και την εξάρτηση από το κομματικό/προσωπικό μηχανισμό.
Μια ισχυρή μειοψηφία πολιτικών έχει τις ικανότητες και την ευφυία να κάνει το επόμενο βήμα, αλλά είναι ψυχολογικά δέσμια από το παραδοσιακό τρόπο που επιβεβαίωνε την εξουσία της (σχέση με media και με ένα επιτελείο συνεργατών). Κάποιοι από αυτούς τους πολιτκούς θα σπάσουν τους δεσμούς, γιατί όπως τονίζει ο Trippi, αυτό είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης. Αν δεν το κάνουν, τότε θα εξαφανιστούν.
Οι έλληνες πολιτικοί που έχουν πλέον δυσκολίες να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, θα πρέπει αναγκαστικά να επιχειρήσουν μια καινούργια αρχή: να βρουν τρόπο απευθείας επανασύνδεσης με τους πολίτες. Αυτό, όπως σημειώνει ο Joe Trippi, δεν μπορεί να γίνει ούτε μέσα απο τις σχέσεις με τα media, ούτε με τη διαμεσολάβηση του προσωπικού μηχανισμού συνεργατών.
2. ‘Ξεχάστε τα λεφτά, φτιάξτε το δίκτυο πολιτών’:
Πολλοί έλληνες πολιτικοί είναι όμηροι της σκληρής πραγματικότητας οτί για να πολιτευτούν πχ στη Β’ Αθηνών, χρειάζονται πάνω από ένα εκατομμύρια ευρώ (και την εύνοια των media). Για να εξασφαλίσουν αυτά τα χρήματα, θα πρέπει να προχωρήσουν σε ισχυρούς συμβιβασμούς, καθώς ειναι αδύνατον να συγκεντρωθεί αυτό το ποσόν (και η εύνοια) μέσα απο διαφανείς διαδικασίες.
Αυτές όμως οι ‘υποχρεώσεις’, ειναι ακριβώς εκείνες που έχουν φέρει την Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα στη σημερινή του κατάσταση.
Οι πρώτοι που θα τολμήσουν να κάνουν κάτι διαφορετικό, θα είναι εκείνοι που θα κερδίσουν μια θέση στο νέο χάρτη, που σε κάθε περίπτωση θα δημιουργηθεί στη πολιτική σκηνή. Είναι η μόνη ευκαιρία όσων νέων θέλουν να μπουν στη πολιτική (και , ταπεινή μου άποψη, πρέπει να τις/τους παροτρύνουμε να το επιχειρήσουν). Επίσης, είναι μια απο τις μοναδικές ευκαιρίες που θα έχουν οι υφιστάμενοι πολιτικοί, να ξανακερδίσουν ουσιαστική σχέση με Πολίτες.
3. ‘Οι πολιτικοι πρέπει να εμπιστευτούν τους Πολίτες, πριν οι Πολίτες εμπιστευτούν τους πολιτικους’
Ακούγεται ως κοινή λογική... Ας αναρωτηθούμε όμως: ποιες, πόσες είναι οι πράξεις των ελληνικών κομμάτων και των πολιτικών, που δείχνουν ότι ακολουθούν στην πράξη αυτήν την ‘κοινοτυπία’;
4. ‘Ηρθε η ώρα που η σφεντόνα των ελλήνων Πολιτών θα πλήξει το Γολιάθ του ελληνικού πολιτικού συστήματος’.
‘Εδώ και τώρα, είναι η στιγμή Napster της Ελλάδας’ είπε για την ακρίβεια ο Trippi, εννοώντας ότι όπως ο Napster σάρωσε τη πανίσχυρη και με αδιανόητα κέρδη, μουσική βιομηχανία , έτσι και οι έλληνες πολίτες μπορούν να αλλάξουν δραματικά το ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
5. ‘Δεν πρόκειται για αλλαγή του μοντέλου επικοινωνίας, πρόκειται για μεταφορά εξουσίας’.
Όποια κόμματα και όποιοι έλληνες πολιτικοί κάνουν ‘επένδυση’ στο Internet, ας το σκεφτούν δύο φορές. Αν συνειδητοποιήσουν αυτή τη φράση του Joe Trippi, τότε δεν αρκεί να προσλάβουν κάποιους συμβούλους για την online επικοινωνία τους. Θα κερδίσουν λίγα στην επικοινωνία, αλλά θα χάσουν πολλά στην πολιτική.
Για να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, ας ξεκινήσουν με το να αφιερώνουν οι ίδιοι , καθημερινά 30’ του προσωπικού τους χρόνου για την απευθείας επικοινωνία με πολίτες, που γίνεται πιο εύκολη μέσω του Internet (αλλά δεν αρκεί το Internet).
Στη συνέχεια συγκεντρώνω πέντε σημεία από τις θέσεις του, που αξίζει να μελετήσουν τα ελληνικά κόμματα, οι πολιτικοί, αλλά πολύ περισσότερο οι νέοι άνθρωποι που είναι χρήσιμο να μπουν στην ελληνική πολιτική σκηνή:
1. ‘Η TV και ο κομματικός μηχανισμός έχουν χάσει τη μονοκρατορία’.
Το γεύτηκε η Hillary Clinton το 2007. Στην Ελλάδα δεν έχει φανεί πάντως μέχρι στιγμής ποιοι θα πάρουν το ρίσκο που πήρε ο Trippi το 2003 και ο Obama το 2007. Αν θ ακολουθήσουν αυτό που λέει ο Trippi ‘It’s the network, stupid’.
Διστάζουν ή φοβούνται ή δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί, πώς να αξιοποιήσουν τη δύναμη που έχει μεταφερθεί στην Κοινωνία των Πολιτών . Στην πλειοψηφία τους αδυνατούν να το κάνουν, επειδή το πολιτικό DNA τους έχει διαμορφωθεί μέσα από τη σχέση με τη TV και την εξάρτηση από το κομματικό/προσωπικό μηχανισμό.
Μια ισχυρή μειοψηφία πολιτικών έχει τις ικανότητες και την ευφυία να κάνει το επόμενο βήμα, αλλά είναι ψυχολογικά δέσμια από το παραδοσιακό τρόπο που επιβεβαίωνε την εξουσία της (σχέση με media και με ένα επιτελείο συνεργατών). Κάποιοι από αυτούς τους πολιτκούς θα σπάσουν τους δεσμούς, γιατί όπως τονίζει ο Trippi, αυτό είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης. Αν δεν το κάνουν, τότε θα εξαφανιστούν.
Οι έλληνες πολιτικοί που έχουν πλέον δυσκολίες να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, θα πρέπει αναγκαστικά να επιχειρήσουν μια καινούργια αρχή: να βρουν τρόπο απευθείας επανασύνδεσης με τους πολίτες. Αυτό, όπως σημειώνει ο Joe Trippi, δεν μπορεί να γίνει ούτε μέσα απο τις σχέσεις με τα media, ούτε με τη διαμεσολάβηση του προσωπικού μηχανισμού συνεργατών.
2. ‘Ξεχάστε τα λεφτά, φτιάξτε το δίκτυο πολιτών’:
Πολλοί έλληνες πολιτικοί είναι όμηροι της σκληρής πραγματικότητας οτί για να πολιτευτούν πχ στη Β’ Αθηνών, χρειάζονται πάνω από ένα εκατομμύρια ευρώ (και την εύνοια των media). Για να εξασφαλίσουν αυτά τα χρήματα, θα πρέπει να προχωρήσουν σε ισχυρούς συμβιβασμούς, καθώς ειναι αδύνατον να συγκεντρωθεί αυτό το ποσόν (και η εύνοια) μέσα απο διαφανείς διαδικασίες.
Αυτές όμως οι ‘υποχρεώσεις’, ειναι ακριβώς εκείνες που έχουν φέρει την Ελλάδα και το πολιτικό σύστημα στη σημερινή του κατάσταση.
Οι πρώτοι που θα τολμήσουν να κάνουν κάτι διαφορετικό, θα είναι εκείνοι που θα κερδίσουν μια θέση στο νέο χάρτη, που σε κάθε περίπτωση θα δημιουργηθεί στη πολιτική σκηνή. Είναι η μόνη ευκαιρία όσων νέων θέλουν να μπουν στη πολιτική (και , ταπεινή μου άποψη, πρέπει να τις/τους παροτρύνουμε να το επιχειρήσουν). Επίσης, είναι μια απο τις μοναδικές ευκαιρίες που θα έχουν οι υφιστάμενοι πολιτικοί, να ξανακερδίσουν ουσιαστική σχέση με Πολίτες.
3. ‘Οι πολιτικοι πρέπει να εμπιστευτούν τους Πολίτες, πριν οι Πολίτες εμπιστευτούν τους πολιτικους’
Ακούγεται ως κοινή λογική... Ας αναρωτηθούμε όμως: ποιες, πόσες είναι οι πράξεις των ελληνικών κομμάτων και των πολιτικών, που δείχνουν ότι ακολουθούν στην πράξη αυτήν την ‘κοινοτυπία’;
4. ‘Ηρθε η ώρα που η σφεντόνα των ελλήνων Πολιτών θα πλήξει το Γολιάθ του ελληνικού πολιτικού συστήματος’.
‘Εδώ και τώρα, είναι η στιγμή Napster της Ελλάδας’ είπε για την ακρίβεια ο Trippi, εννοώντας ότι όπως ο Napster σάρωσε τη πανίσχυρη και με αδιανόητα κέρδη, μουσική βιομηχανία , έτσι και οι έλληνες πολίτες μπορούν να αλλάξουν δραματικά το ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
5. ‘Δεν πρόκειται για αλλαγή του μοντέλου επικοινωνίας, πρόκειται για μεταφορά εξουσίας’.
Όποια κόμματα και όποιοι έλληνες πολιτικοί κάνουν ‘επένδυση’ στο Internet, ας το σκεφτούν δύο φορές. Αν συνειδητοποιήσουν αυτή τη φράση του Joe Trippi, τότε δεν αρκεί να προσλάβουν κάποιους συμβούλους για την online επικοινωνία τους. Θα κερδίσουν λίγα στην επικοινωνία, αλλά θα χάσουν πολλά στην πολιτική.
Για να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, ας ξεκινήσουν με το να αφιερώνουν οι ίδιοι , καθημερινά 30’ του προσωπικού τους χρόνου για την απευθείας επικοινωνία με πολίτες, που γίνεται πιο εύκολη μέσω του Internet (αλλά δεν αρκεί το Internet).
Οι 100 ώρες για την Επανεκκίνηση
Ο Matt Webb στο πρόσφατο TEDxAthens ξεσήκωσε το κοινό, με την ιδέα του, να βρίσκει ο καθένας μας 100 ώρες, για να ξεκινήσει κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα αλλάξει τη ζωή του.
Το 98% των ελλήνων πολιτικών δεν μπορούν να προχωρήσουν σε επανεκκίνηση, γιατί δεν μπορούν να βρουν αυτές τις 100 ώρες, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατον να αλλάξουν ρότα, Εικόνα, σκέψη. Ένας βουλευτής της Β’ Αθηνών, είναι εγκλωβισμένος στη ψυχολογική ανάγκη να δαπανά χρόνο σε μια τοπική εφημερίδα του Αιγάλεω αμφίβολης κυκλοφορίας και στο συνδικαλιστή της ΕΥΔΑΠ που υποτίθεται του φέρνει 3.000 ψήφους (κάτι που ο συνδικαλιστής -βάζω στοίχημα- το έχει επίσης υποσχεθεί σε άλλους 5 βουλευτές της Β’ Αθηνών, όχι κατ ανάγκη του ιδίου κόμμματος).
Ποιοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε..
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι έχουν ήδη αναπτύξει παρουσία στα Κοινωνικά Δίκτυα και -λόγω ιδεολογίας και κουλτούρας- το κάνουν με άνεση. Νέοι σχηματισμοί όπως ο Κοινωνικός Σύνδεσμος έχουν φιλοσοφία που τους επιτρέπει να αξιοποιήσουν τα Κοινωνικά Δίκτυα, ενώ η ‘Δημιουργία Ξανά’ στηρίζεται μέχρι στιγμής κυρίως στο Internet.
H Δημοκρατική Συμμαχία της κας Μπακογιάννη έχει κάνει ισχυρή επένδυση, η οποία όμως δεν θα αποδώσει εάν τα κορυφαία στελέχη της δεν δείξουν οτί το πιστεύουν και ασχολούνται προσωπικά. Για τα υπόλοιπα κόμματα, θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε πιο αναλυτικά...
Η δύναμη του μακροσκοπικού
Ο Joe Trippi που διατηρεί κάποια επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, από τη συνεργασία του στις ελληνικές εκλογές του 1993, προφανώς βλέπει τα πράγματα από κάποια απόσταση.
Η αξία στις παρατηρήσεις του δεν έγκειται στο να τις θεωρήσουμε ως θέσφατα και χρησμούς που θα εφαρμοσθούν στους επόμενους 3 μήνες. Η μεγάλη αξία της ανάλυσης τέτοιων προσωπικοτήτων, εντοπίζεται στο οτί μας επισημαίνουν μερικά αυτονόητα, που πολλοί στην εσωτερική σκηνή αρνούνται να τα δουν.
Όσοι πολιτικοί μείνουν προσκολημένοι στο ‘κλειστό σύστημα’ παραγωγής πολιτικής, παίρνουν το ρίσκο της υποτίμησης αναλύσεων όπως αυτές του Trippi... Όπως είπαμε δεν είναι πλέον από τις πιο πρωτοποριακές στη παγκόσμια σκηνή πολιτικής επικοινωνίας, αφού επιχείρησαν να τις εφαρμόσουν οργανισμοί όπως το Συντηρητικό κόμμα της Βρεττανίας απο το 2009.
Η Ελλάδα, ως συνήθως αργεί. Οι επόμενες εκλογές θα είναι ένα πραγματικό πεδίο δοκιμής της αντοχής όσων πολιτικών οργανισμών συνεχίζουν να τις αγνοούν και άλλων που -ενδεχομένως επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή , όπως ομολόγησε ο Trippi για το πειραματισμό του το 2003-, που θα το τολμήσουν...
Ο Matt Webb στο πρόσφατο TEDxAthens ξεσήκωσε το κοινό, με την ιδέα του, να βρίσκει ο καθένας μας 100 ώρες, για να ξεκινήσει κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα αλλάξει τη ζωή του.
Το 98% των ελλήνων πολιτικών δεν μπορούν να προχωρήσουν σε επανεκκίνηση, γιατί δεν μπορούν να βρουν αυτές τις 100 ώρες, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατον να αλλάξουν ρότα, Εικόνα, σκέψη. Ένας βουλευτής της Β’ Αθηνών, είναι εγκλωβισμένος στη ψυχολογική ανάγκη να δαπανά χρόνο σε μια τοπική εφημερίδα του Αιγάλεω αμφίβολης κυκλοφορίας και στο συνδικαλιστή της ΕΥΔΑΠ που υποτίθεται του φέρνει 3.000 ψήφους (κάτι που ο συνδικαλιστής -βάζω στοίχημα- το έχει επίσης υποσχεθεί σε άλλους 5 βουλευτές της Β’ Αθηνών, όχι κατ ανάγκη του ιδίου κόμμματος).
Ποιοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε..
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι έχουν ήδη αναπτύξει παρουσία στα Κοινωνικά Δίκτυα και -λόγω ιδεολογίας και κουλτούρας- το κάνουν με άνεση. Νέοι σχηματισμοί όπως ο Κοινωνικός Σύνδεσμος έχουν φιλοσοφία που τους επιτρέπει να αξιοποιήσουν τα Κοινωνικά Δίκτυα, ενώ η ‘Δημιουργία Ξανά’ στηρίζεται μέχρι στιγμής κυρίως στο Internet.
H Δημοκρατική Συμμαχία της κας Μπακογιάννη έχει κάνει ισχυρή επένδυση, η οποία όμως δεν θα αποδώσει εάν τα κορυφαία στελέχη της δεν δείξουν οτί το πιστεύουν και ασχολούνται προσωπικά. Για τα υπόλοιπα κόμματα, θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε πιο αναλυτικά...
Η δύναμη του μακροσκοπικού
Ο Joe Trippi που διατηρεί κάποια επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, από τη συνεργασία του στις ελληνικές εκλογές του 1993, προφανώς βλέπει τα πράγματα από κάποια απόσταση.
Η αξία στις παρατηρήσεις του δεν έγκειται στο να τις θεωρήσουμε ως θέσφατα και χρησμούς που θα εφαρμοσθούν στους επόμενους 3 μήνες. Η μεγάλη αξία της ανάλυσης τέτοιων προσωπικοτήτων, εντοπίζεται στο οτί μας επισημαίνουν μερικά αυτονόητα, που πολλοί στην εσωτερική σκηνή αρνούνται να τα δουν.
Όσοι πολιτικοί μείνουν προσκολημένοι στο ‘κλειστό σύστημα’ παραγωγής πολιτικής, παίρνουν το ρίσκο της υποτίμησης αναλύσεων όπως αυτές του Trippi... Όπως είπαμε δεν είναι πλέον από τις πιο πρωτοποριακές στη παγκόσμια σκηνή πολιτικής επικοινωνίας, αφού επιχείρησαν να τις εφαρμόσουν οργανισμοί όπως το Συντηρητικό κόμμα της Βρεττανίας απο το 2009.
Η Ελλάδα, ως συνήθως αργεί. Οι επόμενες εκλογές θα είναι ένα πραγματικό πεδίο δοκιμής της αντοχής όσων πολιτικών οργανισμών συνεχίζουν να τις αγνοούν και άλλων που -ενδεχομένως επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή , όπως ομολόγησε ο Trippi για το πειραματισμό του το 2003-, που θα το τολμήσουν...
It’s the network, stupid! όπως είπε με έμφαση ο Joe Trippi.
ΥΓ. Προσοχή, ο Trippi δεν έβαλε στο κέντρο της εικόνας το Internet, αλλά τη συμμετοχή των πολιτών. Τη δραστηριοποίηση της Κοινωνίας των Πολιτών, είτε στο φυσικό κόσμο, είτε στο ψηφιακό. Απλώς το Μέσον (Internet) προσφέρει τη δυνατότητα ταχείας/άμεσης επικοινωνίας, δεν αποτελεί από μόνο του την επανάσταση στις σχέσεις πολιτών-πολιτικής.
1 comment:
Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Το θέμα είναι ότι οι Έλληνες πολιτικοί αδυνατο΄ν να ακολουθήσουν ένα τέτοιο παράδειγμα επειδή φοβούνται τον κόσμο. Φοβούνται την κατακραυγή ή καλύτερα την πιθανότητα κατακραυγής. Κι όμως η δημόσια κριτική είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας...
Post a Comment